Mother Turtle – II
Wat begon als een jamsessie is, in 2011 uitgegroeid tot de zes-persoons prog-rock/art-rock band Mother Turtle. Thuisbasis is het Griekse Thessaloniki. Ze hebben zich laten beïnvloeden door een grote diversiteit aan bands en muzikanten zoals: Porcupine Tree, Pain Of Salvation, Frank Zappa, Neal Morse e.v.a.
De opbouw van ‘Overture, het eerste nummer, valt een beetje tegen. Niks mis met rustige nummers, maar het raakt me niet. Invloeden van free jazz komen duidelijk naar voren in ‘Harvest Moon’. Het basloopje van George Filopelou geeft het vrij rommelige begin een stabielere basis. Zanger, gitarist Kostas Konstantinidis heeft een iets dunne stem, met een specifieke sound, die misschien niet iedereen zal waarderen. In de hoge delen heeft de stem van Kostas soms raakvlakken met Jon Anderson, zanger van Yes. De wendingen in de muziek zijn interessant en er zijn leuke, verrassende details. Het is mooi als instrumenten/vocalen tegen elkaar ingaan. Mits goed gedoseerd. Omdat de balans er niet constant is, klinken sommige stukken te onrustig. Hierdoor komt ‘Harvest moon’ te opdringerig op je af, zonder dat je de kans krijgt om je één te voelen met het nummer. Na een paar keer luisteren vermindert dit opdringende gevoel.
Met ‘Ennui’ is er een serene rust van enkele minuten. De zang mengt zich met de muziek, daardoor is de tekst wat lastig te verstaan.
De keyboards van George Theodoropoulos zorgen voor sferisch intro van ‘Walpurgi Flame’. Als er meer instrumenten worden toegevoegd blijft de sfeer geheimzinnig. Experimenteel; een beetje zoals Pink Floyd in de begin jaren ook was. Het experimentele is ook in het drumwerk van George Baltas te horen. Aangenaam lang instrumentaal stuk, waar Babis Prodromidis op saxofoon en Alex Kiourntziadis op viool een bijzonder aandeel in hebben. Het lijkt een instrumentale track te worden. Totdat gast-vocalisten Alexandra Sieti en Maria Mariadou na meer dan 8 minuten van zich laten horen. Het is even wennen aan de andere stemmen, die een goede tekst laten horen. Muziek, sampling en tekst zijn in balans. Mooie, vrij lange, bijna dramatische opbouw naar het einde.
Gesamplede stemmen. Eerst heb ik nog niet in de gaten waar het om gaat, maar de woorden “Another plane hit a building” maken meteen duidelijk waar ‘The Tower’ over gaat. Kippenvel door deze iets chaotische start die in harmonie is met het onderwerp. De paniek is hoorbaar in de gesamplede stemmen en in de muziek. Dit loopt heen en weer tussen de boxen, waardoor dit extra impact heeft.. het geluid verstomt… het nummer is te onverwacht aflopen. ‘The art of ending a revolution’ sluit goed op zijn voorganger aan. Ook dit nummer is over het algemeen prima opgebouwd. Toch word ik tijdens het luisteren niet gehéél in beslag genomen. Dat geldt voor meerdere nummers. Bij sommige delen word ik geraakt, mij andere stukken weet Mother Turtle mij niet geheel voor zich te winnen.
De geluidskwaliteit is oké, maar niet super. Sommige stukjes klinken iets te scherp of te dun, sommige delen weer iets te dof. De finesse (van het mixen) is er nog niet helemaal. Muziek komt hierdoor minder binnen. Goede teksten; in een enkele regel zit wat religie verwerkt/verstopt. Niet alles is even goed te verstaan. Bij sommige teksten is dat jammer. Op hun bandcamp pagina staat een link met de songteksten. Daar kun je luisteren naar deze zes nummers, waarvan drie nummers langer dan 13 minuten duren. Met hun muzikale vrijheid en hun deels experimentele muziek hebben ze een verrassend, prog rock waardig album weten te maken.
(7,5/10, Eigen Beheer)
