Mike Tramp speelt Breda subtiel plat
Waar de rest van Nederland voor de buis zit voor Oranje – Duitsland, is in Breda een bescheiden gezelschap bijeen gekomen om Mike Tramp na lange tijd weer eens in ons land op te zien treden. Voormalig frontman van jaren 80 ‘millionseller’ White Lion heeft een nieuw album te promoten en toert daarom in een tweemans-formatie onder de naam ‘Dos Amigos featuring Mike Tramp en Marcus Nand’ enkele maanden (!) door Europa. Overigens vooral in Spanje, Duitsland en vaderland Denemarken. Het eerste echte optreden van de tour, na een veredeld huiskamerconcert de avond ervoor, vindt verrassend genoeg plaats in het gezellige café/rockpodium Bel Air in Breda. Hoewel niet uitverkocht, is het met zo’n 80 man lekker gevuld.
Voor wie de goede man niet kent, Tramp, geboren als Michael Trempenau op 14 januari 1961 in Denemarken, richt in 1983 samen met supergitarist Vito Bratta de band White Lion op. Hun vier prima lp’s leveren vooral in de USA grote hits op als ‘Wait’, ‘Little Fighter’ en ‘When the Children Cry’. De band werd, mede vanwege het uiterlijk van de bandleden, vaak in dezelfde hoek geduwd als Poison, Warrant en Mötley Crüe, maar was eigenlijk meer een kruising tussen Bon Jovi en Van Halen, met dank aan het spetterende gitaarwerk van Bratta. Na laatste lp ‘Mane Attraction’ in 1991 was de band het zoveelste slachtoffer van het grunge-tijdperk en werd opgedoekt. Van Bratta horen we muzikaal helaas nooit meer iets. De ritmesectie, James LoMenzo en Greg D’Angelo, gaat werken met Zakk Wylde en Tramp start Freak of Nature en enkele jaren later een solo-carrière op.
Klokslag 20.30 uur start het optreden relaxed met White Lion’s ‘Lonely Nights’. Het nummer is in een uitgeklede, half akoestische versie misschien nog wel overtuigender dan in de bekende, ietwat glad geproduceerde hair metal versie van dik dertig jaar terug. De stem van Tramp is nagenoeg hetzelfde gebleven, zij het iets lager en ook zijn uitstraling en spelplezier heeft hij gelukkig behouden. De zwaar betatoeëerde en tegenwoordig gekortwiekte Mike heeft vriend en voormalig Freak of Nature maatje Marcus Nant meegenomen als tweede gitarist, wiens Telecaster een welkome aanvulling vormt op Tramp’s akoestische gitaar. Tevens zingt de in L.A wonende Engelsman de tweede stem.
De lange carrière levert volop amusante verhalen op over onder meer het tourleven als voorprogramma van bands als Dio, plaatopnames in Frankfurt, het schrijven van de hit ‘Wait’, het leven van een Deen in Amerika en Kiss, veel Kiss. Tramp is niet de grootste fan, blijkt. Waar soms lange anekdotes de vaart uit een optreden kunnen halen, is het hier een zowel logische als welkome aanvulling. Ze worden dan ook met veel humor en spontaan verteld. Ik vraag me trouwens af hoe dit aan het einde van de tour is. Met al die verhalen tikt het optreden bijna de 2,5 uur aan.
De setlist is lekker afwisselend met vanzelfsprekend de bekendste White Lion hits als ‘Wait’, ‘Hungry’, het bloedmooie ‘Lady of the Valley’, meezingers ‘Little Fighter’ en ‘Broken Heart’ en het mierzoete ‘When the Children Cry’. De gitaar van Marcus kleurt alles lekker in met prachtige solo’s. Het geluid is overigens, zoals altijd in de Bel Air, prima! Tramp’s mooie eerbetoon aan Dio in de vorm van ‘Hymn to Ronnie’ komt oprecht over. Net als de voor ons land uit de kast getrokken ‘Radar Love’ (van ‘Big Game’ uit 1989) in een vrijwel onherkenbare bluesy versie.
Zijn tweede band Freak of Nature komt er met ‘What Am I’ karig af. Gelukkig is het geen nostalgia-act of vergane glorie, want zijn recente soloplaten komen ruim aan bod. Vanzelfsprekend is vooral nieuweling ‘Stray from the Flock’ vertegenwoordigd met onder andere ‘Dead End Ride’ en de ballads ‘Homesick’ en ‘No Closure’. Heerlijke bluesy singer-songwriter nummers, die af en toe aan de betere Bon Jovi-ballads of Springsteen doen denken, ook tekstueel. Het mooie ‘Farewell to You’ van White Lion is de logische afsluiter.
Hoewel slechts twee gitaren, twee stemmen en af en toe een beat uit het doosje, verveelt het optreden geen moment. Al met al een prima avondje gehad met deze sympathieke rasentertainers die na het optreden relaxed met iedereen een praatje maken en op de foto gaan. Check zijn recente solo-albums maar eens uit op Spotify of Deezer, nog altijd prima en oprechte muziek. En bij thuiskomst blijkt ook Oranje goed gespeeld en gewonnen te hebben, een mooier begin van het weekend kunnen we ons nauwelijks wensen!
Foto’s (c) Jeroen Schoertemeijer
