DOOL beukt 013 in extase
Mijn eerdere recensie van het Dool optreden in Rotterdam in mei dit jaar sloot ik af met: “Ga de band zien op één van de zomerfestivals of tijdens hun clubtour in het najaar. Nu kan het nog, want de band heeft alles mee om door te breken in het buitenland. Het zij ze gegund.” Dat advies is enthousiast opgevolgd blijkbaar, want hun clubtour was nagenoeg uitverkocht en dus ook vanavond puilde de kleine zaal 013 uit met fans die hiermee de kerstvakantie feestelijk inluidden. En een feestje werd het, zij het met een donker randje gezien de zwaarmoedige chansons van de band.
Maar eerst maar eens voorprogramma SØWT uit Eindhoven aanschouwen. Een typische Roadburn band, waar ze in 2022 ook speelden. De emo-noise-rock kon me helaas totaal niet boeien danwel bekoren. De monotone, hoekige songs ontbeerden een kop, staart en melodie. Een refrein was zelden te bekennen en ondanks de twee zangers en één zangeres was het ook vocaal nogal gammel. De lo-fi garage shoegaze bleek een soort mix tussen Nirvana en God Machine, maar dan wat rommeliger en kwalitatief gewoon een stuk minder. Er zal best een markt voor zijn, maar daar behoor ik in ieder geval niet toe. Hoewel, het afsluitende lange nummer was wel lekker van opbouw en beukte aardig door. Ging ik tòch nog met een positief gevoel de pauze in.
Zal je net zien. Heb je zorgvuldig je jaarlijstje tijdig samengesteld, volgt er op de valreep van 2024 nog een top 5 concert! Vanavond was het zowel de afsluiter van DOOL’s forse Europese clubtour die ergens in oktober begon als wel hun eigen jaarafsluiting. De band bleek dan ook enorm op elkaar ingespeeld en dat vertaalde zich naar een zeer strakke show. Het licht was prachtig, het geluid uitmuntend zelfs en de sfeer zowel op als voor het podium prima. Tel daar het prachtige te promoten laatste album ‘The Shape Of Fluidity’ (2024) bij op en je hebt alle voorwaarden voor een gedenkwaardige show.
Onze tv-lieveling Raven van Dorst had er zichtbaar zin in, maar dat heeft die eigenlijk altijd wel. De presentatie was weer net zo spontaan als humorvol, ook al beperkte Raven zich tot slechts enkele aankondigingen. De muziek moest het doen vanavond en dat deed het. Het eerste blok waren songs van het laatste album, met het mooi opgebouwde ‘Venus in Flames’ als opener, gevolgd door het zowaar aanstekelijke ‘Self-Dissect’, de doomy ‘The Hand of Creation’ en de bijna catchy titelsong. De geluidsmuur was met drie gitaristen (Raven zelf, Omar Iskander en Nick Polak) zoals verwacht lekker vet. De niet meer zo nieuwe drumaanwinst Vincent Kreyder ramde er strak op los en legde met de net zo strak bassende Van der Wal (vastgeplakt op de verhoging links achter) een solide basis voor de hypnotiserende riffs.
Gelukkig werden de eerste twee albums niet vergeten. Van debuut ‘Here Now, There Then’ kwamen het zeer duistere ‘The Alpha’ en als uitsmijter het prijsnummer ‘Oweynaga’ in een lekker lange versie vol gitaargeweld voorbij. ‘Summerland’ werd vertegenwoordigd met ‘Wolf Moon’ (heerlijk refrein!) en de wat eentonige ‘God Particle’. Publiekslieveling ‘Love Like Blood’ (Killing Joke) ontbrak gelukkig ook deze keer niet en maakte de setlist en avond compleet. En dan vergeet ik nog bijna het prachtige mystieke rustpuntje ‘House of a Thousand Dreams’ te noemen. Bij deze.
DOOL stuurde een ieder én zichzelf met een prima gevoel de kerstdagen in. Een band die wat mij betreft live nog een puntje hoger scoort ten opzichte van hun ook al prima studioalbums. ’s Middags had PSV nog overtuigend Feyenoord verslagen; een paar uur later was het toch echt Rotterdam die de Eindhovenaren in dik anderhalf uur professioneel van het podium speelden. Maar dat is zeker geen schande. Heerlijk concertavondje dus daar in 013 weer. Volgende keer in de grote zaal? Tot op de zomerfestivals!
