Dawn of Disease – Ascention Gate

Dawn of Disease is een melo-death metal band uit Duitsland, Osnabrück om precies te zijn. Ze bestaan al sinds 2003. In deze periode hebben ze enkel de redelijk succesvolle MCD ‘Trough Bloodstained Eyes’ uitgebracht. Na verschillende line-up problemen ging de band in 2007 alweer uit elkaar. Niet al te lang overigens, want in 2009 werd de band heropgericht door zanger Tomasz. Samen met drummer Mathias en nieuwe leden Lukas (gitaar), Olli (gitaar) en Michael (Bass) werd de nieuwe periode ingeluid. In 2010 brachten ze in deze bezetting hun eerste volledige album uit, ‘Legends of Brulatilty’. Hierna werden nog ‘Crypts of the Unrotten’ (2012) en ‘Worship the Grave’ (2016) uitgebracht. De albums waren vooral een succes in de Duitstalige landen en niet zozeer daarbuiten. Daar moet het nieuwe album ‘Ascension Gate’ verandering in brengen.

Het geluid van Dawn of Disease is door de jaren heen wel wat veranderd. Waar het vroeger nog een stuk bruter was en aardig in de buurt kwam van bijvoorbeeld Kataklysm, hoor je tegenwoordig toch veel meer raakvlakken met Zweedse melodieuze death metal, bands zoals Dark Tranquility en vooral Amon Amarth. Deze laatste band ligt er wel vaak heel dik bovenop, maar dan brengt Dawn of Disease het wel een stuk harder dan onze Zweedse Viking vrienden. Wat ze missen in vergelijking met Amon Amarth is pakkende songs. Het is allemaal heel goed gemusiceerd en de plaat is zeer goed geproduceerd, maar het blijft niet echt hangen. Ik mis de killer riffs en spannende hooks die een band net even specialer maken dan de rest. Er wordt zeker kwalitatief hoge, en in zekere zin ook commercieel sterke, death metal geleverd, maar echt baanbrekend wordt het nergens. Dat hoeft ook niet altijd, maar dat had deze plaat wel zoveel beter gemaakt.

Zeker in het thuisland is deze band mateloos populair en dat snap ik ook ergens wel. Het klinkt allemaal professioneel en gelikt en de band staat als een huis, alleen vind ik het een vrij saai huis. Een nieuwbouw tussenwoning in een venix wijk; degelijk, praktisch maar zielloos. Staan er dan helemaal geen goed nummers op het album? Zeker wel, het titelnummer ‘Ascension Gate’ is een geweldige knaller en het afsluitende ‘Mundus Inversus’ is een zeer sterk epos van 9 minuten, maar de rest is prima, strak maar niet verassend. Waarschijnlijk zijn er veel mensen die hier anders over denken en met optredens op Party San, Summer Breeze ect. bewijst de band wellicht het tegendeel, maar ik word er niet opgewonden van. Ga het luisteren en bepaal het zelf.

(70/100m, Napalm Records)

Tracklist:
Passage
Perimortal
Leprous Thoughts
Beneath the Waters
Ascention Gate
Akephalos
Fleshless Journey
The Growing Emptiness