Lonely Robot – Please come home

De man achter Lonely Robot is John Mitchell. Gitarist van o.a. Arena, Frost* en Kino. Dit is zijn eerste solo album. Johns is één van de muzikale duizendpoten. Op dit album zingt hij, speelt gitaar, bas en keyboard . Bovendien is hij songwriter en producer. Craig Blundell heeft al het drumwerk gedaan en mocht daar zijn eigen draai aan geven.

John zegt zelf al dat dit het leukste is wat hij ooit heeft gedaan in de studio. Niet dat de andere dingen niet leuk waren. Maar hij kon ’s morgens wakker worden met een idee voor een nummer, kon het meteen schrijven en ’s avonds opnemen.

‘Airlock’ begint een beetje mysterieus. Mooi piano spel wordt toegevoegd. Piano wordt gespeeld door Steve ‘H’ Hogarth, zanger van Marillion en al snel neemt het volume toe. Het staccato piano ritme blijf je horen. Een decrescendo, minimalistisch piano. Steeds in dezelfde aanslagen, in het zelfde ritme. Ook als het volume weer toeneemt, blijft dit ritme aanwezig. Na wat space-achtige geluiden is dit nummer afgelopen. Prima start!

Weer een space-achtige sound, nu in het intro van ‘The boy in the radio’. Een mooie melodielijn die prima in combinatie van poppy-sound met prog.rock past. Go West zanger Peter Cox is de gast-zanger op dit nummer; Zijn stem past bij dit nummer.

Ook ‘Why do we stay?’ heeft een piano intro. Het blijft minimalistisch, met hoofdzakelijk piano. Dit is een duet met Heather Findlay (ex Mostly Autumn). De samenzang gaat samen met een licht crescendo. De stemmen kleuren goed bij elkaar. Dit nummer eindigt zoals het begon, met minimalistisch piano. Best een goede ballad, maar hij raakt me helaas niet, ik voel geen emotie.

Zoals verwacht heeft ‘Lonely Robot’ ook een space-achtig intro. Jem Godfrey (Frost*) speelt hier keyboard. Nick Beggs (oa, Kajagoogoo, Steve Hackett) speelt op bas. Diverse tempo en volume wisselingen volgen. Hoewel ik hier van hou, ben ik toch niet razend enthousiast. Het intro van ‘Human beings’ is rustig. De tekst is duidelijk gezongen, de kleur van de stem beetje somber. Maar dit past goed bij de tekst. Nik Kershaw speelt hier de gitaar solo.

Van dit album had ik meer verwacht: meer onverwachte wendingen, meer mooie naadloze overgangen in de muziek. Ze zijn er wel. Maar ze zijn er te weinig. Te weinig verrassingen. Ook is het John Mitchell niet gelukt om me mee te nemen op een muzikale reis. Elf nummers, geen één slecht nummer, maar ook geen echte topper. (7/10) (InsideOut music)