Vinnie Moore imponeert en verrast in de Bosuil
De Bosuil is op deze donderdagavond goed gevuld. Vinnie Moore speelt namelijk geen hapklare licht verteerbare muziek maar hoofdzakelijk niet commerciële instrumentale nummers met vele noten per seconde en ingewikkelde maatsoorten en ritmes balancerend tussen Fusion en Shred. De muziek op zijn solo albums is geëvolueerd van Shred naar Bluesy Classic Rock. Op zijn laatste album ‘Double Exposure’ (solo album 10!) doet er zelfs voor het eerst een zanger mee.
Aangezien Vinnie Moore inmiddels de langst dienende gitarist van UFO is (hij kwam bij de band als vervanger van Michael Schenker) en zijn laatste album ook nummers met zang bevatten verwacht ik deze avond dan ook een set die bestaat uit grotendeels gezongen (UFO) nummers afgewisseld met de instrumentale krachtpatserij van zijn vroegere albums. Tot mijn grote verrassing is dit niet het geval. Vinnie Moore heeft gekozen voor precies het tegenovergestelde. Veel nummers van de eerste 2 albums ‘Mind’s Eye’ en ‘Meltdown’ als ook het fantastische nummer ‘The Maze’, wat voor mij persoonlijk samen met de verrassende Rainbow-cover ‘Mistreated’ de absolute hoogtepunten van deze avond zijn.
Ik heb helaas weinig info over de musici die vanavond met Vinnie Moore op het podium staan. Ook Google kon me hier niet veel bij helpen zodat ik moet raden om welke personen het hier gaat. Over 1 persoon kan ik met vrij veel zekerheid zeggen dat hij vanavond ook op het podium staat, namelijk Mike DiMeo. De rest van de band zijn volgens mij ook allemaal van Italiaanse origine en zijn op hun instrument even virtuoos als Vinnie Moore op zijn gitaar. Het is prettig dat er ook een tweede gitarist op het podium staat zodat er geen ‘gaten’ vallen als Moore aan het soleren is. Bovendien beschikt deze man ook over een goede stem en kan hij niet alleen slaggitaar spelen maar soleert hij ook niet onverdienstelijk.
Ook de interactie met het publiek is relaxed en ontspannen. Met lekkere droge humor vertelt hij anekdotes waarvan ik er 2 wil delen. De eerste is dat hij voor ‘In Control’ zijn eigen gitaarwerk moest gaan uitzoeken omdat hij dit nummer al zo lang niet meer gespeeld had. De tweede anekdote is bij de aankondiging van ‘Mistreated’. Hij vertelt dat hij als kind altijd al Ritchie Blackmore wilde zijn om op het podium ook Stratocasters kapot te kunnen slaan. Als running gag heeft hij het verhaal dat zijn Kramer gitaren door het vliegveldpersoneel per abuis thuis in Amerika zijn beland in plaats van dat hij ze nu bij heeft op deze tour. Hij speelt dus volgens eigen zeggen op geleende gitaren. Of dit verhaal waar is of verzonnen laat ik in het midden maar er is weinig van te merken dat hij niet op zijn vertrouwde gitaren speelt. Ook het geluid verdient een compliment. Het volume is aangenaam zodat ik mijn oordopjes niet in hoef te doen. Na het laatste nummer wat ook een verrassing is namelijk ‘Tie Your Mother Down’ van Queen is het gedaan met de pret en keert iedereen tevreden naar huis.
