Airforce – Acts of Madness
Je breekt je nek erover tegenwoordig: tributebands. En eerlijk is eerlijk: niet zelden klinken de tributebands soms beter dan het materiaal dat ze naspelen in muziek, zang en act. Soms is het zo goed gedaan, dat je bijna gelooft echt naar een jonge versie van Angus Young te kijken of een Axl Rose die niet klinkt als een verkouden Solex op steroïden. Opmerkelijk genoeg komen de betere tributes uit de hardrock en heavy metal-scene. Zoals kan worden geconcludeerd uit voorgaande, hoeft het beslist geen straf te zijn om een optreden van een goede tribute te beleven. Aanrader in het genre: Up the Irons, een van de betere Iron Maiden-tributes.
Airforce hadden we moeiteloos in het rijtje Iron Maiden-tributes kunnen plaatsen, met het grote verschil dat deze band haar eigen materiaal schrijft en speelt – op één track na: ‘Strange World’, een Maiden-cover en de afsluiter op dit vierde album ‘Acts of Madness’. Ja, zelfs in de titels is de invloed van de oervaders in dit genre niet te missen. Is ook niet zo raar: drummer en oprichter van dit gezelschap is Doug Sampson, die ooit op de stool zat achter de Maiden-kit. Gitarist Chop Pitman is al jaren zeer goed bevriend met Maiden’s bassist Steve Harris. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt en dus klinkt Airforce als – jawel – een vroege versie van Iron Maiden.
Dat ‘vroege’ is feitelijk nog het meest merkwaardige, omdat de groep al bijna veertig jaar bestaat. Pas in de laatste tien jaar worden de verrichtingen ook daadwerkelijk op plaat uitgebracht. Voor die opnames hebben ze een Portugese zanger weten te strikken: Flávio Lino. Wat deed Lino voordat hij bij Airforce kwam? Toen was hij de zanger van een tributeband. U mag raden, maar we geven alvast weg dat die band onder de naam Iron Beast op het podium stond (duh).
Hier zouden we de recensie kunnen stoppen. Op zoek naar iets dat klinkt als Iron Maiden? Zoek niet verder. Verkrijgbaar op zowel CD als vinyl. Klaar. Vanzelfsprekend zou dat niet eerlijk zijn, we moeten ‘Acts of Madness’ op haar merites beoordelen. Om te beginnen: het bereik van Lino is indrukwekkend, waarbij ook opvalt dat hij de dictie – de manier waarop hij zingt – vrijwel één op één kopieert van zijn grote idool. Toegegeven: hij komt er mee weg.
Waarom vergelijken? Omdat je er domweg niet aan ontkomt als je het er zo dik bovenop legt. Je krijgt de gitaarlicks die op tertsen en kwinten op elkaar zijn gestapeld, bij Maiden door drie gitaristen verzorgd en bij Airforce met slechts één snarentitaan noodgedwongen door dubs. Je krijgt de galopperende cadans. Je krijgt zelfs de inleidende geluidseffecten aan het begin van een stuk. Je krijgt ook de gelaagde solo’s en de riffs die hier en daar wel erg bekend klinken (‘The Fury’).
Desondanks klinkt het bij Airforce allemaal ontzettend rechttoe-rechtaan. Verwacht geen ‘Rime of the Ancient Mariner’ of ‘Children of the Damned’ of anderzins hoogstandjes. Het tragere ‘Lost Forever’ komt wat dat betreft nog het meest in de buurt en is tegelijkertijd wat betreft originele composities een van de sterkere tracks op dit album. Want precies daar ontbreekt het aan bij Airforce: originaliteit.
Als we andere uitschieters moeten benoemen, dan zitten we al in het tweede gedeelte van ‘Acts of Madness’ met ‘Westworld’ en ‘Heroes’, dat laatste dan wel met het inmiddels toch echt te obligate luchtalarm als intro. (Persoonlijke noot van uw recensent: elke plaat die nu nog een luchtalarm als geluidseffect gebruikt, wordt subiet terzijde gelegd.) In beide tracks klinkt Airforce wat donkerder en dreigender, passend bij de teksten over naderend onheil, waarbij Lino in ‘Westworld’ zingt dat het westen wel ‘in control is of its own destiny’. Altijd fijn om te horen in deze tijden. Ook aan stichtelijke boodschappen is gedacht.
Voordat we naar de Maiden-cover als afsluiter gaan, krijgen we nog een instrumentaaltje in ‘Obliterated’, gevolgd door ‘Hacksaw Ridge (Okinawa)’. Jawel, geschiedenisles. Verplichte kost voor Maiden-adepten. ‘Hacksaw Ridge’ verhaalt over de slag die de Amerikanen leverden tegen de Japanners bij Okinawa, tussen april en juni 1945, een slag die vooral bekend is geworden doordat het Japanse leger massaal inzette op kamikaze-aanvallen die de geschiedenisboeken ingingen als de ‘regen van staal’.
We hadden de recensie inderdaad moeten stoppen bij de constatering dat dit toch wel erg veel Iron Maiden is. Nu zijn we aan onze stand verplicht om te melden dat Airforce toch echt niet dezelfde kwaliteiten brengt. Dat zit in heel veel kleine dingen, maar vooral in het ontbreken van chemie. Waar Murray, Smith en Gers elkaars brein konden lezen en daardoor speelden met de precisie van een Zwitsers uurwerk, voortgedreven door de superstrakke en oerbetrouwbare cadans van Harris en McBrain, is het bij Airforce allemaal net niet. Erger: het ontbreekt vooral aan originaliteit.
Als je jezelf zo laat voorstaan op het Maiden-DNA, dan moet je daar echt meer mee doen.
(65/100)(RPM Roar)
Bandleden
- Lino – Vocals
- Chop Pitman – Guitars
- Tony Hatton – Bass
- Doug Sampson – Drums
Tracks
- Among The Shadows
- Life Turns To Dust
- The Fury
- Cursed Moon
- Sniper
- Lost Forever
- Westworld
- Heroes
- Obliterated
- Hacksaw Ridge
- Strange World (Iron Maiden cover)
