Phantom Spell – Heather & Heart
Het gebeurt niet heel vaak dat wanneer we een promo binnen krijgen van een band, die mij onbekend is, vanaf de eerste luisterbeurt zo weet te boeien. Phantom Spell mengt naar eigen zeggen NWOBHM met prog. Dat weet de band op zo een manier te doen dat het eerste nummer al meerdere keren terug werd gespoeld voor de rest de kans kreeg.
Dat is punt een, het is niet zo dat de openingstrack een catchy drie à vier minuten nummer is, ‘The Autumn Citadel’ opent gelijk met ruim elf minuten aan speeltijd. Daarop maak je kennis met het album en Phantom Spell als band. Vrijwel alles komt als een soort tease voorbij wat je gaandeweg ‘Heather & Heart’ tegen zult komen. De eerdergenoemde stijlen vind je terug, het weet de volle elf minuten te boeien. Door de soepele overgangen vliegt de tijd voorbij en heb je ooit nog het gevoel wat gemist te hebben omdat het veel korter leek te duren.
Phantom Spell is het geestenkind van Kyle McNeil, die de vocals en alle instrumenten heeft opgenomen in zijn eigen Wizard Tower Studios. Gelukkig blijft dit niet bij een studioproject maar heeft McNeil een band om zich heen verzameld en duurt het volgens hem ook niet lang voor deze nummers live te horen zullen zijn.
Na het ook beluisteren van album een, is te horen dat er qua sound wel wat veranderd is. Hoorbaar is dat de akoestische gitaar wat meer naar de voorgrond is getreden, zij het nog steeds subtiel. In het opbouwende ‘Siren Song’ heeft deze duidelijk een meer prominente rol. De elektrische gitaar is er vanzelfsprekend in overvloed, in meerdere gedaantes. Zo horen we regelmatig twin guitar stukken, maar ook de solo’s moeten benoemd worden. Wat vullen die de songs goed aan.
Zoals wel vaker het geval bij prog zijn de titeltracks ook van behoorlijke lengte. Dat is met ‘Heather & Heart’ niet anders. Ook deze duurt net meer dan elf minuten en is meer richting de Pink Floyd stijl, zeker in het drumwerk. Halverwege slaat hem om en gaat tempo er in wat start met een opnieuw steengoede solo’s. Daarna doet het ietwat denken aan Uriah Heep waarna het weer omslaat in Wishbone Ash. Het enige puntje hier is het outro van dik een minuut waardoor het sterk lijkt of het album is afgelopen. Wellicht had dit beter gepassen als daadwerkelijk albumafsluiter. Daarentegen past ‘Old Pendle’ met zijn oud Engels in Blind Guardian’s ‘The Bard’s Song’ stijl ook heel mooi.
Tja, wat valt er nog meer te zeggen. Dit album is een belevenis, een van de op voorhand favorieten voor het eindejaar lijstje. Voor liefhebbers van prog en de genoemde bands hierboven is dit album een must. Een der beste van 2025 dusver. (90/100) (Cruz Del Sur Music)
