The Neal Morse Band warm verwelkomd in 013
Neal
Morse en zijn bandleden zijn bepaald geen vreemdelingen in 013. Een van de
eerste concerten van The Neal Morse Band werd gespeeld in de Tilburgse
concertzaal, er werden enkele dvd’s opgenomen, en ook Flying Colors (de band
waar zowel Neal Morse als drummer Mike Portnoy in spelen) maakte er
concertopnames. Dat de zaal propvol rasechte, trouwe fans stond voor het
optreden van The Neal Morse Band op 26 maart was dan ook niet zo opmerkelijk.
Voor dit concert staat geen voorprogramma gepland – de band moet zijn gegeven
tijd goed benutten, aangezien het gehele nieuwe album, The Great Adventure, op
het programma staat.
Lang voordat de animatie op het grote scherm achter het podium de opkomst van
de band aankondigt, wordt er al onrustig vanuit de zaal geschreeuwd. Terwijl
het filmpje door blijft lopen komt Neal Morse het podium op, in een witte kap
gehuld en wild toegeschreeuwd door het dolenthousiaste publiek. Als de
achtergrondmuziek wegvalt blijft er niets over dan de pianoklanken van
toetsenist Bill Hubauer en Neals stem: een integere opening van het verder zo
indrukwekkende ‘Overture’.
Niet veel later worden de twee muzikanten bijgestaan door de rest van de band: niemand minder dan Mike Portnoy (bekend van o.a. Dream Theater) op de drums, Eric Gillette op gitaar en Randy George op basgitaar. Neal zelf wisselt gitaar en keyboard af en lijkt geen moeite te hebben met schakelen – wat geen geringe prestatie is aangezien de muziek bol staat van de toon- en maatsoortwisselingen, zoals het echte progrock betaamt.
Meteen vanaf het begin is het concert een puur spektakel: enorme rookkolommen voorop het podium zetten de krachtige momenten in de muziek bij en Mike Portnoy gooit en draait onafgebroken en (ogenschijnlijk) achteloos met zijn stokken tijdens het drummen. Elk bandlid is niets minder dan een absolute virtuoos, en dat moet ook wel om de bijzonder ingewikkelde muziek te kunnen begrijpen en spelen.
Hoewel elk bandlid zijn moment in de spotlights heeft, blijft de ster van de avond natuurlijk Neal Morse zelf – de charismatische muti-instrumentalist en zanger wordt bijna aanbeden door het dolenthousiaste publiek. De animaties op de achtergrond illustreren het verhaal dat het conceptalbum vertelt – het verhaal heeft een duidelijk bijbels motief, zoals dat de laatste jaren gebruikelijk is bij muziek van Neal Morse. De bandleden vullen zelf de animaties weer aan: zo dragen Neal en Mike tijdens ‘Welcome To The World’ zwarte kappen en duistere brillen, en komt Neal tijdens ‘Vanity Fair’ zelfs in compleet lappenkostuum en met Venetiaans masker het podium op.
Neal Morse sleept het publiek moeiteloos mee; hij vliegt over het podium, zwaait wild met zijn armen en lijkt zich helemaal in de muziek te verliezen – hij soleert zelfs op knieën. De muziek is even veelzijdig als de muzikale vaardigheden van de frontman: het ene moment rent Neal over het podium tijdens ruige riffs en gillende solo’s, het volgende staat hij weer achter zijn keyboard om zichzelf te begeleiden in een akoestische en gevoelige intro. Gezien de aard van het conceptalbum, waarin nummers naadloos in elkaar overlopen, zijn er maar weinig mogelijkheden voor de band om het publiek aan te spreken. Als zo’n mogelijkheid zich voordoet, grijpen Neal en Mike echter direct de kans om een gezellig praatje te maken en het publiek ronduit warm en recht uit het hart te bedanken.
Na een korte pauze gaat de show om half tien verder met de tweede helft van het album. Tijdens ‘The Great Despair’ worden de rollen even omgedraaid als Eric Gillette een verrassend sterke lead-vocal zingt en Neal Morse losgaat met een virtuoze gitaarsolo.
Als na ‘A Love That Never Dies’ de band een oorverdovend applaus ontvangt en afgaat is er misschien aan The Great Adventure een eind gekomen, maar aan de avond nog niet: er volgt nog een uitgebreide toegift in de vorm van een kleine reis door het muzikale oeuvre van Neal Morse. Korte fragmenten van de albums Testimony, Sola Scriptura, Lifeline, Momentum, The Grand Experiment en The Similitude Of A Dream leiden uiteindelijk tot een laatste keer het thema van het nieuwste album, waarmee de reis van The Great Adventure echt helemaal rond is.
Als de bandleden aan het eind een voor een worden voorgesteld en bij elkaar komen om een buiging te maken, blijft het applaus eindeloos lang doorgaan; het publiek lijkt maar geen afscheid te kunnen nemen van de virtuoze supergroup. Gelukkig is het afscheid niet definitief, zoals Mike Portnoy dat al aangaf en zoals alle dvd-opnames dat bewijzen: Tilburg heeft een speciaal plekje in het hart van de bandleden, en progrockfans kunnen erop rekenen dat The Neal Morse band niet lang op zich zal laten wachten met een vervolgoptreden.
Foto’s (c) Anneke Klungers
