Masterclass progrock in de 013
Op deze vrijdagavond begeef ik me enigszins opgewonden en met hoge verwachtingen naar de 013 in Tilburg waar de Noorse band Leprous acte de présence gaat geven onder de vlag ‘An Exclusive Evening with Leprous’. Geen voorprogramma dus maar twee sets van één uur en een kwartier met een korte pauze van een kwartiertje tussen beide sets. Ooit begonnen als behoorlijk stevige progressieve metalband maar naarmate de jaren vorderen verkennen en verleggen de Noren de grenzen van de progressieve rock. Het laatste album ‘Melodies Of Atonement’ met de ontzettend lelijke hoes die deze avond ook als backdrop wordt gebruikt is een wereld van verschil met het oudere werk. Ik heb geprobeerd te achterhalen wat het object op de hoes voor moet stellen maar zelfs Google kon me hier niet bij helpen. Mocht iemand het antwoord weten hoor ik dat graag en anders is dit een goede vraag voor de bandleden.
De man waar het allemaal om draait is zanger/toetsenist Einar Solberg die zowel muzikaal als visueel een imposante frontman is. Zijn stem gaat van falset naar dierlijke oerkreten die doen denken aan woedeuitbarstingen van onmenselijke aard. Ook zijn toetsenspel is van grote klasse, ooit uitgeroepen als één van de drie beste toetsenisten ter wereld wordt hij deze avond bijgestaan door maar liefst twee andere toetsenisten. Ook speelt hij zelf op diverse nummers en maken de stand-ins plaats voor de master himself. Het publiek is verdeeld onder fans van het eerste uur die Leprous hebben zien groeien en een nieuw en ook jonger publiek die Leprous hebben opgepikt middels het laatste album ‘Melodies Of Atonement’. Het geluid is uitstekend wat ook wel nodig is om de finesses van alle instrumenten te onderscheiden. Natuurlijk heb ik zoals het een goede recensent betaamt toch wat aan te merken. Het ‘laag’ had minder gemogen. De bas was af en toe te dominant ten opzichte van de andere instrumenten maar had verder geen effect op de muziek. De diverse gelaagdheden waren goed te onderscheiden. De show en de setlist zijn perfect samengesteld. Functionele licht-en pyro-effecten volstaan en doen hun werk effectief, er voor zorgend dat het niet afleidt van het muzikaal gebodene.
Halverwege de eerste set worden de oude fans getrakteerd en de nieuwe fans verrast met het machtige ‘Forced Entry’ afkomstig van het uit 2012 stammende album ‘Bilateral’. Elk album komt deze avond aan bod met minimaal één nummer waarbij de nadruk natuurlijk ligt op het nieuwe ‘Melodies Of Atonement’. Leprous is natuurlijk een band maar er is wel een duidelijke rolverdeling. De al eerder vermelde Einar Solberg is absoluut de man waar het allemaal om draait. Daarna is drumvirtuoos Baard Kolstad de belangrijkste man. Deze geweldenaar door Prog Magazine als één van de beste drummers in het genre verkozen, alleen Craig Blundell van Frost moest hij voor zich dulden, tilt met zijn onnavolgbare polyritmes de nummers van Leprous naar een nog hoger niveau.
Derde in de muzikale pikorde is gitarist Robin Ognedal die het merendeel van de solo’s voor zijn rekening neemt. Tweede gitarist Tor Oddmund Suhrke’s rol beperkt zich hoofdzakelijk tot ritmepartijen en af en toe een sporadische gitaarsolo. Bassist Simen Børven speelt even als de rest van de band ook virtuoos en heeft grappige conversaties met Einar Solberg. Ik weet het niet helemaal zeker maar ik kreeg de indruk dat Baard Kolstad de hele avond aan het vechten was met zijn drumkit. Constant dingen vastdraaiend en dingen verplaatsend en ook zijn snaredrum wordt om voor mij onduidelijke redenen op den duur vervangen. Het heeft verder geen invloed op zijn humeur of spel en hij raakt na vervanging weer de gevoelige ‘snare’.
Een origineel moment van publieksparticipatie krijgen we tijdens ‘Faceless’ waarbij de voltallige 013 plus ongeveer 20 uitverkorenen die op het podium met hun helden mogen zingen worden gebruikt als koor. Na het gedeeltelijk gespeelde ‘The Sky Is Red’ is de koek op en mogen alle aanwezigen terugkijken op een performance die zelden te zien en te horen is. Het is pas februari maar ik denk dat ik al getuige ben geweest van het beste concert van dit jaar.
Foto’s (c) Jeroen Schortemeijer
