Marillion in Tivoli; Veni Vidi Vici Steve Hogarth
Marillion is op tour in Europa ter promotie van hun laatste plaat ‘FEAR (F *** Everyone and Run)’. De band doet Engeland, Nederland en Frankrijk aan en dan zit de tour er al weer op. De Nederlandse fans behoren tot de trouwste in hun soort. Twee keer een uitverkocht huis in TivoliVredenburg kan de band op zijn c.v. bijschrijven. De zaal in Utrecht is een mooie setting voor de luistermuziek van Marillion.
Het voorprogramma met John Wesley is aardig. Met name zijn gitaarspel is goed maar qua zang en uitstraling is het bleekjes. Leuk is wel dat hij ondanks dat hij solo optreedt met de band op tape, een aantal nummers met dynamiek weet te brengen. John Wesley, een vroegere inhuurkracht van Fish, is bekend van Porcupine Tree maar zijn carrière kan wel een boost gebruiken en ter promotie van zijn eigen laatste plaat. Vandaar dat hij mee op toernee is als voorprogramma voor Marillion.
Ook Marillion is weet weer veel indruk te maken op het muziekminnende publiek. De nieuwe plaat is bijzonder goed en heeft ook aansprekende thema’s met ‘The New Kings’ (het financiele systeem) en Eldorado, over Engeland dat zich afzondert en de grenzen voor vluchtelingen dicht houdt. Al met al zware thema’s, maar die passen bij Marillion. Lichtvoetige muziek is niet hun stijl.
Het concert begint ijzersterk met ‘The Invisible man’ waar Steve Hogarth niet op het podium staat, maar onzichtbaar in de coulissen staat met een camera. Hij wordt levensgroot in beeld gebracht op het doek. Hogarth is gekleed als old school Englishman met een Harry Potter bril op. Het maakt meteen duidelijk dat ze uit Engeland komen. Met prachtige beeldfragmenten zingt hij zich krachtig door dit nummer heen. Ook al staat hij niet op het podium, toch weet hij al in het eerste nummer alle aandacht op te eisen. De lat wordt daarmee wel direct erg hoog gelegd.
Het publiek ziet ‘Sugar Mice’ als voorlopig hoogtepunt, gelet op het applaus nadat ‘Living in Fear’ door de band is vertolkt. Schertsend vertelt Steve: “Mijn zoon van acht jaar oud is trots op de albumtitel. Tegen de schoolmeester vertelde hij dat papa een plaat heeft gemaakt met de titel ‘Fuck Everyone and Run’. Steve is een echte publieksmagneet; een zanger die constant in contact staat met zijn publiek. Wel lastig voor de rest van de band die er wat levenloos bij staan en enkel aandachtig in de weer is met hun instrumenten. Bassist Pete Trewavas is daarop een uitzondering daar hij nog wat rock show elementen weet toe te voegen.
Het gitaarspel van Steve Rothery is subliem, maar ook als hij een solo staat te spelen, weet die dekselse Steve Hogarth toch nog weer alle aandacht te trekken van het publiek door liefkozend het publiek te omarmen en zijn hart te laten spreken.
Muzikaal is de nieuwe plaat, die live veel aandacht krijgt, top en weten de nummers live nog meer te overtuigen. ‘The New Kings’ is een van de hoogtepunten van de show. De lange uitgesponnen nummers uit het Marillion oeuvre staan centraal vanavond. Vreemd genoeg ontbreekt het mooiste nieuwe nummer van de plaat ‘Fear’, ‘White Paper’ (met wat meer tempo en hooks) op de setlist. Dit had voor wat meer afwisseling gezorgd.
De eerste toegift is ‘El Dorado’, dat welke integraal gespeeld wordt en gaat over de vergane glorie van Engeland. Marillion spreekt haar mening uit over de huidige tijd en legt de vinger op de zere plek. Dat durven niet veel bands, om geen publiek af te stoten. Marillion heeft een trouwe fanbase en voor de tweede toegift vraagt het publiek om ‘This Strange Engine’. Die komt dan ook als lang slotakkoord (ruim 15 minuten) uit de koker van de band met vier goede muzikanten en één grote frontman: Steve Hogarth.
Foto’s (c) René Obdeijn
