Tarot – Glimpse Of The Dawn

Dit zou zomaar een obscure hard rock plaat uit de 70s kunnen zijn. Invloeden zijn hoorbaar van onder andere Uriah Heep, Deep Purple en Blue Öyster Cult. We praten over de nieuwe plaat van Tarot, een Australische band inmiddels al wel weer een tijdje meegaan. We hebben wel een tijde moeten wachten op nieuw materiaal, was dat het waard?

De band komt van het Australische eiland Tasmanië en daar is dan ook dit album, in verschillende studio’s opgenomen. De groep zegt zelf dat door het live spelen hun band steviger is geworden wat heeft geresulteerd in dit album. Een album waarop iedereen van de band een bijdrage heeft geleverd aan het schrijven. Tijdens de opnames heeft Tarot er bewust voor gekozen sommige delen open te laten zodat er ook geïmproviseerd kon worden. Zo zijn de meeste lead gitaar delen ter plekke bedacht volgens de band. De titeltrack is daar waarschijnlijk het beste voorbeeld van. Dat is met zijn BÖC invloeden gelijk een hele fijne binnenkomer. Lekkere afwisseling met solo gitaar en twin gitaar solo’s.

‘Echos Through Time’ heeft een pure Uriah Heep feel. Een lekkere dike riff en zanglijnen in de stijl van die groep. Hammond orgeltje doet het eigenlijk altijd wel goed en komt hier dan ook goed uit de verf. Het zwakste punt van het album ook en dat is de zang die af en toe tegen het randje klinkt. Het geeft de songs ook wel wat karakter, Tarot is geen gepolijste band, maar bevind zich in de underground, dan stoor je je er toch wat minder snel aan.

Halverwege het album vinden we het relatief korte instrumentale ‘The Harrier’ wat met de akoestische gitaar en prettige ritme even wat kalmte brengt alvorens de dikke hamond klanken en fijne riffje van ‘The Vagabond’s Return’ om de hoek komen kijken. Heerlijke solo ook.

De plaat wordt afgesloten met het langste nummer ‘Heavy Weighs The Crown’. Een nummer vol tempowisselingen, meerdere riffs, twin gitaar solo’s en een ruim aanbod in hammond klanken. Een hele fijne solo die naar een climax toewerkt, dat had van mij wat langer mogen duren.

Als die ruigere 70s sound met riffjes en ruim voldoende hammond orgel is Tarot’s nieuwe album ‘Glimpse Of The Dawn’ er zeker eentje om naar uit te kijken en op te zoeken. Instrumentaal zit het heerlijk in mekaar, de zang is, zoals eerder vermeld, net even wat minder, maar echt storen doe je je er dan ook weer niet aan. (82/100) (Cruz Del Sur Music)