Poor Genetic Material – Absence
De Duitse prog rockband Poor Genetic Material (PGM) is opgericht in 2000. Wie bekend is met prog rockbands uit eind jaren ’60 –begin jaren ’70 herkent de naam Martin Griffiths wellicht. Want Martin was destijds leadzanger van de Engelse prog band Beggars Opera. Martin zit nog maar kort bij Poor Genetic Material. Deze naam bestond dus al en staat los van het feit dat zijn zoon Philip ook bij PGM zit. Het zingen zit wel in de genen, want ook Philip is zanger. PGM heeft dus twee leadzangers. ‘Absence’ is het negende album van PGM.
De toetsen (bespeeld door Philipp Jaehne) zorgen voor een dromerige sfeer van ‘Absence – part 1’. De eerste zinnen worden uiterst langzaam gezongen en smelten samen met de muziek. Pia Darmstädter laat haar langzame manier van fluit spelen hierop aansluiten. De overgang naar laid-back tempo verloopt niet helemaal perfect. Hier zingt Philip. Zijn stem is helder en warm, zijn uitspraak is duidelijk. Martin vervolgt de zang. Ook hij is duidelijk te verstaan. De kleur van zijn stem en zijn uitspraak zijn iets ‘scherper’. Beide stemmen klinken aangenaam. De samenzang vormt een prima blend. Het laagje-over-laagje in de muziek is geraffineerd verweven in het geheel. Het tempo is een tijdje laid-back á midtempo. Dit wordt een paar keer afgewisseld met de dromerige sfeer. Laagaanhoudende tonen op het orgel worden prachtig gemengd met gitaarspel van Stefan Glomb. Dennis Sturm vult dit aan met enkele tonen uit de bas. Pia speelt met trillende aanzet. Verrassende maar zeer geslaagde combinatie. Even later sterft de openingstrack, na bijna 13 minuten, langzaam weg.
Al snel valt het drumwerk van Dominik Steinbacher positief op in ‘What if ..?’. Soms speelt hij indringend op grotere drums. Dit wisselt hij af met de cimbalen te “aaien”. Dit alles is in balans met het totaal. In ‘Chalkhill Blues’ zorgen met name de toetsen voor de melodie. De ritmesectie zorgt voor een licht poppy sound. Vooral als de fluit er bij komt wordt de sfeer vrolijker. Dit past binnen de tekst waarbij zorgen en angsten (uit het verleden) min of meer aan de kant worden gezet. Op het einde klinkt de fluit glashelder.
De dromerige sfeer van ‘Absence – part 2’ is anders dan in ‘Absence part 1’. Nu wordt er volop experimentele sampling en percussie toevoegend. Heel apart, en daarom voor een enkeling misschien wat minder toegankelijk. Maar ik hou hier wel van! Ook hier zijn er volop onverwachte wendingen. Waarbij je even niet weet of het nummer wel of niet afgelopen is. Steeds weer is het een verrassing hoe het vervolg zal zijn . Je voelt de opbouw naar het einde aankomen. Al duurt dit iets langer dan verwacht. ‘Absence – part 2’ eindigt zoals ‘Absence part 1’ begon met de langzame zinnen. Hierna sterft de slottrack op een mooie manier weg.
Heel af en toe is er een mini geluidsfoutje. Een heel licht ‘ploppend’ geluid. Het valt zelfs met koptelefoon nauwelijks op. Dus is het niet echt hinderlijk. Verder is het geluid goed tot zeer goed.
Diverse nummers bevatten onverwachte wendingen en overgangen. Soms zijn deze zelfs verwonderlijk. Maar de eenheid is bewaard gebleven. De muziek is nergens bombastisch of ‘wild’ toch hoor je regelmatig laagje over laagje. ‘Absence’ zit technisch complex in elkaar. Maar zo voelt het niet tijdens het luisteren, want het luistert ‘makkelijk weg’. PGM is nergens over de top gegaan om hun muzikale kunnen te tonen. Prima harmonie!
(81/100 QuiXote-Music)
Absence – part 1 (12:55)
What If….? (5:59)
Lost In Translation (4:59)
Chalkhill Blues (3:43)
Absconded (10:39)
Absence – part 2 (18:34)
