Cultural Warfare – Warmageddon

Normaliter houd ik er niet van om direct met de conclusie van een album te beginnen, maar deze keer kan ik mij echt niet bedwingen: wat een geweldig thrashmetal-album heb ik in handen gekregen!

Maar allereerst terug naar hoe een recensie meestal begint, nl. het ontstaan van een band als deze relatief nieuw is. Cultural Warfare is in 2011 opgericht door drummer Kevin Doughty en gitarist Billy Garoutte. Na meerdere bezettingswisselingen ontstaat zo ergens in 2015 een vastere lineup, waarbij Kevin Doughty de drumstoel inruilt voor slaggitaar. Na een eerdere EP uit 2012 volgt in 2017 de 2e EP en nu dan hun eerste full-album.

Als invloeden vermeldt de band zelf o.a. Exodus en Testamtent en dat is niet heel merkwaardig als je bedenkt dat de band in Oakland, Californie gevestigd is, ofwel de regio waar de Bay Area-thrash ergens in de jaren ’80 wereldnaam-en faam maakte.

Vanaf het moment dat titel-en openingsnummer Warmageddon losbarst wordt het duidelijk dat we hier met oldschool thrash in een heel modern jasje te maken hebben, heerlijk hakkende gitaarriffs ondersteund door een zeer solide ritmesectie. De invloeden zijn inderdaad een erg mooie mix en soms iets melodieuzere versie van Exodus en Testament, met ook wel wat Forbidden. Ok, Cultural Warfare is niet origineel, maar welke nieuwe band is dat in de pure old-school thrash nog wel?

Met name de eerste helft ligt het tempo continue hoog, maar wel continue met breaks, de tweede heflt van het album gaat het tempo in enkele nummers onlaag, maar ook in deze nummers gaat het tempo af en toe flink omhoog, aan afwisseling op dit album geen enkel gebrek.

Met zo’n goed album valt het niet mee om uitschieters te noemen, maar Eyes of the land met meerdere prachtige melodieuze maar toch continue thrashstukken is een hoogtepunt en de semi-ballad Two spirits spant misschien wel de kroon, met niet alleen zang van Jacques Serrano, maar ook van vrouwelijke vocaliste Clarice McCoy, waarbij het nummer erg fraai overgaat van ballad in thrashy stukken;  het nummer handelt over een broer en zus welke niet zonder elkaar kunnen leven en de zus vanwege een gekwelde opvoeding haar broer mee de dood insleept.

Duidelijk is dat we hier met zeer goede en ervaren muzikanten te hebben, het technisch niveau van allen ligt hoog, zanger Jacques Serrano heeft een groot bereik, zowel in het hoge als ook lage, waarbij opvalt, dat in Shadow priest hij zelfs even kort grunt, in het lagere bereik komt hij zo nu en dan in de buurt van de ons allen bekende Chuck Billy, hij zingt in het algemeen iets cleaner dan de heren Souza en Billy.

Aangezien ook de productie dik in orde is, hebben we hier te maken met een geweldig debuutalbum, het album heeft bij mij inmiddels in een paar dagen tijd al vele luisterbeurten gehad en blijft nog almaar groeien. De waardering is dan ook erg hoog, wellicht bij een andere recensent zal de score een stuk lager uitballen. Wat mij betreft wordt Cultural Warfare z.s.m. naar Europa gehaald voor meerdere optredens, bv. in het voorprogramma van een gevestigde thrashband.
(93/100)(M-Theory Audio)