Albany Down- The outer reach
Albany Down bestaat sinds 2007. Alleen gitarist Paul Turtley is er bij van af het begin. Albany Down heeft zich laten inspireren door o.a: Muse, Cream, Foo Fighters, Aerosmith en Led Zeppelin. ‘The outer reach’ bevat wat meer heavy rocknummers dan op hun voorgaande albums.
‘Feeding the flame’ heeft een pakkend instrumentaal intro, waarbij strijkers klinken. Dit zijn ‘The Vulcan Strings’. Zij zorgen er voor dat deze openingstrack een herkenbaar intro heeft. “Woh-ho” geeft een wat poppy sound aan dit rockende nummer. The Vulcan Strings zijn gedurende dit nummer nog een paar keer te horen. Dit en andere details zorgen voor er voor dat het ‘coupletje- refreintje’ niet saai of voorspelbaar is. Dit opzwepende nummer nodigt al snel uit tot mee zingen. Stil zitten is nauwelijks mogelijk, de lange vocale power uithalen van Paul Muir hebben een ruw randje. Het einde sterft mooi weg.
De blazers (Gavin Fitzjohn en Tom Pinder) geven een funky sound aan ‘Super sonic girl’. Het volume van de gitaar is iets te veel op de achtergrond gemixt. Billy Dedman laat een aangename bas groove horen. Deze vrolijke sound is live sfeer verhogend. De vlugge tonen op het orgel door Nick Nasmyth zorgen voor de nodige rock elementen. Ook gitaar en bas gaan even flink rocken. De blazers keren terug en zorgen voor een voorspelbaar einde. Vooral het gitaarspel van ‘Like a bullet’ pakt je meteen in. Vrij snel volgt decrescendo. Je hoort de emotie in Paul’s stem. Soms zingt hij vrij zacht, dan weer met power. Net wat op dat moment in muziek en/of tekstbeleving past. Toch komt dit nummer nog niet zo binnen als de power ballad ‘You aint coming home’ (van hun album ‘Not over yet’). Dit lijkt te veranderen als Paul nog zachter zingt. Heel even hoor je zijn stem samen met de cello. Dit stukje duurt te kort om je tot op het bot te raken. Te snel nemen tempo en volume in de muziek toe. Ondanks dat er hier meer in had gezeten pakt het gitaarspel je weer in.
‘Look what you’ve done to me’ start met “Ohohoh” en blazers. Vooral Donna Peters zorgt al drummend voor een pakkend ritme. De gitaar is vrij rockend gespeeld, maar te veel op de achtergrond te horen. Even later scheurt de gitaar er met meer volume door heen. Weer klinkt er “Ohohoho”. Verdeeld over het nummer meer dan 25 keer. Dit is te luid, soms luider dan de powerstem van Paul. Dit doet de spirit van de rock deels teniet. Live is dit natuurlijk wèl een sfeer maker.
‘Sing me to sleep’ is zoals de titel doet vermoeden een rustig nummer. De muziek is mooi verdeeld over de boxen. Paul zingt helder, zonder schor randje, daarmee laat hij zijn veelzijdigheid horen. Het tempo en volume worden langzaam omgebouwd. Na deze crescendo zijn er meerdere instrumenten te horen. Waaronder weer de strijkers. De balans tussen het volume van muziek en zang is perfect. Het “nahnahnah” wordt door backing vocals te vaak herhaald en doet afbreuk aan het mooie instrumentale stuk. Paul zingt op het laatst “nahnahnah” een paar keer solo, begeleid door alleen gitaar. Zo eindigt dit nummer op een mooie manier!
Albany Down heeft er niet alles uit gehaald wat er in zit. Niet bij alle nummers is het geluid perfect. Soms is de balans in volume niet optimaal. Het orgel en strijkers geven een meerwaarde aan dit rock album. Binnen het uur hoor je 11 heel diverse nummers. De meeste blijven in je hoofd kleven.
(7,5/10, Eigen beheer)
