Skunk Anansie blaast publiek omver met energieke show in AFAS Live
Gisteravond stond Skunk Anansie in de AFAS Live. Ze verzorgen daar een show van ruim twee uur die het publiek omver blies, al dan niet helemaal zoals verwacht. Het voorprogramma werd verzorgd door de twee dames van The Pearl Hart.
De show opent groots: felle witte zoeklichten bewegen over het publiek terwijl een dik drum en bass intro de zaal vult terwijl het podium afgeschermd blijft door een groot zwart doek. De band valt binnen met ‘And Here I Stand’ en het doek valt op de binnenkomst van de drums. De band is geheel in het zwart gehuld en speelt op zwarte instrumenten, met als uitzondering de uiterst energieke en charismatische frontvrouw Skin, in een doorschijnend trainingspak met witte graphics. Vanaf de achterkant van het podium verlicht een reusachtige set-up van LED-schermen de band en de zaal met visuals, felle kleurblokken en video beelden. Halverwege de show, tijdens het nummer ‘Love Someone Else’ worden de LED schermen aangevuld door een muur van rode lazer-stralen, die enkel gebroken worden door de reflectieve outfit van Skin.
De energie zit er direct goed in en de band houdt het tempo hoog. Tijdens het vierde nummer ‘I Will Break You’ wordt backing vocaliste en all-round aanvullend bandlid Ellie Fagg naar voren gehaald om samen met Skin het spotlight te delen. Skin bezit een stem die menig zangeres intimideert, maar Ellie weet haar energie te evenaren en aan te vullen zonder de frontvrouw te overschaduwen. De twee dames draaien om elkaar heen in een sensueel duet waarin Ellie’s stem en energie die van Skin perfect aanvult. Daarna neemt de band een welverdiende stap terug met het gloednieuwe ‘Death to the Lovers’ van het laatste album ‘Anarchytecture’. Het tempo wordt weliswaar een stapje terug genomen, de show behoudt absoluut haar indrukwekkende toon; reusachtige vlammenzeeën dansen over de LED-schermen.
Direct daarna gaat de energie weer een tandje omhoog. “Amsterdam, are you ready to dance?” vraagt Skin, om het publiek vervolgens mee terug te nemen naar 1996 met ‘Twisted, Weak en Hedonism’. De show dreigt hiermee vroeg te pieken. Er zijn duidelijk veel oude fans aanwezig, en het publiek zingt enthousiast mee met de nog altijd meest bekende hits van de band die toch al ruim twintig jaar oud zijn. De nummers hebben de tand des tijds doorstaan en komen nog steeds erg goed over, al zal het de geoefende luisteraar wel zijn opgevallen dat Skin de hoogste noten uit de bridge van ‘Weak’ niet helemaal zingt. Aan haar leeftijd zal het echter niet gelegen hebben, de inmiddels 49-jarige Skin zingt deze avond uitstekend, en het is niet minder dan logisch dat zij haar momenten zorgvuldig kiest vanavond. Haar energie is aanstekelijk en zakt nooit weg, bijna twee en een half uur lang raast ze door de intensieve melodieën van de nummers, een marathon die menig jonge performer haar niet na doet. En zoals een geoefende marathon zangeres betaamt, bewaart zij haar grootste uithalen tot het einde van de show, die wordt afgesloten met niet 1, maar 2 toegiften.
Politiek is altijd aanwezig geweest in het repertoire van Skunk Anansie, en dus ook vanavond. Skin sprak van een “age of facism, sexism, racism and homophobia. Do not stand for it! It’s time to roll up our sleeves and fight!”. Vechten doet Skunk Anansie al langer, de twintig jaar oude nummers ‘Yes it’s Fucking Political’ en ‘Little Baby Swastikka’ komen ook vanavond uiteraard voorbij. Bij die laatste wordt er echter ook iets duidelijk waar de hele zaal in hun achterhoofd al aan dacht. Zelfs Skin merkt het op: “That bass man, fuck, that just made me literally shit my pants”, roept ze aan het begin van het nummer nadat ze zich tussen het publiek in het midden van de zaal heeft gepositioneerd. Het geluid is hard. Héél hard. Té hard. De stem van Skin wordt regelmatig overschaduwd door de lage tonen van de drums en bas waardoor het niet haar ongelofelijke stem was die vanavond het publiek omver blaast, maar het onverdraaglijke volume.
Aan het einde van de eerste toegift lijkt de show met ‘Charlie Big Potato’ een knallend einde te krijgen. De zaal stroomt redelijk rap leeg, al staat het zaallicht nog niet aan: een bekend teken dat er nog meer zal volgen. Terwijl een flink percentage van het publiek hun jassen al aan het halen is, komt de band nog één keer terug het podium op voor een akoestische versie van ‘You Follow Me Down’, gevolgd door de uiteindelijke echte afsluiter ‘100 Ways To Be A Good Girl’. En, terwijl de rest van het publiek de zaal uitstroomt verschijnt er een laatste boodschap op de enorme LED schermen op het podium. Dikke witte hoofdletters verlichtten de zaal: “WE ARE ALL IMMIGRANTS. #RESIST”. De show van Skunk Anansie was bombastisch, energiek en luidruchtig van begin tot eind. Laten we hopen dat het geluids-volume het volume van de band en haar boodschap niet heeft overschaduwd want de band, en met name Skin, was waanzinnig vanavond; hun boodschap na twintig jaar nog altijd relevant en actueel, het publiek meer dan verzadigd, maar onze oren vooral ook heel moe.
Foto’s (C) Armelle van Helden
