Scales en shreds centraal in Boerderij bij Tony MacAlpine

Dinsdagavond staat gitarist Tony MacAlpine centraal in Zoetermeer en wel in Cultuurpodium Boerderij. Tony is back in business met het laatste album ‘Death of Roses’. Met zijn 58 jaar mag Tony zich scharen onder de grote namen der gitaristen. De lijst van bands waarmee Tony een samenwerking mee aangegaan is indrukwekkend. Tony MacAlpine begon met pianospelen op de leeftijd van vijf en ontdekte de voorliefde voor gitaar op zijn twaalfde. Tony studeerde klassieke muziek voor een aantal jaren aan de Springfield Conservatorium in Massachusetts.

Twaalf studio albums verder waarvan het laatste wapenfeit Death of Roses. Samenwerkingsverbanden met namen als Steve Vai en Mike Portnoy, Billy Sheehan en Derek Sherinian waarmee Tony de supergroep PSMS vormde. Derek Sherinian (Dream Theater, Billy Idol) en Virgil Donati (Steve Vai, Allan Holdsworth) vormden met Tony de progressieve rockband Planet X .

De opwarmer van vanavond Mark Bogert. Mark Bogert werd geboren op 8 november 1983. Op zevenjarige leeftijd kwam hij in contact met muziek. Hij begon met het spelen van de trompet. Deze werd omgeruild voor de gitaar op zijn twaalfde. Vanaf dat moment werd de gitaar een onderdeel van zijn leven. Naast gitaar spelen heeft Mark zich toegelegd op het componeren van de nummers en te voorzien van goed in het gehoor liggende arrangementen. Op dit moment is hij de gitarist van de progressieve rock band Knight Area.

Goed opgebouwde nummers, instrumentale gitaar partijen maar wel zo gearrangeerd dat Mark zonder het gebruik van stem de emotie op het publiek kan overbrengen. Mark is drie kwartier aan de gitaar en samen met de andere bandleden is het plezier en trots van het gezicht te lezen. Mark wordt bijgestaan door Peter Vink op basgitaar, Pieter Van Hoorn op drums en Ramon van Laatum op gitaar. Een instrumentaal voorprogramma waarin de gitaar domineert kan eenzijdig overkomen en kan gaan vervelen, maar dit is zeker niet het geval bij Mark, voldoende variatie in de nummers houden de aandacht vast.

Het is ongeveer half tien, de tijd dat Tony het podium opstapt. Twee handjes in de lucht als welkome groet en de eerste noten verspreiden zich door Cultuurpodium Boerderij. Er is aandacht besteed aan ieder nummer met een sterkere focus op melodieën. Geen overbodige noten of zinloos gepiel. In de manier van spelen is de invloed van grootmeester Vai goed te horen, maar dan met meer uptempo en met veel meer melodie. Vanavond staat de non-verbale communicatie centraal. Daar waar Mark de nummers nog aankondigde en benoemde van welk album, is Tony van het stilzwijgen.Het ontbreken van een playlist en geen aankondigingen voelt als één grote jamsessie waar in de band elkaar voortdurend in het oog houdt en aan menig glimlach is waar te nemen wanneer iets goed uitpakt… Is dit erg? Nee totaal niet. Woorden zijn vanavond niet nodig.

Niets is origineel deze avond, maar Tony weet zijn weg te vinden in melodie en ritme. Het ritme gedefinieerd door de Hongaarse Gergő Borlai is even formidabel. De skills op keys van Tony vanavond, vraagt toch ook een aparte vermelding. Zijn pianospel en de symfonische klanken uit de synthesizer worden tot het uiterste opgerekt en zo laat Tony horen, een genadigd toetsenist te wezen. Consequent en met zijn tijd meegaand staat Tony als apeks gitarist boven aan de shreder keten .

Het drumwerk van Gergő Borlai vult de zaal en stuwt de beat naar grote hoogten tijdens de ingewikkelde gitaarmelodieën. Er is veel ruimte voor solo’s van de afzonderlijke virtuozen zo ook voor Gergő Borlai. Beiden soleren om de capaciteiten die zij bezitten ten gehore te brengen en wordt door het publiek van applaus voorzien. Daar waar Tony de bescheidenheid opzoekt en zich soms terugtrekt als wel vanaf het podium en uit de lichtbron, staat Stu Hamm als bassist de rol van frontman op zich te nemen en kan ik mij niet aan het gevoel onttrekken dat Tony in de begeleidingsband van Stu zit.

MacAlpine bespeeld de gitaar naadloos en met hoge intensiteit, afwisselende passages, strakke harmonieën en stevige riffs. Een mix van klassiek meets rock. De avond staat in het teken van goed in het gehoor liggende nummers, passie en het hoge niveau van ingewikkelde composities. Een wirwar van ontstemde riffs volgen elkaar in snel tempo op zonder overzicht van het geheel te verliezen, eindigend in goed gehoor liggende melodieën.

Het is jazz/fusion/rock en zelfs een vleugje reggae komt voorbij. Bij vlagen hard en donker. Tony beheerst de kunst om zelfs zijn meest uitdagende gitaarloopjes ook op toetsen te evenaren. De laatste twintig minuten stapt Tony, letterlijk en figuurlijk, uit de schaduwen en eist zijn plek op als lead gitarist van vanavond. Terwijl de nummers in intensiteit toenemen en meer rock gaan uitstralen. Nog één maal zwaaien naar het publiek en de avond is voorbij met de woorden “Love you all” neemt Tony afscheid van het publiek…

Foto’s (c) Johan Sonneveld