Chris Harms – 1980

Leuk. The Weeknd op Rockmuzine. Of toch niet. De eerste tonen van de opener ‘I Love You’ lijken toch verroest veel op een productie van de Canadese hitmachien, totdat de roestbruine stem van Chris Harms er doorheen begint te brommen. Dan slaat de vertwijfeling toe: wat gaan we horen? Harms zelf noemt het een kruising tussen Depeche Mode, Modern Talking en Sandra. Met de stem van Chris Harms, dus. Dan krijg je toch echt zin in deze plaat, zeker als je afgrijselijke hoes ziet.

De opening ‘I Love You’ zet wat dat betreft wel meteen de toon. In een metersdik tapijt van synths, keyboards en drumcomputers verklaart Harms ons de liefde. Het wordt ook meteen duidelijk waarom de Duitse componist deze plaat ‘1980’ heeft genoemd, hoewel dat tegelijkertijd ook een beetje raar is. De sound is weliswaar ontzettend jaren tachtig, maar in 1980 stond dat geluid nog wel in de kinderschoenen. Het was letterlijk een overgangsjaar tussen twee decennia, tussen de disco van de jaren zeventig en de synthpop die een paar jaar later pas echt groot werd, zeker bij onze oosterburen. Met een beetje goede wil zou je Duitsland de bakermat van de synthpop kunnen noemen met het baanbrekende Kraftwerk als de oervaders. Maar ook in de jaren tachtig speelde het land een voorname rol met bijvoorbeeld een zeer succesvolle groep als Alphaville. Hun debuut ‘Big in Japan’ kwam evenwel pas in 1984 uit.

Volgens sommigen was deze Duitse synthpop vooral een soort laatste uitvloeisel van de Neue Deutsche Welle, een term die bedacht werd door onze eigen Frits Spits. Een respectabel aantal Duitse acts bestormden in die jaren de hitlijsten, waaronder Nena, maar ook een Peter Schilling met zijn ode aan ‘Major Tom’. Pure synthpop werd gemaakt door Trio en Modern Talking. In de jaren negentig kwamen er acts bij die minder mainstream waren, zoals DE/VISION (hun ‘Strange Days’ is een aanrader) en Melotron (hun laatste, ‘Mörderwerk’ stamt uit 2022). 

Moeten we hieraan denken als we naar ‘1980’ luisteren? Jein, op goed Duits. Om te beginnen maakt deze muziek op dit moment een revival door, mede dankzij eerder vernoemde The Weeknd, maar ook omdat uitgerekend een oude hit van Alphaville in een remix op dit moment weer hoog in de hitlijsten staat. Harms lift dus op een gunstige wind mee, al voelt het een en ander wel ontzettend als iets dat volstrekt buiten de comfort zone is gemaakt. Het is echt louter electronica dat de klok slaat op 1980. Geen scheurende gitaren, geen ronkende baspartijen, geen drums – althans, geen echte drums. Wel: Moog-achtige baslijntjes en de samplerengines van de Nord 3 of de Fantom-8. Toetsen dus.

En dat voor iemand die als frontman met zijn band Lord of the Lost toert met Iron Maiden. Theatrale, snoeiharde metal in de traditie van die andere Duitse grootmacht. Veel verder van dat genre kun je niet raken. Want als je iets verwacht in de geest van Lord of the Lost, kom je bedrogen uit.  ‘1980’ is – durven we dit te zeggen – een popalbum. Daar. Het is eruit.

Catchy nummers die je ook op een dancefestival zou kunnen draaien en sterker: waarschijnlijk zullen samples van deze plaat wel in de mixen van een paar Ibiza-dj’s terechtkomen. Sommige tracks zijn zowaar hitgevoelig, zoals ‘Missed Call’ of de floorfiller ‘Lunamor’.  In de kantlijn: we beloven bij deze plechtig dat we de woorden ‘catchy’ en ‘floorfiller’ nooit meer zullen gebruiken op Rockmuzine.

Het is de vraag of die donkere stem van Harms veel harten zal veroveren. Die stem past uitstekend bij het materiaal van Lord of the Lost, maar is te weinig dynamisch voor dit type popmuziek. Beter gezegd: de wijze van zingen is te weinig dynamisch, want in de achtergrondvocalen horen we dat Harms echt een groter bereik heeft dan hetgeen hij als lead bromt. Een ander bewijs daarvoor is ‘Parallax’, een van de betere tracks op het album. De interessantere nummers zijn evenwel de duetten: op ‘Madonna of the Night’ zingt Sven Friedrich van Solar Fake mee en voor ‘The Grey Machines’ strikte hij Ronan Harris van VNV Nation. Het kan evenwel niet voorkomen dat de nummers toch allemaal een beetje meer van hetzelfde klinken. En op een gegeven ogenblik worden die elektrieke drumpads en die bas-beepjes toch echt knetterirritant.

Een breuk met Lord of the Lost is niet aan de orde, bezweert Harms. Hemelzijdank. Want van dit type platen is één exemplaar meer dan voldoende. Niet meer doen. (50/100)(Napalm Records)

Bandleden

Chris Harms

Tracks

1.    I Love You     
2.    She Called Me Diaval    
3.    Somewhere Between Heaven And Armageddon    
4.    Missed Call    
5.    Madonna Of The Night (feat. Sven Friedrich/Solar Fake)
6.    Lunamor    
7.    Parallax    
8.    Past Pain    
9.    The Grey Machines (feat. Ronan Harris/VNV Nation)
10.   Vagueness Of Faith    
11.   May This Be Your Last Battlefield