Ray Wilson zorgde wéér voor een geweldige avond
Iets meer dan een jaar geleden stond Ray Wilson en zijn band ook in De Bosuil in Weert. Toen was het een geweldig concert. Zou hij dat kunnen evenaren? ‘For better days’ werd als eerste gespeeld, waarin Marcin Kajper een mooi stuk weg speelde op zijn saxofoon. Het intro van de Genesis hit ‘Land of confusion’ volgde en direct was er herkenning bij het publiek dat spontaan mee zong. Al snel was er een goede interactie tussen publiek en band van de zanger die tussen 1996 en 1999 Phil Collins verving bij Genesis. Zeker nadat Ray een gezellig praatje maakte.
In het eerste gedeelte van ‘Propaganda man’ hoorde je hoofdzakelijk akoestische gitaar; Nog even geen bas, geen drum. Hierdoor vielen de vocale kwaliteiten van Ray extra op en ook Marcin kreeg een wel verdiend applaus nadat hij een staaltje van zijn kunnen op zijn dwarsfluit liet horen. De sfeer werd steeds beter en bij hits zoals ‘That’s all’ werd er volop meegezongen en meegeklapt. Ray speelde tijdens dit nummer zelf geen gitaar, zodat hij alle ruimte had om heen en weer te lopen. Met zijn lichaamstaal kon hij extra expressie aan dit nummer geven. Marcin liep naar voren en stond al swingend saxofoon te spelen. De sfeer in de zaal was inmiddels uitgelaten. Toch lukte het Ray om aansluitend het ingetogen ‘Another day in paradise’ perfect neer te zetten.
Af en toe maakte Ray een grapje: Hij nam Donald Trump op de hak door ‘American beauty’ aan hem op te dragen. Een grapje dat goed ontvangen werd in de zaal. Up tempo nummers werden afgewisseld met ingetogen nummers. Bij instrumentale, ingetogen stukken zoals in ‘Ripples’ was het vooral bassist Lawrie Macmillan die met gesloten ogen stond te spelen en één werd met de muziek.
Bij de eerste tonen van ’In the air tonight’ zongen de meeste mee. Ray moedigde wat extra aan door “Everybody!” te roepen. Ray stopte even met zingen en niet iedereen wist de tekst verder te zingen. Dit zorgde voor een lach en een extra gezellige sfeer.
Voor aanvang van ‘Follow you, follow me’ stemde lead-gitarist Ali Ferguson zijn 12 snarige gitaar. Ray speelde der direct op in door “Nobody know’s how it’s like to tune a 12 string” te zingen. Het is altijd indrukwekkend als er live op een 12 snarige gitaar gespeeld word, zeker omdat het geluid deze avond perfect was. Het nummer werd door iedereen woord voor woord meegezongen en tijdens een instrumentaal gedeelte was iedereen muisstil. Steffi Hölk liep naar voren om de tonen uit haar viool te toveren en vanzelfsprekend werd ze met applaus beloond.
Het publiek reageerde bij ‘Solsbury hill’ als één man door mee te klappen. Marcin was deze avond de expressieve grappenmaker. Net als Jethro Tull trok hij één been op tijdens het dwarsfluit spelen. Als de muziek het toeliet, liet Marcin vaker dit soort leuke dingen zien. Het intro van ‘No son of mine’, dat volgde, leverde gejuich van herkenning op. Mario Koszel drumde strak met de bekende, iets hardere accenten. Niet alleen was de interactie tussen band en publiek geweldig. Ook tussen de bandleden onderling was er een goede harmonie.
Begin juni komt Ray’s nieuwe album ‘Song for a friend’ uit. Één van de nummers die daar op staat is ‘Old book on the shelf’. Door de minimalistische start was het publiek meteen stil. Mario liet de cimbalen zachtjes rinkelen door stokken met zachte uiteinden te gebruiken. Het geheel was indrukwekkend. En ‘Makes me think of home’ sloot hier perfect op aan. Het publiek bleef gelukkig muisstil, zodat je bijna een speld kon horen vallen. Marcin speelde dwarsfluit en dit kwam direct je hart binnen. Even later nam hij zijn saxofoon weer ter hand en ging op het midden van het podium spelen. Dit goed opgebouwde nummer werd perfect en ontroerend neergezet!
Natuurlijk mocht ‘Mama’ niet ontbreken; Hier had iedereen opgewacht. De power-uithalen die in ‘Mama’ zitten werden vrijwel moeiteloos door Ray gehaald. Natuurlijk ging Ray ook deze avond op zijn hurken zitten. Zijn gezicht werd door een lamp die op het podium stond geel verlicht. Veel fans hadden dit natuurlijk vaker gezien, maar het is en blijft een magisch moment.
Gelukkig kwam er een toegift en het eerste nummer was het vrolijke en opzwepende ‘Congo’. Het was duidelijk te zien dat ook de bandleden genoten. De ingetogen toetsenist Kool Lyczek, die een beetje achter aan op het podium ‘verstopt’ zat, ging staand spelen en bijna uit zijn dak.
Als allerlaatste werd het ‘Inside’ gespeeld, inclusief Lawrie’s gave bass groove. Het Stiltskin nummer van de band waar Ray immers ook zanger was s geweest. Na de laatste tonen bedankte Ray en band onder daverend applaus het publiek. Het concert evenaarde dat van vorig jaar zeker!
