Deep Purple – =1

Deep Purple is eigenlijk één van de weinige echte rockdino’s die nog relevant is, want met de regelmaat van de Big Ben verschijnt er nieuw materiaal. En ook live worden er naast de inkoppertjes gelukkig ook altijd wat recentere songs gespeeld. En dat voor een band die al dik 55 (!) jaar bestaat. Al had dit album wat meer voeten in de aarde nadat de Amerikaanse meestergitarist Steve Morse een aantal jaar geleden terecht koos om zijn zieke (en helaas reeds overleden) vrouw fulltime te gaan verzorgen. Maar vervanger Engelsman Simon McBride past naadloos in de band, krijgt alle ruimte en maakt de songs wat steviger en puntiger in vergelijking tot het melodieuzere en soms behoorlijk progressieve werk met Morse. Dat gezegd hebbende, die avontuurlijke aanpak voegde wel wat toe aan de Purple sound. Met het stom getitelde ‘=1’ gaan de mannen weer terug naar de classic rocksound van de jaren zeventig. Wat dat betreft is de cirkel mooi rond.

De dertien songs klokken braaf rond de 4 minuten. Niks mis mee, net als met de prima sound die zesde bandlid Bob Ezrin weer verzorgd heeft. Opener ‘Show Me’ is lekker vlot en geeft ruim baan aan een prachtig duel tussen McBride en Airey die uitmondt in een mooie twinsolo. Airey drukt trouwens zijn stempel ook aardig op dit album, dat had van mij een tandje minder gemogen (net als die twee lange keyboardsolo’s bij de concerten tegenwoordig, dat is er minimaal één teveel! Maar dat terzijde). Als eerste uitschieter noteer ik ‘A Bit on the Side’. Het nummer heeft een lekkere drive en Gillan voelt zich als een vis in het water. Zijn tachtigjarige stembanden vertonen wat sleet, maar hij zingt prima om zijn beperkingen heen. En McBride doet hier zijn beste Morse imitatie.

Het navolgende ‘Sharp Shooter’ begint wat te gezapig met een riff die ik eerder heb gehoord. De vlotte single ‘Portable Door’ doet het, hoewel ook herkenbaar, een stuk beter met een heerlijke zangmelodie en dito refrein. Het spelplezier spat de speakers uit. Echt uptempo (voor Purple anno 2024 dan) wordt het met ‘Old-Fangled Thing’ dat gebouwd is rond een aanstekelijk gitaarriedeltje. Al haalt de tempowisseling halverwege de vaart wat uit de song. En de freakerige solo doet me ook weinig. Goed geplaatst is dan weer de gevoelige bluesy semi-ballad ‘If I Were You’, met een heerlijke solo van Simon en een prima zingende Gillan. Diezelfde Gillan heeft ook een fijne zangmelodie geschreven voor het catchy ‘Pictures of You’ (niet te verwarren met hun klassieker en veel snellere ‘Pictures of Home’ van ‘Machine Head’ uit 1972).

Op de tweede helft zakt het niveau gelukkig niet in. Hoewel het hakkelende ‘I’m Saying Nothin’ en de shuffel ‘Now You’re Talkin’ (met een bijtijds schreeuwende Ian) me vooral doen opveren tijdens de heerlijke solo’s. Vooral Simon gaat helemaal los op die tweede. Single ‘Lazy Sod’ is een prima geschreven oorwurm. Veel dichter bij de sound van weleer komen ze niet middels ‘No Money to Burn’, wederom voorzien van een lang instrumentaal middenstuk. De aan ‘Wasted Sunsets’ (van comebackalbum ‘Perfect Strangers’) refererende ballad ‘I’ll Catch You’ is prachtig en fijn voor de afwisseling tussen de riff-georiënteerde songs. McBride kan ook gevoelig spelen gelukkig, kippenvel! Al had de song wel wat langer mogen duren. Lest best met afsluiter ‘Bleeding Obvious’. De met 5:50min langste song is typisch Purple tijdens de coupletten, maar mooi van opbouw en Roger Glover’s knorrende bas valt hier lekker op. Net als het progressieve middenstuk. Kijk, een iets langere song levert wel vaak wat verrassends op, dat hadden ze vaker mogen doen.

Een band die na 55 jaar en ontelbare albums er nog zo één uit weet te persen, verdient alle hulde. En een fors deel van die hulde komt ‘jonkie’ McBride toe, die de band weer wat nieuwe energie heeft gegeven. Wat ook wel nodig was na het erg matige coversalbum ‘Turning to Crime’. De classic Deep Purple sound is als een oude vriend die je weer ziet na jaren, al vond ik stiekem de laatste drie albums met Morse, waaronder het ronduit prachtige ‘Whoosh’ uit 2020, net wat spannender en uitdagender. Om over ‘Purpendicular'(1996) maar te zwijgen. Maar deze ‘=1’ heeft een aantal nieuwe pareltjes en zal zeker regelmatig zijn rondjes draaien hier. De fans van het jaren 70 gitaargeoriënteerde rockwerk zullen dit werkstukje sowieso omarmen. En weer massaal naar de Ziggo trekken op 29 oktober a.s..
(85/100 – earMUSIC)

Lineup

• Ian Paice – drums
• Roger Glover – bass guitar
• Ian Gillan – vocals
• Don Airey – keyboards
• Simon McBride – guitars

Tracklist

1. Show Me 3:59
2. A Bit on the Side 4:10
3. Sharp Shooter 3:44
4. Portable Door 3:48
5. Old-Fangled Thing 4:08
6. If I Were You 4:42
7. Pictures of You 3:51
8. I’m Saying Nothin’ 3:28
9. Lazy Sod 3:40
10. Now You’re Talkin’ 4:05
11. No Money to Burn 3:21
12. I’ll Catch You 3:20
13. Bleeding Obvious 5:50