Momentum – The Freak Is Alive

Momentum werd in 2003 opgericht als extreme black/death metal project. Door de jaren heen zijn de IJslanders geëvolueerd in een band die post-rock goed weet te mixen met psychedelica, zonder hun heavy roots te vergeten.

Deze vierde plaat gaat meteen goed van start met het harde ‘Bury The Eyes Once Gold’. Dit is een hard death metal nummer met sfeervolle synths en een brute grunt. Halverwege het nummer wordt de omschakeling gemaakt naar een spannend progressief stukje, waar duidelijke doom invloeden in te vinden zijn.

 

Het daarop volgende ‘Between two worlds’ ontpopt zich als een echt doom monster. Kalme, melodieuze stukken wisselen af met zware, logge riffs, waarbij iedere noot aankomt als een mokerslag. Erg mooi is ook de afwisseling tussen cleane zang en grunts. Tegen het eind springt het nummer nog over naar een drijvend ritme, zonder daadwerkelijk snel te worden. Dit zorgt voor een erg spannende sfeer.

Het daarop volgende ‘Familiar Unknown’ is een trage grafzang, die ergens doet denken aan de Canadezen van Woods of Ypres. Erg jammer dat dit nummer na een krappe twee minuten al voorbij is, zonder daadwerkelijk ergens naartoe te gaan.

‘Gauntlet’ pakt je na het eerdergenoemde rustpunt weer bij elkaar, om verder te gaan met klappen uitdelen. Sfeervolle death-doom wordt verweven met hypnotiserende zang en psychedelische elementen. Het nummer eindigt met een sfeervol sitar stuk.

Het titelnummer is dan weer een relatief snel nummer, met stuwende drums en progressief gitaarwerk. De dubbele zanglijnen werken hier erg goed en trekken je in het nummer. De subtiele synths weten de de sfeer goed te versterken. In de laatste minuut gaat de band echter toch de fout in, door wederom de sitar in het nummer te betrekken. Dit past niet bij de eerste vijf minuten, en laat je met een vreemd gevoel achter.

Met ‘A Beast Is Near’ neemt de band wederom gas terug. Dit nummer weet bewust, of onbewust, eer te bewijzen aan doom grootheden My Dying Bride, zonder een echte kopie te worden. De drijgende, loodzware gitaren contrasteren goed bij het sfeervolle pianowerk.

‘Creator Of Malignant Metaphors’ is een mooi stukje moderne progressieve death metal. Halverwege het nummer wordt even gegrepen naar de akoestische gitaar en de inmiddels beruchte sitar, om vervolgens weer vrolijk, of eigenlijk agressief, door te knallen naar het einde.

‘Undercover Imagination’ is een meer “uptempo” en heavy doom nummer. De laatste twee minuten worden wederom opgevuld met psychedelische sitar muziek en een trage gitaarriff.

De het album eindigt sterk met ‘Depth Of The Mole’, een traag en duister nummer. Dit nummer is niet per se heavy, maar weet je toch te grijpen, en langzaam de duisternis in te trekken, om je daar verslagen achter te laten.

The Freak Is Alive is een sterk album met erg diverse nummers. Hoewel er geen slechte nummers op de plaat staan, is het moeilijk om het gevoel te onderdrukken dat er meer in had gezeten. Op bepaalde punten klinken de overgangen geforceerd en lijkt het er op dat er stukken zijn toegevoegd, puur om een langere speeltijd te bewerkstelligen.

Momentum – The Freak Is Alive (7,5/10) (Bertus)

 

1. Bury The Eyes Once Gold

2. Between Two Worlds

3. Familiar Unknown

4. Gauntlet

5. The Freak Is Alive

6. A Beast Is Near

7. Creator Of Malignant Metaphors

8. Undercover Imagination

9. Depth Of The Mole