Sloper spettert live in 013!
Menig rockliefhebber toog op de eerste echt winterse dag van het jaar richting 013 in Tilburg. Amerikaan Myles Kennedy (Alter Bridge) mocht de grote zaal entertainen en ‘onze’ Belgisch-Nederlandse Sloper deed hetzelfde in de kleine zaal. En entertainen deden ze, maar daarover later meer. Ik was vooral benieuwd hoe het project van de superdrummers Mario Goossens (Triggerfinger) en Cesar Zuiderwijk (Golden Earring) het vertrek van de Engelse zanger/gitarist/bassist Pete Shoulder zouden opvangen. En natuurlijk hoe het nieuwe album ‘Changing Colors’ het er live vanaf bracht.
Maar eerst voorprogramma Boskat. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik alleen de laatste 20 minuten meekreeg, met dank aan de NS die vanwege wat sneeuwvlokjes meteen ontregeld was. Maar wat ik zag was erg leuk! De twee Belgen Vincent van Santfoort (zang en gitaar) en Tibo Polleunis (drum en zang) speelden in hun race-overalls alsof hun leven ervan af hing. Wat een energie, waarbij Vincent zowel prima gitaar speelde als zong en drummer Tibo er lekker op los beukte. Daar kan hij het beter bij houden, want zijn zang in enkele songs was wat minder toonvast. Maar geen haan die ernaar kraaide; Boskat kreeg het publiek lekker mee met hun prettig gestoorde, doch super-aanstekelijke alternatieve rock vol humor. Heerlijke opwarmer derhalve, daar hoop ik snel een heel optreden van te zien. Al was het maar vanwege de podiumpresentatie.
De kleine zaal was inmiddels lekker volgelopen, al bleef het balkon dicht. Dat gaat volgende keer drukker worden, want de mond-tot-mondreclame na dit Sloper-optreden gaat vast zijn werk doen. Want sjesus, wat was het een lekker avondje! Aan hun nieuwe album moest ik nog wat wennen; hij is net wat dansbaarder, funkiër en luchtiger dan ‘Pulverise’, maar juist dat werkte live eigenlijk prima. Allereerst de nieuwe bandleden: zanger/gitarist Jan Bas (van Rusty Roots) had een vergelijkbare stem als Shoulder, maar een veel leukere podiumpresentatie. Waar Shoulder wat afstandelijk was, wond Jan het publiek na twee songs al om zijn vinger met wat coole dansmoves en een prima strot. Tweede nieuwe gezicht Bas Soetens was sinds zijn geboorte al gedoemd tot de, eh, bas dus. De extra laag kwam de dynamiek zowel muzikaal als optisch enorm ten goede. Oftewel, Sloper 2.0 bleek een forse verbetering. Gelukkig is de relaxte en über-coole Vlaamse gitarist Fabio Canini gebleven. Als een jonge Joe Perry strooide hij met heerlijke solo’s en stoere poses uit het gitaarheldenboek.
Maar het draait natuurlijk vooral om de twee drummers. Met het spelplezier en de onderlinge interactie zit het nog helemaal goed. Mooi om te zien hoe ze elkaar aanvullen, de ruimte geven of juist opjagen waar nodig. De ene keer speelt Mario het basisritme en kleurt Cesar de boel in middels percussie, dan weer andersom. Het voegt echt wat toe en maakt de band redelijk uniek, zowel visueel als qua sound. De onvermijdelijke gezamenlijke drumsolo leverde geen winnaar op, maar niets dan respect voor de 76-jarige Zuiderwijk die nog als een jonge hond tekeer gaat. Hij is toch 24 jaar ouder dan Goossens.
Van het debuut waren met name de hoekige Triggerfinger-achtige beuker en opener ‘Mindmelter’, de enorme catchy meezinger en –danser ‘Struck By Lightning’ (in een verlengde versie) en het gejaagde ‘I’m Gonna Getcha’ als afsluiter van de regulier set voor mij de highlights. Maar ook het lange en afwisselende ‘Pulverise’, met een hoofdrol voor de bassende Bas, was lekker. Halverwege ging het dak er nog af bij een heerlijke versie van Earring’s ‘Twilight Zone’ (gelukkig een keer geen ‘Radar Love’). Mario sprak het publiek met typisch Belgische humor enkele malen toe, maar ook zanger Jan zocht volop interactie met het genietende publiek.
De te promoten nieuwe ‘Changing Colors’ kreeg vanzelfsprekend veel aandacht. De voetjes gingen van de vloer tijdens ‘Tightrope Dancer’, het relaxte ‘Undertow’ en het deels elektronische ‘Eye of No Return’. Maar vooral de funky en supercatchy titelsong zat nog twee dagen in mijn hoofd. Na een dikke 100 minuten zat de klus er op, maar het was 100 minuten genieten van een band die uitblonk in spelplezier en vooral toffe muziek (niet onbelangrijk). Dat zijn bands waar je graag opnieuw heengaat, die er zelf lol in hebben, dat werkt altijd aanstekelijk. Fijn dat we mee mogen genieten van Cesar’s tweede jeugd. Sloper gaat komende zomer ongetwijfeld de festivals plat spelen, maar pak ze deze wintertour nog effe mee, daar ga je geen spijt van krijgen. En complimenten aan de twee Bas-sen, ze deden het prima.
