Zware metalen en Klassieke rock in Cultuur Podium Boerderij
Gus is al bijna zijn hele leven bezig met muziek. Speelt vanaf de leeftijd van tien jaar op een, cadeau gekregen, akoestische gitaar. De stap naar het elektrische was een kleine. Nam lessen en stapte een paar jaar later over op elektrische, al snel daarop startte hij de heavy metal band ‘Firewind’. De rest is geschiedenis en is Gus vier albums rijker. De kans werd met beide handen aangegrepen op de dag dat er werd gevraagd deel uit te maken van onder andere ‘Arch Enemy’. In 2009 viel alles op zijn plaats en wordt een droom waarheid, de vraag om in de band van de grote ‘Ozzy Osbourne’ gitaar te spelen.
Konstantinos Karamitroudis, zoals Gus officieel luid.Het eerste soloalbum welke hij uitbracht verscheen in 2014: ‘I Am The Fire’. Een plaat die goed werd ontvangen en duidelijk maakte dat Gus in de gitaar scene zijn plaats heeft gevonden.Het recent verschenen ‘Fearless’ uit 2018, het laatste pareltje van Gus, is stevig en melodieus. Gus G. Guitar Dennis Ward Vocals/Bass Will Hunt Drums.
Deze avond twee bands meegenomen door Gus.
‘Magical heart’, rechtlijnig rockgeluid ondersteund door ervaren muzikanten en een uitstraling van plezier in het spelen, de bijna zwevende rockstem van vocalist Christian die bekend en aanstekelijk klinkt en tegelijkertijd de nummers die de band een eigen identiteit geeft. Neigt deze band afkomstig uit Duitsland, meer naar de traditionele hardrock met de bekende melodieën en het zoetgevooisde stemgeluid. Iets meer de klassieke hardrock maar zeker zo explosief in opbouw en uitvoering . ‘Another Wonderland’ is het laatste pareltje van de Germaanse rockers Christian Urner, Gernot Kroiss, Robert Frenz en Kilian Kellner.
De uit Zwitserland afkomstige band ‘Maxwell’ is voor mij persoonlijk de tweede headliner. Uitermate verrast door deze, voor mij onbekende band. Gilberto Melendez, de frontman, heeft een strot om u tegen te zeggen. Melodieus, rauw, en zonder het geschreeuw waar veel bands in dit repertoire zich schuldig aan maken. Dit is zingen met Dio achtige klanken. Ook de muziek van hetzelfde allooi. Melodieus en krachtig, maar soms ook up tempo en veel meer metal, voor zowel de hardrock liefhebbers als de diehard metalfan. Maxwell heeft het in zich door middel van deze tour zich op de rock schare fans te vergaren. Zeker voor het aankomende festivaljaar zeg ik: boek deze band. Het vierde album genaamd ‘Tabula Rasa’ is de laatste geluidsdrager van de band.
Half tien heid de klok wanneer Gus G het podium betreed. Direct met de opener ‘Fearless’ van het gelijknamige album, is de toon gezet.Vanaf de eerste seconden vliegen de gitaarpartijen in het rond. Een prima balans tussen metal en het klassiek hardrock. De melodieuze ‘Letting Go’, ‘Mr Manson’, aangedreven door de daaropvolgende melodieuze ‘Don Tread On Me’ stuwen de avond meteen in de gewenste richting.Gus G, een fenomenale gitarist op zijn persoonlijke Fearless tour, hoewel de band zijn naam draagt, is het zeker geen avond van de ego’s. Een donkere bad gitaar riff, een duidelijke stijl: moderne heavy metal. Gus G laat zijn liefde voor jaren tachtig-hardrockbands horen in zijn performance.Mijn vraag kan een muzikant op het podium waarmaken wat hij op zijn albums laat horen, het antwoord…absoluut. Gus is een gitaar aangedreven machine, waanzinnig getalenteerd en in staat om een aantal van de meest stevige riffs te produceren.de show is een non-stop demonstratie van shred-gekte boordevol energie. Helaas is de matige opkomst in Cultuurpodium Boerderij een tegenvaller voor de enthousiaste muzikanten, gemiddeld honderd man vergapen zich voor het podium.
Ligt zeker niet aan het programma van vanavond de bands varieren genoeg om verveling te voorkomen. Hard en snel wordt afgewisseld met bedachtzaam en melodisch. Vocalist / bassist Dennis Ward’s melodieuze stem trekt de nummers naar meer traditionele hardrock gebieden, maar instrumentaal klinkt de band zwaarder. Terwijl Gus G in een efficiënte en snelle solo scheurt is in farce majeure, die voor de eerste maal gespeeld wordt deze tour en niet op het album staat, Hunt aan de beurt. Hunt alleen achterlatend verlaten bijde heren het podium voor zijn vijf minutes of fame. Trommelt gedurende deze vijf minuten solo zijn complete kid in vuur en vlam, op de achtergrond het stemgeluid van Sabbath’s frontman Ozzy met het eerste couplet van ‘War Pigs’. Agressieve en grove-zware riffs worden de zaal in geslingerd.
Dan klinkt de karakteristieke intro van Dire Straits de herkenbare klassieker ‘Money For Nothing’ welke wordt ingezet na het drum geweld. Zeker verrasend en niet verwacht in het repertoire van Gus .Opvolgend de onvolprezen cover van het legendarische Thin Lizzy, ‘Cold Sweat’.Zo ontstaat er een toffe mix van geslepen hardcore metal en de meer ritmische hardrock. De afsluiter ‘The Quest’ completeert de avond, een vrij stevig epos waar alle instumenten nog eenmaal op het publiek worden losgelaten.
Foto’s (c) Johan Sonneveld
