Megaherz – In Teufels Namen

Gestoken in een gave hoes is daar het nieuwe album van industrial/Neue Deutsche Härte veteranen Megaherz. De welbekende schmink is doorgezet op de hoes, het ziet er beter uit dan de clown die op de eerste paar covers te zien was. ‘In Teufels Namen’, in de naam van de duivel dus. Eens zien of de duivel ook lekkere industrial kan maken.

Wie Megaherz al langer volgt weet van de geschiedenis van de band. Huidige ijsbrekers Noel Pixx en Alexx Wesselsky wilde meer de elektronische kant van de rock op gaan zoeken en verlieten Megaherz om Eisbrecher op te richten. Alexx was notabene de oprichter van Megaherz. Enigszins grappig dat de huidige zanger dezelfde voornaam heeft. Megaherz had in het begin meer alt rock invloeden en is later daar wat vanaf gestapt en daarmee een van de vroege bands in het Neue Deutsche Härte genre.

Wie de muziek in deze stijl reeds bekend is weet wat ie kan verwachten. De Duitse taal, synth invloeden/elektronische elementen en dikke riffs. Dat is op dit album ook niet anders. Al is er wel een nummer wat een andere kant van de band laat zien. ‘Ich Hasse (Epilog)’ wat opent met piano. Die hoor je niet zo vaak. Het is een korte track van nog geen twee minuten waarop de zanger boos is op alles en iedereen omdat niemand hem begrijpt. Hij zoekt zijn heil in z’n boosheid. Die komt wel even binnen, je ziet direct een ietwat boze doch broze man in de verte achter zijn piano zitten en zijn hart luchten in dit lied, hopende dat iemand hem ooit zal begrijpen en/of iets van liefde zou kunnen geven.

Het album opent met de titeltrack, goeie riff en vocals in de stijl zoals Falco ze ook zou zingen. Niet helemaal gek dat die naam genoemd wordt aangezien de band al eens een cover van de Oostenrijkse zanger heeft opgenomen. Prima vertrouwde albumopener. Dat Megaherz ook niet vies is van een lekkere catchy song bewijst ‘Engelsgesicht’. Het is mede door de synths minder heavy, wat commerciëler, daardoor niet minder lekker. Zie dit refrein maar eens uit je hoofd te krijgen. Live zal deze het ongetwijfeld goed gaan doen. Ook de semi ballad ‘Kannst Du Die Himmel Sehn?’ heeft die eerdergenoemde synths, al is het in minder maten. Doordat ze louter beperkt zijn tot de refreinen geven ze die stukken bombast wat de al krachtige refreinen nóg beter uit de verf doet komen.

Een andere sterke track is ‘Alle Arschlöger’. Het gaat kortgezegd over alle oelewappers die onder ons zijn. Dat worden er steeds meer. Slim gedaan om ook dit nummer aan de start net een andere feel te geven zodat het extra opvalt tijdens het beluisteren van de plaat. Zo grijpt het, wellicht onderbewust, eerder de aandacht. Wederom een ontzettend pakkend refrein die toch heavy genoeg blijft voor ons rockers.

Eerlijk moet ik ook zijn dat ‘In Teufels Namen’ even wat tijd nodig had om écht te overtuigen. Nu doet nog altijd niet alles op het album dit, maar de nummers die hierboven genoemd zijn, doen dat in ieder geval zeker. Voor fans van het genre zal dit vertrouwd klinken, maar om nou te zeggen dat dit nieuwe fans zal opleveren voor wie de groep reeds kent gaat ook wat ver. Lekker degelijke Duits plaatje.  (77/100) (Napalm Records)