Nirwana Tuinfeest barst los met uitverkochte vrijdag

De zon scheen boven Lierop toen op 8 augustus de poorten van het Nirwana Tuinfeest 2025 openzwaaiden. Een briesje bracht verkoeling, de geur van versgetapte pinten en festivalfood mengde zich met het geroezemoes van duizenden bezoekers. Het terrein kleurde vrolijk: strohoeden, zonnebrillen, bloemenjurken, bandshirts – het was de perfecte setting voor een lang weekend muziek.

De spits werd afgebeten door Bunker, een stevige rockband van eigen bodem die het publiek meteen wakker schudde. Met knallende drums en scheurende gitaren zetten ze de toon: dit werd geen rustig opwarmertje, maar een directe sprong in de festivalenergie.

Daarna nam The Indien het stokje over. Hun warme mix van soulvolle pop en indierock voelde als een zwoele zomeravond in muziekvorm. Zangeres Rianne Walther betoverde het publiek met haar dromerige stem, terwijl de band een gloedvolle, bijna filmische sfeer neerzette. Mensen wiegden zacht mee, handen om koude drankjes, zon op het gezicht.

De omslag naar pure dansbaarheid kwam met High Fade. Deze jonge Schotten brengen een onweerstaanbare mix van funk en disco met strakke grooves, funky gitaarlicks en baslijnen die je direct in beweging zetten. Hun aanstekelijke energie sloeg als een golf over het publiek heen – binnen no-time werd het voor het podium een swingend feest, met dansende festivalgangers in het de Mulitotube.

Met Dool werd het muzikaal donkerder en intenser. Hun mix van alternatieve rock, post-punk en metalinvloeden bracht een hypnotiserende spanning. Frontvrouw Raven van Dorst vulde het terrein met krachtige vocalen en strakke riffs, terwijl de ondergaande zon een gouden gloed over het podium wierp – het perfecte decor voor hun meeslepende set.

Daarna kwam Blood Red Shoes, het Britse rockduo dat met z’n tweeën klonk alsof er een complete muur van geluid over je heen rolde. Laura-Mary Carter op gitaar en Steven Ansell op drums vulden elke hoek van het terrein met gruizige riffs en aanstekelijke hooks. Het publiek reageerde met luid gejuich en meeklappen op elke beat.

Maxïmo Park, de Britse postpunkgroep uit Newcastle upon Tyne, bracht vervolgens een energieke set vol strakke ritmes en puntige gitaarlijnen. Met publieksfavorieten als Apply Some Pressure en Books from Boxes veranderde het veld in één groot koor. Frontman Paul Smith, herkenbaar aan zijn expressieve podiumpresentatie, sprong over het podium met zijn kenmerkende energie en wist het publiek moeiteloos mee te slepen.

De Nederlandse rockiconen Claw Boys Claw bewezen daarna dat ervaring loont. Frontman Peter te Bos, met zijn kenmerkende expressieve performance, leidde de band door een set vol rauwe, meeslepende nummers. De oudere festivalgangers zongen uit volle borst mee, terwijl nieuwkomers werden meegesleurd in hun energie.

Triggerfinger – strak in pak, strak in spel – bracht een show die tot in de puntjes verzorgd was. Ruben Block’s gitaarsolo’s sneden door de lucht, de bas trilde in je borstkas en elk nummer werd ontvangen als een hit. Drummer Mario Goossens speelde met ongekende precisie en kracht, waarbij elke slag raak was en de groove van de band moeiteloos overeind hield. Zijn dynamische spel gaf de set extra drive en energie, waardoor het publiek geen moment stilstond. Het veld kolkte van de energie.

Toen was het tijd voor Bizkit Park, die met hun nu-metal tribute het festival in een tijdmachine naar begin jaren 2000 stuurden. Limp Bizkit, Linkin Park, Korn – alles kwam voorbij. Er werd gesprongen, geheadbangd, en zelfs een kleine moshpit ontstond midden op het veld.

De afsluiter van de avond, Kensington, maakte van het slot een stadionwaardig spektakel. Het was het eerste grote Nirwana-optreden met hun nieuwe zanger Jason Dowd, die met zijn krachtige stem en frisse energie direct zijn plek wist te veroveren in het hart van het publiek. Hoewel de band afscheid heeft genomen van hun oorspronkelijke frontman, klonken klassiekers als War en Sorry vertrouwd en meeslepend. Jason bracht er zijn eigen twist in, zonder af te doen aan het herkenbare Kensington-geluid. Onder een hemel vol lichtstralen, rook en confetti zongen 5000 stemmen luidkeels mee – een euforisch slot van een zinderende eerste festivaldag.