Extreme instrumentaal sterk in Melkweg

Hoewel Extreme bepaald geen doorsnee rockband is, gaat er één veelvoorkomend principe voor deze band zeker op: bij het bredere publiek is Extreme met name bekend door poppy, maar weldoorwrochte rockballads die flink contrasteren met het hardere werk dat meer typerend is voor het geluid van de groep. Wie naar de Melkweg kwam voor Extremes concert op 12 december behoorde overigens in alle aannemelijkheid niet tot het bredere publiek, maar tot een harde kern van fans sinds het eerste uur: de capaciteit van de zaal lag lager dan bij het laatste concert dat Extreme in Nederland gaf (in Tilburg, 2017), maar de uitverkochte show bewees dat de band onder ware hardrockliefhebbers absoluut niet aan populariteit inboet.

Het is nog geen half negen als de overenthousiaste Delila Paz, zangeres van voorprogramma The Last Internationale, zingend het podium oploopt. Wat volgt is een daverend optreden dat de Melkweg op haar grondvesten doet schudden (letterlijk: de basdreun is indrukwekkend en bijna verontrustend), en het is dan ook de ritmesectie die overduidelijk het stevigst in zijn schoenen staat deze avond. Paz weet op haar eigen uitbundige wijze het publiek wel mee te slepen, wat vooral knap is omdat er al zo’n groot gedeelte van het publiek in de zaal is – het feit dat het concert plaatsvindt op een dinsdagavond lijkt maar weinig mensen ervan te weerhouden om vroeg en met volle overgave aanwezig te zijn.

Extreme komt op zijn beurt fashionably late: een klein kwartier na aanvangstijd staan de Amerikanen als doorgewinterde rockers ‘It(’s a Monster)’ te spelen. Vanaf het eerste ogenblik is het duidelijk dat het met de muzikanten in de band wel goed zit, aangezien Nuno Bettencourt schijnbaar moeiteloos door uitdagende nummers als ‘Rest in Peace’ vliegt en tijdens een razendsnelle gitaarsolo soms een speelse geeuw slaakt om zijn virtuositeit als gitarist te benadrukken.

Bij de ritmesectie zit het ook goed: Pat Badger is een creatieve bassist met een sterke stem en drummer Kevin Figueiredo is trefzeker als altijd. Het is dan ook wat pijnlijk om Gary Cherone de ene na de andere misser te horen maken. Hoewel de zanger bijzonder fit en lenig is en een echte showman, blijkt het voor hem onmogelijk om zijn eerdere zangkunsten gepaste eer te bewijzen – bij tumultueuze nummers als ‘Hip Today’ en ‘Play With Me’ redt hij zich met vocale foefjes of het uitbesteden van de zang aan zijn bandleden of het publiek, maar bij meer integere nummers en bij welgemeende uithalen wordt het schrijnend duidelijk dat zijn stem niet meer is wat hij ooit was. In een van Nuno’s charismatische praatjes wordt genoemd dat het de derde avond op een rij is dat de band op het podium staat en dat verklaart wellicht de vermoeidheid van Cherone’s stembanden, maar helpt het bepaald niet voor de verhoudingen binnen de band dat zowel bassist Pat als gitarist Nuno toonvaster zingen dan Cherone.

Of het nu een slechte avond is voor de arme zanger van deze geweldige band of een voorproefje van de toekomst van de groep: deze vocale tekortkomingen betekenen beslist niet dat Extreme nu niet meer de moeite waard is. Wie op zijn tanden bijt wanneer de zang even tekortschiet en zich kan richten op alle virtuositeit die voorbij komt wanneer deze band optreedt, wordt getrakteerd op muzikale hoogtepunten in de hardrock-scene van de afgelopen decennia die zich wat betreft frisheid, originaliteit en overtuigingskracht absoluut tijdloos bewijzen. Of het nu vliegensvlugge arpeggio’s, funky, groovende riffs (Get The Funk Out) of meezingers als ‘More Than Words’ en ‘Hole Hearted’ betreft – Extreme heeft de bijzondere kwaliteit om nummers in talloze genres iets eigens te geven en weet daardoor een afwisselende en toch steekhoudende show in elkaar te zetten die voor elk wat wils heeft.

Nuno is het enige bandlid dat het woord neemt en nummers aan elkaar praat, maar doet dat op zo’n innemende wijze dat de al goed onderhouden connectie met de fanbase alleen maar versterkt wordt. Hoewel Cherone niet meer de zanger is die overtuigde met zijn krachtige uithalen (al is zijn klank niet erg veranderd) spreekt het nu eenmaal ook voor de band dat doorgaan met een andere zanger geen optie is, en de verwantschap tussen de bandleden als ze naast (en mét) elkaar performen is eigenlijk ook een feest om te zien. Dat Extreme voorlopig niet uitgespeeld is, is met dit concert in de Melkweg in elk geval wel duidelijk.

Foto’s (c) Anneke Klungers