House of Lords – Full Tilt Overdrive 

Tsja, wat moet je melden over een nieuw House of Lords album? Bijvoorbeeld dat het spel- en compositieniveau wederom hoog zijn; eigenlijk al sinds het debuut uit 1988. Ook de productie is weer van door een ringetje te halen. Tevens zijn de refreinen kamerbreed en super aanstekelijk; zingt enige vaste bandlid James Christian nog altijd onberispelijk en laat gitarist sinds 2005, Jimi Bell, weer heerlijke riffs en solo’s los op je trommelvliezen. Voorspelbare melodieuze rock? Jazeker, enorm, maar dat is dan ook één van de weinige kanttekeningen die ik bij studioalbum nummer 14 ‘Full Tilt Overdrive’ kan plaatsen. Want deze plaat gaat er bij de rocker die van melodie houdt weer in als koek. Sterker, hij is net een stukkie beter dan voorganger ‘Saints & Sinners’ (2022).

Inzoomend op de afzonderlijke songs valt er één meteen op en wel qua lengte. Waar hun nummers altijd braaf tussen de 4 en 5 minuten blijven, tikt afsluiter ‘Castles High’ namelijk ruim de 9 minuten aan! The Lords go prog! Dat valt nogal mee, maar het is wel een welkome verkenning van de aandachtspanne. Het blijkt een fijn opgebouwde midtempo song met een, natuurlijk, catchy refrein en halverwege een intermezzo waar Christian heerlijk uithaalt en nieuwe keyboardspeler én aanwinst Mark Mangold (Drive She Said, Touch) lekker duelleert met Bell. Ook drummer Johan Koleberg laat zich uitdrukkelijk gelden in het slot.

Voor het overige is het ‘business as usual’, doch soms net een tandje aanstekelijker dan de laatste platen. Wellicht de invloed van de ervaren Mangold, wie zal het zeggen. Opener ‘Crowded Room’ is lekker uptempo met een ontketende Bell in een lange solo. Single ‘Bad Karma’ is eigenlijk van hetzelfde laken een pak: vlot, een vette gitaarsolo en een oorwurm. Zo staan er meer op. Zoals de iets lichtere melodieuze ‘Cry of the Wicked’ die wat aan Winger doet denken. Of het deels akoestische en fijn opgebouwde ‘Taking The Fall’, welke aan de hoogtijdagen van ‘Demons Down’ refereert. Ook het doorrockende ‘You’re Cursed’ valt positief op vanwege het heerlijke kamerbrede meezingrefrein en de fijne solomomenten van zowel Jimi als Mark.

Het dreigende ‘Not The Enemy’ is een tikkie serieuzer en elektronischer dan de rest. Waarna de band zich weer uitleeft in waar ze in uitblinken: ballads. Met ‘I Don’t Wanna Say Goodbye’ wordt er een fijn exemplaar aan het tranentrekkende oeuvre toegevoegd. De stevige gitaren in het swingende ‘Still Believe’ schudden je weer wakker. Waarna het wat retro-klinkende en net te gladde ‘State of Emergency’ (inclusief van Bon Jovi’s ‘Runaway’ geleende keyboards) de plaat samen met eerder vermelde ‘Castles High’ afsluit.

Nieuwe fans zal de band niet winnen met deze ‘Full Tilt Overdrive’, daarvoor worden er net wat teveel gebaande paden belopen, maar voor de kleine groep verstokte melodieuze rockers is dit verplichte aanschaf  dan wel luistervoer op hun streamingdienst. Het spelplezier spat ervan af en op de stembanden van de toch al weer 70-jarige Christian is nog geen sleet te bekennen. Gewoon lekker herkenbare en daardoor wat voorspelbare melodieuze kwaliteitsrock. Niets meer, maar zeker ook niets minder.
(80/100 – Frontiers Music)

LINE-UP

James Christian – vocals, bass
Jimi Bell – guitars
Mark Mangold – keyboards
Johan Koleberg – drums

TRACKLIST

1. Crowded Room
2. Bad Karma
3. Cry of the Wicked
4. Full Tilt Overdrive
5. Taking The Fall
6. You’re Cursed
7. Not The Enemy
8. I Don’t Wanna Say Goodbye
9. Still Believe
10. State of Emergency
11. Castles High