Dope – Blood Money Part 1
Dope is een Amerikaanse band die gecatalogeerd wordt onder de noemer industrial metal. Dope is echter veel meer dan een doordeweekse industrial band zoals Nine Inch Nails of Ministry, want zij mixen het genre met andere rockgenres zoals nu-metal, heavy metal, speed en thrash. Daarnaast heeft de band in zijn geschiedenis al heel wat troebele watertjes doorzwommen. Debuterend als een komeet rond de eeuwwisseling om zich daarna bij een pelotonnetje bands aan te sluiten dat potentieel heeft, maar nooit echt het grote megasucces heeft kunnen bewerkstelligen.
Ondertussen is het al van 2009 geleden dat de heren nog iets uitgebracht hebben hoewel dit ‘Blood Money’ al gepland was in maart 2014. Dat het uiteindelijk eind 2016 werd had vooral te maken met de terugkeer van een aantal oude getrouwen in de Dope stal. Part 1 van dit nieuwe album wijst erop dat de fans niet lang zullen moeten wachten op het achtste studio-album van het viertal rond Edsel Dope. Door het lange wachten was er zoveel materiaal klaar dat de band makkelijk een dubbel-album had kunnen uitbrengen. Toch werd er besloten om ‘Blood Money’ in twee delen uit te brengen.
Of dat een goede zaak is, valt te betwijfelen. Op zicht valt het songmateriaal wel mee maar de band slaagt er niet echt in om een constante lijn in hun geluid te krijgen waardoor het songmateriaal heel veel verschillende mensen zal kunnen aanspreken. Alleen is het contrast soms te groot om die verschillende gegadigden te verenigen. Het ene moment klinkt Dope als een agressief combo (‘Drug Music’). Het andere moment ontpoppen ze zich als een high school band (‘Hold On’, ‘Numb’). De enige constante bij Dope blijft het gebruik van industrial elementen maar die zijn al lang niet meer overheersend. Wanneer die elementen toch iets meer in de songs geïntegreerd worden, levert dat wel het betere songmateriaal op (‘Blood Money’, ‘Hypocrite’ en ‘1999’).
Dope is in de bijna twintig jaar van zijn bestaan geëvolueerd van een band die alle heilige huisjes wou afbreken naar een band die tekstueel nog steeds tegen heel wat conservatieve schenen zal schoppen maar die muzikaal eieren voor zijn geld kiest door af en toe wat braver uit de hoek te komen, zodat ook de minder rebelse jongeren plat gaan voor hun muziek.
(7/10, SPV / Steamhammer)
