Physical Graffiti meer reïncarnatie dan tribute in Hedon
Hoewel het niet ongebruikelijk is om enkele jaren te wachten tussen het uitbrengen van nieuwe albums (vooral vanwege marketing-redenen), kreeg Led Zeppelin het voor elkaar om binnen één jaar tijd twee kaskrakers van albums uit te brengen. 1969, dit jaar 50 jaar geleden, was het geboortejaar van Led Zeppelins debuutalbum én de vrijwel onmiddellijke opvolger ‘Led Zeppelin II’. Om deze mijlpaal in de muziekgeschiedenis te vieren speelde Physical Graffiti, een ondertussen bekende en gevestigde naam als Led Zeppelin tribute band, beide albums integraal in het Zwolse Hedon.
Hoewel de band pas ongeveer een kwartier later dan de geplande aanvangstijd het podium opkomt, is er geen ongeduld in de zaal; de band wordt met warm applaus ontvangen en meteen vanaf het eerste nummer, ‘Good Times, Bad Times’, wordt er een sfeer gecreëerd die de klassieke energie met hernieuwd enthousiasme combineert. De band lijkt er bewust voor te kiezen om Led Zeppelin niet klakkeloos te kopiëren: de nummers worden niet noot voor noot nagespeeld, maar wel waarheidsgetrouw en tegelijkertijd met een eigen invulling of nuance gebracht.
Zoals dat ook op het album hoorbaar is, loopt ‘You Shook Me’ naadloos over in het psychedelische, minutenlange ‘Dazed and Confused’. Gitarist Daniel Verberk speelt, zoals Jimmy Page dat ook deed, met een strijkstok op zijn gitaar –de haren van de arme strijkstok moeten er al snel aan geloven, maar het resultaat is betoverend en ontzettend authentiek.
Hoewel een van de belangrijkste aspecten van de overtuigingskracht van de band gelegen is in Andrew Elts zang, die verrassend dicht in de buurt komt van die van Robert Plant, komt ook de muzikale kracht van de band duidelijk naar voren in het instrumentale ‘Black Mountain Side’. Niet veel later is het eerste album alweer klaar, en na een korte bevestiging van het publiek dat het zich nog steeds prima vermaakt gaat het concert door met Led Zeppelin II.
Van het opzwepende ‘Whole Lotta Love’ en de pakkende bluesjam ‘The Lemon Song’ tot het romantische, rustige ‘Thank You’ – Physical Graffiti lijkt het uit zijn mouw te schudden en voor het publiek is het allemaal een groot feest van herkenning. Een van de onbetwiste hoogtepunten van de avond is ontegenzeggelijk de drumsolo in ‘Moby Dick’, waarin niet alleen de nalatenschap van John Bonham wordt geëerd maar ook de individuele creativiteit en virtuositeit van drummer Jan Gabriel duidelijk naar voren komt.
Na het laatste nummer van het tweede album, ‘Bring It On Home’, met Andrew Elt op de mondharmonica waarop hij tussen het zingen door speelt, lijkt het einde van de avond te zijn gekomen. Als de band is afgegaan blijft het publiek echter fluiten en al snel komt de band weer terug voor een toegift van nummers die op andere Led Zeppelin-albums te vinden zijn.
Het fenomenale ‘Stairway to Heaven’ wordt overtuigend gebracht met de hulp van het zingende publiek aan het eind, en tijdens het mysterieuze ‘Kashmir’ worden er op de achtergrond beelden geprojecteerd van de ondergang van de Hindenburg. Nadat Elt de band, de crew en het publiek heeft bedankt, is de echte uitsmijter ‘Rock and Roll’, dat luidkeels door het publiek wordt meegeschreeuwd.
Physical Graffiti weet als geen ander het complete plaatje van Led Zeppelin te recreëren. De eigen inbreng van de band en memorabele momenten als de opdracht van het nummer ‘Thank You’ aan een overleden vriend van de band, maken van de avond een unieke live-ervaring die het opzetten van een Led Zeppelin-album ver overstijgt. Hoewel Led Zeppelin nooit ‘dood’ gerekend zou kunnen worden, kan zonder schroom gesteld worden dat Physical Graffiti de band opnieuw tot leven brengt.
Foto’s (c) Anneke Klungers
