Pearl Jam – Dark Matter
Pearl Jam – Dark Matter (alternative rock – release 190424)
Na dik dertig jaar en elf studioalbums wordt iedere Pearl Jam release nog altijd op de ‘Ten’-weegschaal gelegd en ‘te licht bevonden’ is dan meestal de conclusie. Het debuut blijft onovertroffen. Het lijkt me frustrerend voor zowel band als fans. Al hoeven we met Pearl Jam nou ook weer geen medelijden te hebben. Want volle stadions trekken ze toch wel. En het plaatsucces was er later ook niet veel minder om. En toch werd voor deze ‘Dark Matter’ succesproducer Andrew Watt (Rolling Stones, Post Malone, Ozzy Osbourne, Eddie Vedder’s laatste soloalbum, maar ook Dua Lipa, Miley Cyrus en Justin Bieber) ingevlogen om het geluid van weleer terug te halen na het experimentelere, doch prima ‘Gigaton’ (2020). Back to the grunge dus. En dat is redelijk gelukt. Al is het resultaat nou ook weer niet zo spectaculair als sommige recensies je willen doen geloven. Maar het is zeker één van hun betere.
Het album klinkt bevlogen, fris en dus ook een beetje als een trip down memory lane. Het geluid is prima verzorgd: lekker puntig en strak, daar waar de Brendan O’Brien- en Adam Kaspar-producties vaak wat vrijblijvend/losjes en wollig klonken. Het frisse geluid maakt zelfs de punky niemendalletjes, die wat mij betreft meestal de albumvullers zijn, te verteren. Zo wordt het gehaaste ‘React, Respond’ opgeleukt door een lekkere basloop en wat percussie en is het simpele ‘Running’ nog enigszins te pruimen door de ‘gang vocals’. De ongeïnspireerde titelsong is me dan weer wel veel te eenvormig en fragmentarisch. Vreemde singlekeuze.
Pearl Jam blinkt eigenlijk altijd uit in de ballad- en midtempo-sectie. Ook op dit album zijn daarin de pareltjes te vinden. Vooral het trio centraal op de plaat springt in het oor. Het melodieuze ‘Won’t Tell’ heeft een mooie zanglijn en heerlijk refrein. Had zo op Eddie’s recente soloplaat kunnen staan. ‘Upper Hand’ is een dromerige ballad die pas na meerdere draaibeurten zijn schoonheid prijsgeeft. En ‘Waiting for Stevie’ een lekker in het gehoor liggende midtempo rocker waarin Vedder zijn hart eruit zingt. De lange ballad ‘Setting Sun’ sleept zich aanvankelijk wat te langzaam voort, totdat halverwege het aandeel gitaren wordt opgeschroefd en Eddie een toontje hoger zingt waardoor het nummer flink aan kracht wint en uitgroeit tot een stemmige albumafsluiter.
En dan zijn er nog de ‘gewoon lekkere Pearl Jam deuntjes’. Opener ‘Scared of Fear’ is een aanstekelijke beuker met fijn refrein en dito solo. Het ingetogen en folky ‘Wreckage’ had zo op één van hun oudere albums kunnen staan en heeft een mooie zangmelodie. Het heerlijke, typische PJ-nummer ‘Got to Give’, waar Vedder aan het eind vol emotie zijn longen eruit zingt, is zelfs één van de hoogtepunten wat mij betreft. Alleen het blije niets-aan-de-hand huppelnummer ‘Something Special’ past totaal niet op de plaat.
Pearl Jam heeft in een relatief korte tijd een fijn rockend back-to-the-roots album gemaakt die de fans van weleer zal bekoren. Een ‘Alive’, ‘Black’ of ‘Even Flow’ staat er niet op, maar als ‘Gigaton’ net iets te ver buiten je comfortzone klonk, dan zal deze ‘Dark Matter’ je beter smaken. Nieuwe wegen worden er niet verkend, maar het is gewoon een lekker, niet al te gecompliceerd PJ-album.
(82/100 – Republic)
LINE-UP
Eddie Vedder – zang
Jeff Ament – bas
Stone Gossard – gitaar
Mike McCready – gitaar
Matt Cameron – drums
TRACKLIST
1. Scared of Fear (4:24)
2. React, Respond (3:30)
3. Wreckage (5:00)
4. Dark Matter (3:31)
5. Won’t Tell (3:28)
6. Upper Hand (5:57)
7. Waiting for Stevie (5:41)
8. Running (2:19)
9. Something Special (4:06)
10. Got to Give (4:37)
11. Setting Sun (5:43)
