Nightstalker – Return From the Point of No Return

De Britse psycholoog Frederic Bartlett schreef in 1958 een uitvoerige verhandeling over het punt waarna er geen weg terug is, ‘the point of no return’, een begrip dat menig artiest al inspireerde, van een nummer dat Andrew Lloyd Webber componeerde voor de musical ‘The Phantom of the Opera’ tot het tot standaard verklaarde album ‘The Point of Know Return’ van Kansas. Het gevoel niet meer terug te kunnen keren op de schreden, leidt blijkbaar tot diepere inzichten die zich goed laten vertalen in muzikale pareltjes. Het is echter meer dan louter een bron van inspiratie. 

Sterker, ‘the point of no return’ is een wetenschappelijk begrip. Bartlett omschreef het als een punt in de tijd, waarna acties niet meer omkeerbaar waren en de mens de controle over de volgende actie heeft verloren. De actie, het proces gaat vanaf dat punt door, ongeacht het handelen van de mens. Een en ander betekent ook, zo is de redenering, dat er voor dat punt mogelijkheden zijn geweest om de actie wel te stoppen, waarop de actie nog controleerbaar was. Het bereiken van het punt waarop je de controle verliest, is derhalve een bewuste keus. Terugkeren naar een moment voordat je het punt bereikt is volgens deze theorie onmogelijk. 

Nu laat het zich afvragen of de mannen van Nightstalker zich hebben verdiept in de literatuur van Bartlett of andere wetenschappers die over het proces van onomkeerbaarheid hebben geschreven. Anderzijds, ze hadden er genoeg tijd voor. Dit ‘Return From The Point Of No Return’ is namelijk het eerste studio-album na vijf jaar afwezigheid. Na zo’n lange periode is het altijd spannend of een album aan verwachtingen voldoet. 

De Grieken debuteerden in 1994 met rechttoe-rechtaan, stevig in blues verankerde rock op de EP ‘SideFX’. Dat geluid werd door de jaren heen steeds donkerder, met het in 2012 uitgebrachte ‘Dead Rock Commandos’ als hoogtepunt – of dieptepunt, afhankelijk van het perspectief. In 2019 verhuisde de band naar Heavy Psych Sounds, het label waarop ‘Great Hallucinations!’ verscheen en de Grieken voortbouwden op de ingeslagen stoner-route. Na vijf jaar is de hamvraag: vervolgt Nightstalker het ingeslagen pad of heeft de band een andere koers uitgezet?

De band houdt koers, zo wordt direct duidelijk als de eerste riff uit de speakers rolt: het geluid is nog steeds donker. Toch is er iets dat opvalt, om niet te zeggen dat het ‘in your face’ is: de stem van Argy Galiatsatos. Die lijkt verduveld veel op de strot van een vroege Ozzy, iets dat in eerder werk minder prominent was – of beter verstopt. Zeker in de coupletten van de opener ‘Dust’ is de gelijkenis niet te missen: hetzelfde timbre, dezelfde wijze van zingen. Die stem is beslist bepalend voor de sound van Nightstalker dat op dit album na vijf jaar gewoon de draad weer lijkt op te pakken met de kenmerkende zware stoner onder een dikke laag psych. 

Alsof je naar een tot nu toe onbekend album van Black Sabbath zit te luisteren. Je gaat toch even checken of de plaat wel van dit jaar is en niet uit de jaren zeventig, want dat doet dit album: het is bijna een tijdreis, terug naar de seventies. Is dat erg? Welnee. Niet als het goed is gedaan en dat is het geval met dit album. Advies: skip de openingstrack, want daarna volgt direct een van de hoogtepunten met ‘Heavy Trippin” met een slepende riff van gitarist Tolis Motsios en bassist Andreas Lagios. Dan is Nightstalker op haar best: zwaar, loom slepend, onweerstaanbaar zuigend, steeds dieper een nummer in.  ‘Shipwrecked Powder Monkey’ is een fraai voorbeeld, al voelt het aanvankelijk ongemakkelijk als Argy begint te zingen. Het wachten is op het moment waarop band invalt en het nummer zich letterlijk openbaart, met bijna hypnotiserend spel van Tolios. 

Hypnotiserend…

Daar zitten we: in een tot de draad versleten Afghaanse jas, haren tot de knieholtes en een hoofd vol met idealen. Kinderen van na de oorlog, hoewel de oorlog tussen Oost en West wordt uitgevochten in Vietnam.  We zitten in een kring en voor ons staat een oude koffergrammofoon. Er liggen hoezen op de grond van Pink Floyd, Country Joe and the Fish en Captain Beefheart. Iemand is teruggekomen uit de toekomst en heeft iets nieuws meegenomen, iets uit 2025. Iedereen kijkt de tijdreiziger met grote ogen aan, ogen die enerzijds verwondering en tegelijkertijd angst verraden. Ze zijn echter ook nieuwsgierig: wordt er in 2025 nog goede muziek gemaakt? Is de oorlog dan voorbij?

De reiziger gaat in de kring zitten en vertelt dat de terugkeer bijna was mislukt, omdat hij al te ver was, ruim voorbij het punt waarop je nog rechtsomkeert kan maken. Maar hij heeft het gehaald en legt de plaat van Nightstalker op de pick-up. Hij had keus genoeg: naast het normale, zwarte vinyl, zijn er versies op groen vinyl, gestreept vinyl en eentje waarin oranje, groen en wit in een soort marmer in elkaar overlopen. De naald zakt in de groef. Hoor die stem, hoor die wah-wah-gitaar, die dreinende bas, het slepende ritme. Kleuren vloeien in elkaar over, de ruimte vult zich met geestverruimende dampen, rond de pick-up lijken personen op te gaan in amorfe vormen. Vooral het laatste nummer ‘Flying Mode’ is een trip die lekker lang duurt met ruim zeven minuten. Als de laatste noot wegebt, kan iedereen het beamen: dit is gewoon te gek, weet je wel. 

‘Return From The Point Of No Return’ is een plaat die net zo goed in de vroege jaren zeventig had kunnen verschijnen. De dikke stoner en psych die Nightstalker ten gehore brengt, is een waardig saluut naar de tijd waarin een band als Black Sabbath de wereld schokte met een tot dat moment ongekend en volstrekt uniek geluid. Uniek is het geluid van Nightstalker niet, maar dat laat onverlet dat de Griekse formatie een prima plaat heeft afgeleverd, eentje waar de metalheads van weleer, maar ook de nieuwe generatie stonerfans met plezier naar zullen luisteren. Want in tegenspraak met Bartlett, heeft muziek altijd het vermogen om terug te keren naar een vroegere tijd, is het nooit onherroepelijk of onomkeerbaar. 

(80/100)(Heavy Psych Sounds)

Bandleden

• Argy Galiatsatos – Vocals 
• Tolis Motsios – Guitars
• Andreas Lagios – Bass
• Dinos Roulos – Drums

Tracks

1. Dust
2. Heavy Trippin
3. Uncut
4. Return From The Point Of No Return
5. Shipwrecked Powder Monkey
6. Shallow Grave
7. Falling Inside
8. Flying Mode