Metallica – Kill ‘em all – 25 juli 1983

Ronald van Bruggen | 25 July 2023 | CD, Uncategorized | No Comments

25 Juli 1983 is 1 van de meest memorabele dagen in de geschiedenis van heavy metal, namelijk de dag dat het legendarische album ‘Kill ‘em all’ van Metallica uitkomt. Metallica bestaat dan bijna 2 jaar nadat drummer Lars Ulrich en James Hetfield elkaar gevonden hadden en heeft dan een roerige periode achter de rug met het ontslag van Dave Mustaine, nadat de demo ‘No life ‘til leather’ al op de wereld was los gelaten. Na die demo wordt de band opgepikt door het opstartende label Megaforce van Jon en Marsha Zazula.

Toendertijd sloeg het album dus in als een bom en Metallica stond gelijk op de kaart. In 1984 volgde een Europese zegetocht op de podia waarbij Nederland 3 keer werd aangedaan, in februari op de Aardschokdag, waarbij zij Venom volkomen wegvaagden, in juni met het ook aanstormende Twisted Siter als voorprogramma en in december in Paradiso met een legendarisch optreden op een enkeling na stond toen iedereen als een gek te headbangen, moshpits waren er toen nog niet.. Alles wat hierna volgt is geschiedenis welke bijna elke metalfan wel goeddeels kent. In ieder geval is het zo, dat met ‘Kill ‘em all’ een periode van allemaal geweldige debuutalbums van thrashbands volgt, de kreet Bay-Area-thrash is geboren; Slayer, Megadeth, Anthrax, Testament, Exodus, Overkill, Flotsam and Jetsam, Death Angel, Agent Steel om maar wat van al indrukwekkende releases te benoemen doen je wanen in thrash-luilekkerland.

Het album zelf behoeft inhoudelijk eigenlijk geen omschrijving, maar toch : geopend wordt met de heerlijke thrasher ’Hit the lights’, welke ook op de verzamelaar ‘Metal Massacre 1’ stond en de start van de bekendheid van Metallica werd. De andere pure thrashers zijn ‘Motorbreath’, ‘Whiplash’, ‘Phantom lord’ en uitsmijter ‘Metal militia’ met daar tussenin mid-tempo nummers met altijd wel een tempo-versnelling waarbij die in ‘No remorse’ de meest geweldige is, je zet dan in je auto het volume gelijk op maximaal. 1 Van de meest opvallende nummers is nog altijd de waanzinnige bassolo ‘(Anesthesia) Pulling teeth’, waarbij gelijk de kwaliteiten van Cliff Burton (voor de niet-kenners : tragisch verongelukt in het najaar van 1986) geëtaleerd worden.

Hoe moet je het debuut van Metallica zien in de huidige tijdgeest ? Heel simpel, het album is nog altijd iconisch en richting-en genrebepalend. Als je dit album op volle kracht beluistert, dan bekruipt mij in ieder geval nog altijd datzelfde euforische gevoel dan toen ik dit album 40 jaar geleden beluisterde, die heerlijke ongepolijste rauwheid. Je kunt je nu gewoon niet voorstellen, dat er toen mensen waren die moeite hadden met de soort schreeuwerige vocalen van James Hetfield. Ook hoorde je toen niemand mekkeren over het drumwerk van Lars Ulrich. Smaak is altijd individueel, maar dit album scoort bij ondergetekende nog altijd moeiteloos de maximale score, al is opvolger ‘Ride the lightning’ kwalitatief absoluut beter.