Skiltron – Bruadarach

Ronald van Bruggen | 8 November 2023 | CD | No Comments

Er zijn bands waar je bij de eerste aanblik direct verslingerd aan raakt zonder dat je daarvoor ook maar ooit 1 nummer van ze hebt gehoord. Dat was bij ondergetekende het geval toen ik Skiltron zag op Wacken in 2015. De in 2004 door de Argentijnse gitarist Emilio Souto opgerichte folk metal band gaf daar een fantastisch optreden waarbij opviel, dat er 2 doedelzakspelers op het podium stonden en dat 1 van de doedelzakspelers crowdsurfend over het publiek heen ging. Ik was dermate overdonderd door dit optreden, dat bij thuiskomst gelijk de toen al 4 uitgebrachte albums besteld werden.

Het album ‘The highland way’ sprong er voor mij bovenuit, onder andere door het weergaloze nummer ‘Bagpipes of war’, een speedy nummer vol met doedelzaknoten. Het vijfde album ‘Legacy of blood’ uit 2016 viel wat tegen, nogal wat nummers kwamen wat tam over, de gitaar was wat naar achteren gedrukt en het mooie en volle geluid van eerdere albums was beduidend minder. Inmiddels zetelt de band in Finland en komt er na pas 7 jaar weer een nieuw album uit, wisseling van zowel zanger als drummer en corona ligt hier mede aan ten grondslag. Thematisch gaat de Skiltron-muziek uiteraard over de Schotse geschiedenis gezien de immer prominent aanwezige doedelzak.

Na een intro brandt ‘As we fight’ los, een heerlijk snel nummer in de stijl van ‘Bagpipes of war’, geen bijzondere gitaarriff, meer ondersteunend, wel een fijne gitaarsolo, een lekker vol geluid met de doedelzak prominent in de mix. Het volgende ‘This battle is my own’ is een midtempo meeslepend melodieus nummer. In ‘Where the heart’ gaat het tempo omhoog met een lekkere rollende gitaarriff. Ook ‘Proud to defend’ is een meeslepend nummer met een fraaie gitaarsolo met een Oosters aandoend geluid. Korte instrumentaaltjes ben ik normaliter niet zo dol op, maar het flink uptempo en opzwepende ‘Turadh’ luistert lekker weg. ‘I am what I am’ is nog een meeslepend nummer en heeft een fraaie relatief ruige zanglijn in de coupletten. ‘A treasure beyond imagination’ is het minste nummer van het album en komt nogal cheesy over in met name de coupletten. Gelukkig vlamt het volgende ‘Rob Roy’ weer heerlijk, tekstueel handelt het nummer over een Schotse volksheld en vrijbuiter. Afsluiter is het redelijke ‘Haste ye back’.

Skiltron levert met hun zesde album weer een prima album af, veel nummers luisteren heerlijk weg, dat de gitaar qua riffwerk en solo’s wat minder prominent aanwezig is in hun muziek dan in traditionele heavy metal is een gegeven en neem je op de koop toe bij het ‘wel prominent aanwezig zijn van de doedelzak. 81 / 100 (Trollzorn Records)