Metallica – 72 Seasons

Ronald van Bruggen | 29 April 2023 | CD | No Comments

Een nieuw Metallica-album, dat houdt de gemoederen in de metalwereld altijd gelijk goed bezig. Sinds de band qua stijl in 1991 een flinke ommezwaai maakt met het in de volksmond genoemde Black album, wordt Metallica vaak verguisd. Het vermeende zwakke drumwerk van Lars Ulrich, het alleen maar kunnen soleren door Kirk Hammett met zijn wah-wah-pedalen en onder andere de Napster-rechtszaak zorgen voor een forse Metallica-afkeer. En dat wordt alleen maar meer met de albums ‘Load’ en ‘Reload’. Van ‘St. Anger’ weten we allemaal wat daar mis mee is. Met ‘Death magnetic’ wordt er deels terug gegaan naar de begintijd, ‘Hardwired…’ is een wat minder vervolg. Overigens zijn er ook heel wat nieuwe Metallica-zieltjes gewonnen de afgelopen jaren. Met het 11e album ben ik als Metallica-fan benieuwd wat er nu gebracht wordt. De albumcover is in ieder geval weer een typische Metallica-hoes, namelijk tegendraads ten opzichte van wat het gros van de metalbands presenteert.

Titelnummer ’72 Seasons’ opent met een lekker basloopje, komt in de versnelling om in de coupletten in midtempo verder te gaan met een prima gitaarriff, in het refrein wordt het gas er flink op gezet, flink wat breaks en een prima gitaarsolo. Dit nummer ademt de sfeer van het voorlaatste album ‘Hardwired…” Het hierna volgende licht uptempo ‘Shadows follow’ heeft een fraaie vette riff en een mooie aanloop naar het refrein. ‘Screaming suicide’ opent met een gitaarriff a la NWOBHM, is lekker uptempo, fraaie breaks met onder andere lekker zagend gitaarwerk. Het eerstvolgende midtempo nummer ‘Sleepwalk my life away’ heeft een lekkere vette basriff en klinkt ook prima tot en met de gitaarsolo, maar gaat daarna net even te lang door in het al eerder gehoorde ritme. ‘You must burn!’ is het minste nummer, een langzaam nummer wat niet direct een probleem hoef te zijn, maar wat veel te lang duurt en lijkt op de mindere ‘Load’-en ‘Reload’-tijd, de goede gitaarsolo is dan wel prima. Een hoogtepunt is de 1e single ‘Lux Aeterna’, een heerlijk speedy compromisloos nummer, een heerlijke gitaarriff met ook een hoog NWOBHM-gevoel en een lekker felle gitaarsolo, bij het eerste keer luisteren ging ik al enorm uit de plaat van dit nummer en nu nog steeds. Midtempo is ook ‘Crown of barbed wire’, klinkt wel wat beter dan ‘You must burn!’ door een betere riff, maar de zanglijn klinkt niet geweldig. ’Chasing light’ is een overwegend goed klinkend uptempo nummer, maar had ook wel wat ingekort mogen worden. ‘If darkness had a son’ is een midtempo en zwaar ietwat dreigend en prima nummer met een fraai gezongen refrein. ‘Too far gone ?’ is ook 1 van de sterkere nummers, uptempo met ook hier een heerlijk swingend refrein. ‘Room of mirros’ is een ander hoogtepunt met een ijzersterke gitaarriff, speedy ritme alsmede uitstekende gitaarsolo. Jammer is, dat er niet wat meer van deze nummers op dit album staan. Het afsluitende ‘Inamorata’ duurt maar liefst 11 minuten, begint met een Black Sabbath-riff en groeit ondanks een matig Load-middenstuk naar een fraaie climax toe middels ook nu een fraaie gitaarsolo in een flink uptempo ritme.

Met een duur van maar liefst 75 minuten maakt Metallica zich op dit album helaas ook weer schuldig aan enkele te lang durende/langdradige nummers waardoor deze in kracht dalen. Jammer, want dit album bevat overwegend veel prima nummers, welke sowieso meer luisterbeurten nodig heeft om te doorgronden. ’72 Seasons’ maakt op mij sowieso meer indruk dan ‘Hardwired………..’ Productioneel klinkt het album prima, al zijn er altijd genoeg mensen die vinden dat de drums weer teveel op de voorgrond staan.

Mijn eindscore zal zeker niet objectief gevonden worden, maar de topnummers rechtvaardigen mijns inziens toch dit eindoordeel.