Eskimo Callboy – The Scene

Met hun vierde album ‘The Scene’ is Eskimo ‘Back In The Bizz’ zoals het eerste nummer van het album suggereert. De heren staan bekend om het gebruik van elektronische invloeden in hun muziek en de hoeveelheid satire in hun teksten. Het is dan ook een ware prestatie om jezelf als band niet heel serieus te nemen en het toch tot een vierde album weten te schoppen.

Met ‘Back In The Bizz’ opent het album in ieder geval vol energie. Muzikaal is het niet heel vernieuwend, dit soort nummers worden ten slotte veel gemaakt binnen de metalcore scene. Het zit degelijk in elkaar, er is een goede balans tussen de elektronische invloeden en rammende gitaren. Sebastiaan Biesler is geen slechte zanger en weet zowel de mean als de clean vocalen goed te brengen. In ‘Mc Thunder’ is er sprake van enorme contradicties. Elektronische elementen die niet misstaan op een techno feest in de mix met rammende gitaren. Daarnaast past het reffrein, wat zo in de top 40 zou kunnen, voor geen meter binnen het geheel. De energie is overweldigend maar de verschillen te groot om het nummer tot een geheel te brengen. De heren lijken niet te kunnen kiezen tussen, dub step, techno, metal, rock en top 40. Na dit nummer is het dan ook als luisteraar moelijk om niet te denken; ‘Wat heb ik zojuist geluisterd? En waarom?’

In de opening van ‘The Devil Within’ is ook weer dub step hoorbaar. Dit nummer blijft redelijk aan de brave kant. Iets meer nadruk op het pop geluid. Met uitzondering van een stukje rammen met grunts, wat niet binnen het geheel past. Had dit eruit gelaten en ‘The Devil Within’ kon zo op het laatste album van Linkin Park en dat is geen compliment! In ‘Banshee’ is er iets meer balans tussen de harde en rammende stukken en het pop geluid dat deze band weet te produceren door overmatig gebruik van elektronische elementen. De Hardere stukken lopen best aardig. Helaas doen de stukken die lijken op dansnummers een dusdanige afbraak aan het geheel, dit ook door de simpele teksten zodat je als luisteraar moeite hebt je concentratie erbij te houden en te genieten van de rammende gitaren van Daniel Hanib en Pascal Schillo.

Met ‘The Scene’ gaat het rockende gehalte duidelijk meer omhoog. Het is een feestnummer. Plezier spat er duidelijk vanaf. Maar vooral, en niet geheel onbelangrijk, doordat de nadruk meer ligt op leuke, groovende riffs, rappende vocalen en het is eindelijk een geheel. Helaas wordt er met een nummer als ‘New Age’, waar de band probeert een meer serieuze kant te laten zien, afbraak gedaan aan de energie die ze eerder lieten horen. Het nummer is wel een geheel en ook hier is een lijn gekozen. Het blijft binnen de brave rock grenzen en is duidelijk meer geschikt voor het grote publiek. Vernieuwend is het echter niet. Het is zo’n gevalletje dertien in een dozijn. Met ‘Frances’ gaat de band geheel de pop kant op. Wederom kan je als luisteraar makkelijk de link maken naar het laatste album van Linkin Park, alleen dan bij vlagen ingemixed door een slechte Dj. Als het de bedoeling is om in de top 40 te komen, zou dit kunnen. Hoewel het ook voor popmuziek weinig vernieuwend is.

In ‘Rooftop’ zijn de heren het gevoel van eenheid weer helemaal kwijt. Als luisteraar krijg je hier een rare vibe voorgeschoteld die heen en weer gaat tussen rap, metal en pop. Overgangen lijken er niet te zijn, wat een rommelig geheel over laat. Na deze chaos wordt er afgesloten met ‘Calling’ wat een crossover is tussen pop en rock. Hier zijn de elektronische invloeden functioneel toegpast. Het nummer heeft een mooi vol geluid en ook hier is sprake van eenheid. Met een zekere overvloed aan middentonen ligt dit nummer prettig in het gehoor. Het is zeker geschikt voor een groter publiek. Allicht is dit de lijn die ze vast moeten houden voor een een volgend album.

Met ‘The Scene’ brengt Eskimo Callboy geen beste plaat uit. Dat je als band niet al te serieus wilt zijn en dat je satire wilt laten horen in matige teksten is één ding, maar kies dan wel voor een visie op muzikaal vlak. Wees creatief en vernieuwend of gewoon strak en eenduidig. Eskimo Calling is dat duidelijk niet. Veel nummers missen eenheid en laten je als luisteraar verward achter, andere nummers die vervolgens wel eenheid hebben missen het niveau om intressant te zijn. Jammer want muzikaal is er heel veel mogelijk met deze band.

(50/100, Century Media)

Tracklist;
• Back In The Bizz
• MC Thunder
• The Devil Within
• Banshee
• The Scene ft. Fronz
• VIP
• Shallows
• Nightlife ft. Little Big
• X
• New Age
• Frances
• Rooftop
• Calling