Those Damn Crowes spelen kort maar enorm krachtig in 013 Tilburg
Op een druilerige dinsdagavond doen twee stevige acts de kleine Next-zaal van 013 aan. Bij aankomst is de zaal nog wat leeg, met dank aan de spoorwegen (geen treinen tussen Den Bosch en Tilburg), maar gelukkig kiezen uiteindelijk toch zo’n 300 rockers terecht voor een avondje live-entertainment.
En entertaining was het! Het concert begint met de voor mij onbekende James Bruner, een energieke, ogenschijnlijk erg jonge bluesrock-zanger uit Nashville (USA) die indruk maakt met een mix van Stone Temple Pilots, The Rolling Stones en Arctic Monkeys. Het broodmagere ventje blijkt een lekker beweeglijke act te hebben, is gezegend met een prima stem en lijkt geboren voor het podium. Nummers van zijn laatste EP ‘Wasting Time in a Better Way’, zoals de oorwurm ‘Alibi’ of het prima ‘Better Days’ weten het publiek zichtbaar te boeien. Ook nieuwe single ‘Big Shot’ is lekker, net als de gitarist die vrijwel elke song opleukt met vette solo’s. Hoewel hij nog relatief onbekend is, heeft James zeker potentie om door te breken in de rockwereld met zijn pakkende rock en verfrissende podiumuitstraling.
De opkomst van headliner Those Damn Crows (uit Wales, UK) is wat knullig. Na de eerste tonen, verlaat de band het podium weer vanwege technische problemen. Maar een kwartier later is het dan toch zover. De band, die met zijn laatste album ‘God Shaped Hole’ een nummer 1 scoorde in eigen land, levert vervolgens een rauwe rechttoe rechtaan rockshow af met een mix van hardrock, blues en southern rock. Denk aan Shinedown, Black Stone Cherry, met wat Bon Jovi-invloeden. Frontman Shane Greenhall maakt een sterke indruk, komt über-sympathiek en spontaan over met zijn pretoogjes en betrekt het publiek volop bij de show. Soms iets teveel, want om nou bij ieder nummer de ‘wo-ho’s’ mee te zingen….
De set bestaat natuurlijk uit nummers van de nieuwe plaat, zoals de opzwepende opener ‘Dancing with the Enemy’, het al even catchy ‘No Surrender’ en het poppy ‘Glass Heart’. Oudere favorieten zijn er ook volop: een prachtige, uitgeklede piano-uitvoering van ‘Blink of an Eye’ knalt heerlijk de zaal in, wat een topnummer! Maar stilstaan bij ‘Skin on Skin’, ‘This Time I’m Ready’ of de stevige beuker ‘Who Did It’ lukt ook vrijwel niemand. Afsluiter wordt een langgerekte (wederom) meezingversie van het toepasselijk getitelde oudje ‘Rock and Roll Ain’t Dead’.
Geluid en licht waren prima verzorgd deze avond. Het spelplezier, zeker bij bassist Lloyd Wood en zanger Shane, is oprecht. En zoals gezegd, met het entertainmentgehalte zat het sowieso wel goed; Those Damn Crowes zijn geknipt voor de zomerfestivals. Paar kanttekeningen: een dik uur spelen met vier albums op de plank is te weinig natuurlijk en iets minder meezingmomentjes houden het net wat spannender. Maar verder: heerlijke band; die zien we vast snel terug gezien de publieksreactie!
