Greta van Fleet – Starcatcher

Een anderhalf jaar na Greta’s tweede album ‘The Battle at Garden’s Gate’ ligt nu ‘Starcatcher’ voor onze neus. In een zelfde smetteloos witte verpakking als de broekpakjes die de parmantige zanger tegenwoordig op het podium draagt. Over de voorganger was ik eigenlijk wel te spreken. Hoewel de snerpend hoge krijsstem van Josh Kiszka nog steeds een op zijn zachtst gezegd ‘acquired taste’ betrof, bevielen de soms iets te zwaar aangezette epische nummers me over het algemeen prima. En ze waren een stapje dichter bij een eigen geluid. Nou ja, een heel klein stapje, want Zeppelin werd nu gekoppeld aan Rush en Yes invloeden.

Het nieuwe werkstuk kwam dus redelijk vlot tot stand, al heeft dat zijn weerslag op de composities. Die bieden wat minder hooks dan die op het voorgaande album en ook minder eigen smoelwerk. Er wordt weer volop uit Zeppelin’s discografie gejat. En zorgwekkender, er blijft verrassend weinig van hangen na enkele luisterbeurten. Maar misschien valt het herkenbare kwartje later nog. De knoppendraaier is deze keer zwaargewicht Dave Copp (o.a. Rival Sons), die het album een mooi gelaagde en warme retrosound meegeeft. De jaren 70 zijn nooit ver weg. Waar voorganger wat doorsloeg in epische songs, ligt bij deze de nadruk op kortere, wat experimentele midtempo stukken, met alleen wat stevig en uptempo ragwerk halverwege in het veel te korte ‘Runway Blues’, die voorbij is voor hij goed en wel op gang komt.

Dat ze hun grote voorbeelden maar niet kunnen vergeten, blijkt onder meer uit opener ‘Fate Of The Faithful’ (hallo ‘No Quarter’) en ‘Sacred The Thread’ (‘When the Levee Breaks’). Beiden overigens prima nummers, maar lang niet van hetzelfde niveau als Zeppelin. Er is maar één origineel tenslotte. Het deels akoestische ‘Waited All Your Life’ is speels, maar ook wat te vrijblijvend, het gaat eigenlijk nergens heen. In dit soort folky nummers onteert de hoge schreeuwstem van Josh wat warmte. Het blijft nu te klinisch. Dan is het iets vlottere en stevigere ‘The Falling Sky’ beter, ook al is het gitaargeluid standje Jimmy Page. ‘The Indigo Streak’ is avontuurlijk gearrangeerd en de vele lagen geven het een progressief tintje, maar het saaie en eentonige refrein doet afbreuk aan de beleving.

De mooiste songs staan aan het einde. De bluesy mystieke ballad ‘Frozen Light’ is wat lager gezongen en dat bevalt een stuk beter. In het mooie ‘The Archer’ rocken de gitaren tenminste weer eens en speelt drummer Danny Wagner wat afwisselender. Het is een dynamische en wat psychedelische track waarop producer Copp zich lekker heeft uitgeleefd. De eerste single ‘Meeting The Master’ kent een heerlijke opbouw en is het hoogtepunt van het album. De zangmelodie is prachtig en Josh’ kopstem past prima in het geheel. Mooi hoe de band heel langzaam naar een climax toewerkt en gitarist Jake zijn beste Page-solo er uit gooit. Of de relatief eenvoudige midtempo ballad ‘Farewell For Now’ een voorbode is voor een sabbatical of gewoon een pauze tot het volgende album betreft, weet ik niet, maar het is een lekker folky en sympathieke afsluiter van het wat wisselvallige album geworden. Ook al is de solo nogal vergelijkbaar met die in het voorgaande nummer.

Deze ‘Starcatcher’ is helaas net een stapje terug na de prima voorganger. Zowel qua songwriting als originaliteit. Daarbij blijft zanger Josh me meer irriteren dan plezieren met zijn piepstem, maar dat terzijde. De komende wereldtour was waarschijnlijk de belangrijkste reden voor de snelle release; iets meer tijd had het album geen kwaad gedaan. Dat een Rival Sons, die in hetzelfde muzikale spectrum opereren maar mijns inziens vele malen beter zijn, in America de supportact was van Greta… Onbegrijpelijk. Maar wie ben ik, de Ziggo zit straks vol met Greta aanhangers en de Sons staan in de Melkweg. The Mob Rules zei Sabbath al, al is het lang niet altijd eerlijk. (75/100 – Lava/Republic Records)

TRACKLIST

1. Fate Of The Faithful
2. Waited All Your Life
3. The Falling Sky
4. Sacred The Thread
5. Runway Blues
6. The Indigo Streak
7. Frozen Light
8. The Archer
9. Meeting The Master
10. Farewell For Now

LINE-UP

Josh Kiszka – lead vocals
Jake Kiszka – guitars, backing vocals
Sam Kiszka – bass guitar, keyboards, backing vocals
Danny Wagner – drums, backing vocals