KLOGR – Fractured Realities

Jeroen Mulder | 26 October 2024 | CD | No Comments

Het zal wellicht tot een paar slapeloze nachten hebben geleid bij gitarist en zanger Rusty, frontman en drijvende kracht achter de Italiaans/Amerikaanse formatie KLOGR (spreek uit Kee-Log-Ar). Want ga er maar aan staan: het succes van het album ‘Keystone’ uit 2017 minimaal evenaren. Voor dat album werkte de band samen met David Botrill, een producer met een CV om drie keer U tegen te zeggen met namen als Godsmack, Muse, Peter Gabriel, Dream Theater en Tool. De productie stond garant voor een uitstekende plaat, gevolgd door een intensieve tour van liefst twee jaar. Kom dan maar eens met een waardige opvolger. Daar moet je de
tijd voor nemen.

Zo beschouwd is het dus niet heel gek dat deze opvolger zeven jaar op zich heeft
laten wachten, al was dat niet de intentie. Integendeel, de opnames voor ‘Fractured
Realities’ begonnen al in 2020, maar kwamen door de pandemie en de
daaropvolgende lockdowns volledig stil te liggen. Persoonlijke problemen bij
bandleden leverden bovendien nog meer vertraging op.

Zeven jaar is een lange tijd, maar wellicht heeft die pandemie en de persoonlijke
problemen voor de nodige inspiratie gezorgd: mensen in de mentale kreukels in een
ontwrichte maatschappij vormen het getormenteerde Leitmotiv op het album.
De vraag is dus of ‘Fractured Realities’ zich kan meten met ‘Keystone’ dat twaalf
ijzersterke songs bevatte, door Botrill verpakt in een voor hem kenmerkende
transparante mix waarin niets overbodig is en alles in dienst staat van stuwende riffs
en de verrassend veelzijdige zang van Rusty. Het geheel leverde een spannende
plaat op met als hoogtepunt de soundscape-achtige instrumental ‘Sirens’ Song’ dat
overgaat in ‘Dark Tides’, een eerbetoon aan de bemanning van de Sea Shepherd.
Het zorgt ervoor dat de lat voor de nieuwe plaat hoog ligt.

Kort en duidelijk: ‘Fractured Realities’ voldoet niet aan de verwachting. Dat ligt niet
aan de productie – deze keer door Rusty zelf ter hand genomen – maar aan de
songs zelf. Nergens haalt KLOGR het niveau van de voorganger: de songs zijn
daarvoor domweg niet sterk genoeg, ondanks prima teksten die het gemis aan
muzikale originaliteit nog enigszins goed maken. Rauw zingt Rusty over een wereld
waarin het alleen draait om winst, en waarin de mens dreigt te worden opgeslokt
door een onstilbare honger naar steeds meer totdat hij er uiteindelijk onder bezwijkt.
De geestelijke gezondheid van de mens ondergeschikt gemaakt aan de materiele
hebzucht van de wereld: het is een terugkerend en tegelijkertijd onuitputtelijke thema.

Thema en teksten verdienen echt een beter lot dan ze krijgen op ‘Fractured
Realities’. Terwijl er echt alles aan is gedaan om dit album te laten slagen, inclusief
een andere sound van de band. Een gedurfde stap, want dit is het eerste album
waarop synthesizers en samples te horen zijn. Rusty zelf noemt dit een verbreding
van het geluid, maar daarmee is het niet per definitie een verbetering. Het gebruik
van toetsen en aanpalende elektronica wekt na een tijdje zelfs lichte irritatie op
omdat het eigenlijk niets wezenlijks toevoegt. Het leidt af van de kracht van KLOGR:
beukende riffs als onwrikbaar fundament onder de verscheurende teksten van Rusty,
zonder pingeltjes en frutseltjes die ergens achter in de mix als een voortdurend meekabbelend behangetje proberen onopvallend te zijn, maar waaraan je je op den
duur toch gaat ergeren.

Het is op ‘Fractured Realities’ echt even zoeken naar songs die zich kunnen meten
met ‘Keystone’ of zelfs met eerder werk. Want KLOGR kan het wel. Luister maar
eens naar ‘Black Snow’ uit 2014 en de dynamiek in nummers als ‘Hell of Income’ of
‘Heart Breathing’. Of ‘Silk and Thorns’ en de beuker ‘Self Loathing’ op ‘Till You
Decay’ uit 2012. Songs die in je brein worden geheid en daar een onuitwisbare
indruk achterlaten. Nummers die geen gelijke hebben op het nieuwe album, met ‘One
of Eight’ als een van de weinige uitzonderingen.

Het grote euvel is dat KLOGR net iets te vaak in herhaling valt, waarbij nummers
soms zelfs ongemerkt in elkaar over lijken te gaan. ‘The Twisted Art’ en ‘Face the
Unknown’ zijn bijvoorbeeld, behoudens de teksten, één-op-één uitwisselbaar. Het
album dreigt na een paar tracks zelfs ronduit eentonig te worden.
Het beste dat ‘Fractured Realities’ te bieden heeft, is ‘Whale Fall’: de afsluiter. En dat
is na zeven jaar wachten niets minder dan een teleurstelling. (60/100) (Zeta Factory)