wars – We Are Islands, After All
In 2015 werd in Engeland de band wars opgericht. Hun EP ‘And So The Sea Will Claim Us All’ uit 2015 werd goed ontvangen. In 2016 tekenden zij bij Spinefarm Records. Met de release van hun debuut album ‘We Are Islands, After All’ en een tournee op komst belooft 2017 een druk jaar voor de heren te worden.
‘The Art Of Not Knowing’ is het eerste nummer van het album. Het is een sterke opener. De groove is tof en laat zich kenmerken door invloeden van rock en hardcore. Het reffrein is vooral sterk met een stukje clean vocals dat mooi in balans is met het gitaarspel. Vooral bassist Rich Bennett maakt in de break indruk met een toffe solo. Jammer dat dit overstemt wordt door de schreeuwende mean vocals van zanger Rob Vicars.
De band gebruikt ook veel melodieuze invloeden in combinatie met hardcore. Dit zorgt voor veel afwisseling binnen de nummers. ‘That By Discord Things Increase’ is zo’n voorbeeld van grote verschillen binnen een nummer. Het nummer opent agressief met duidelijke hardcore invloeden, maar halverwege zijn het vooral rock invloeden en clean vocals van gastzanger Colin Doran die de overhand hebben. Naar het einde loopt dit goed in elkaar over. Bij de tempo wisselingen binnen de nummers is vooral drummer Lee Tysall bepalend. In ‘Still Waters Run Deep’ treedt hij erg op de voorgrond en knalt hij er echt in. Dit nummer is meer up tempo en heeft een vette groove waarbij ook gitaristen Sam Barnard en Matt Burns bepalend zijn voor het totaal geluid. De balans tussen de mean en clean vocals is tijdens dit nummer erg sterk. Het is tot dusver mogelijk het beste nummer van het album.
Groovend begint ook ‘Soul Sick’ dit is het zesde nummer van het album. De agressie spat er vanaf af. De mean vocals beginnen echter een beetje te irriteren mede omdat de overgang naar de clean vocals soms erg groot is en zeker binnen dit nummer niet altijd even subtiel ingemixed zijn. In de opvolgende nummers wordt er dan ook gekozen om de nadruk op het hardcore element van de band te leggen. In het harde ‘Hills and Boulders’ komen zowaar helemaal geen clean vocals voor en in ‘Salt Flat Sailing’ wordt deze lijn gotendeels doorgezet. In beide nummers is wederom drummer Lee Tysall van grote invloed.
In ‘Hailing Distance’ ligt in de opening de nadruk op de clean vocals wat verfrissend werkt. Het nummer is up tempo maar kent veel rock invloeden. De overgang naar de mean vocals en meer agressieve stukken werkt in dit nummer goed. De break met een bijna accapella gedeelte voor de clean vocals zorgt voor een goede balans in het geheel. ‘Charoal Days’ is de rustige afsluiter van het album. Voor de afwisseling hadden de heren meer van dit soort nummers mogen maken. Het zijn de gitaristen die zorgen voor een goede balans en een mooi vol geluid. Na een lange stilte volgt er nog stukje betoog waarin de band hun boodschap wil overdragen.
‘We Are Islands, After All’ is een prima debuut album voor de heren van wars. De contradictie tussen melodieuze rock en hardcore is soms te groot en voelt ongemakkelijk aan. Toch wordt de nieuwsgierigheid aangewakkerd. Ze durven verschillende stijlen door elkaar heen te gebruiken en dat soms op een gewaagde manier. Dit werkt de ene keer in het voordeel en de andere keer niet. ‘We Are Islands, After All’ is in ieder geval geen saai album en daarmee een goed begin voor een druk jaar.
(70/100, Spinefarm Records)
Tracklist:
• The Art Of Not Knowing
• Snows And Skies
• That By Discord Things Increase
• Still Waters Run Deep
• Sciamachy Scenes
• Soul Sick
• Hills end Boulders
• Salt Flat Sailing
• Hailing Distance
• Charoal Days
