Filter doet plichtmatig zijn ding in Trix Antwerpen

Verrassend genoeg kondigde het Amerikaanse industrial-rock gezelschap Filter vorig jaar een Europese tour aan. Verrassend, want na hun eerste twee albums (‘Short Bus’ uit 1995 en ‘Title of Record’ uit 1999), waarop de hits ‘Hey Man Nice Shot’ en Take a Picture’ stonden, hebben de daaropvolgende zes albums nauwelijks potten en pannen gebroken hier in Europa. Sindsdien is er dan ook vrijwel alleen in het thuisland getourd. Maar wat de aanleiding dan ook was, de hele maand maart speelt de band in diverse Europese landen, waarna de overtocht gemaakt wordt naar Australië. Ik hoop voor de band dat de resterende optredens beter bezocht worden, want afgelopen zondag was de grote zaal van Trix in Antwerpen voor slechts 30% gevuld. En of veel daarvan een eventueel volgende keer weer een ticket kopen? Op basis van dit optreden niet gok ik. Want Richard Patrick en zijn drie inwisselbare bandmakkers maakten er nou niet direct een sprankelende avond van. Maar daarover later meer.

Als opener mocht het Engelse sympathieke kwartet Belmondo de bezoekers in de juiste stemming brengen. De band uit Brighton “staat voor een duistere kijk op postpunk, industrial en indiepop”. En dat had Trix goed omschreven. De punk kwam dan met name terug in de ultrakorte liedjes. De eerste songs was je nog afgeleid door de spannende podiumoutfit van zangeres/ bassiste Carmen Mellino, maar daarna viel op dat de liedjes best geinig waren, doch ook wel alle kanten opgingen. Van pop naar industrial en van rock naar punk.

De drie mannen en een vrouw huppelden lekker enthousiast over de voor hen ongebruikelijk grote stage. Iets te enthousiast zelfs, toen Carmen van het kleine podiumpje vooraan afdonderde. Maar het liep goed af, net als het aanstekelijke half uur durende optreden. Sympathiek, doch niet al te bijzonder, met een ontwapende frontvrouw, dat dan weer wel. Het contrast qua uitstraling was helaas fors met het hoofdprogramma. In het voordeel van Belmondo wel te verstaan.

De geschiedenis van Filter begon eigenlijk enkele jaren voor de oprichting toen frontman Richard Patrick als tourgitarist was aangesloten bij Nine Inch Nails van zijn maatje Trent Reznor. Toen hij die band verliet, richtte hij Filter op en injecteerde zijn stevige rock met een vette industriële dosis, geleerd van de beste tenslotte. Helaas heeft hij live ook de afstandelijke houding van Reznor overgenomen, waardoor de vonk maar niet wilde overslaan zondagavond. En waar NIN dit compenseert met een overdonderende show en afwisselende topnummers, wordt het bij Filter al snel een wat saai en onpersoonlijk kijk- en luisterspel.

De lichtshow was bij voorprogramma Belmondo nog van sfeerverhogende waarde, maar Filter schakelde over naar vooral licht van achter en zoveel mist dat de bandleden meestal alleen als silhouette waren te onderscheiden. Niet bevorderlijk voor een connectie met de fans (of voor goede foto’s, maar dat is een ander verhaal). De permanente zonnebril van de heer Patrick deed de rest. De sound was hard maar redelijk in balans, al stond met name de drum net iets te stevig in de mix. De lage opkomst had dan wel weer als voordeel dat een ieder die wilde zonder gedrang of geduw dichtbij het podium relaxt de verrichtingen kon gadeslaan.

De setlist was een mix van songs van vrijwel alle albums, met een logische nadruk op het recente, achtste album ‘The Algorithm’ en beste album ‘Title of Record’. Van die laatste werd natuurlijk ‘Take a Picture’ in een niet al te boeiende versie (elektrische gitaar in plaats van akoestisch, foei!) en beste song ‘Welcome to the Fold’ gespeeld. De meeste songs blijken live dan toch minder aanstekelijk te zijn dan op plaat en gingen merendeels het ene oor net zo snel in als uit, zeker als de uitvoeringen nogal plichtmatig zijn. Veel moeite om het publiek te enthousiasmeren deed Patrick verder ook niet. Hij had het druk zat met zijn zanglijnen.

Er waren toch wel enkele lichtpuntjes te noteren gelukkig. Zoals het lekkere ‘(Can’t You) Trip Like I Do’ van de Spawn-soundtrack of de obligate, doch nog altijd populaire afsluiter ‘Hey Man Nice Shot’. Ook het elektronische, bijna dansbare ‘Nothing in my Hands’ viel op als lekker afwijkend nummer. Het overgrote deel bestond echter uit ietwat doorsnee raggende industrial gitaarrock, waarbij vooral de vet rondmeppende drummer opviel.

Na achttien nummers in krap negentig minuten was de koek op. En veel langer had het ook niet hoeven duren wat mij betreft. Leuk om weer eens te horen, maar de vonk sloeg bij mij niet over tijdens deze niet al te geïnspireerde show. Misschien een off-day van Richard Patrick of gewoon geen bijzondere liveband, dat kan ook. Anyway, Filter kan volgende beter kiezen voor de festivals, dan hebben ze in ieder geval wat meer publiek. De thuisblijvers hadden voor een keer gelijk.