Twan van Gerven – Junk Dilemma
Wie Twan van Gerven zegt, zegt Beef!. Vooruit, en een beetje Jah6, maar vooral Beef! En tegenwoordig ook nog eens gitarist bij de huidige nummer één in Nederland, Kenny B. Verwonderd waren we dan ook toen we zijn ‘Junk Dilemma’ op de luidsprekers hoorden schallen, want in plaats van het verwachtte reggae, werden we getrakteerd op een staaltje onvervalste jazzrock. Waar de meeste muzikanten, die vanuit een band een solo-plaat maken de fout in gaan door een zwaar onder- of juist overgeproduceerde sound neer te zetten waarbij ze zichzelf ook nog eens qua solo te dik op de voorgrond zetten, maakt Van Gerven niet die fout. ‘Junk Dilemma’ is een solo-plaat waarbij de gitarist zichzelf natuurlijk hier en daar profileert, maar verder opgaat in het geheel.
Van Gerven breit op ‘Junk Dilemma’ verschillende stijlen samen tot een een mix van jazz, rock, ietwat funk, en durft hier en daar wat uit de bocht te springen. “Ik heb ‘m geproduceerd als een popplaat… klinkt gek… wilde een gitaarplaat maken met goede composities om over te soleren… En elke keer afwegen wat de track nodig had in plaats van te laten horen wat je er allemaal mee kan”, aldus Van Gerven. Het bleek dat het niet nodig was om overdreven solo’s neer te zetten, en dat maakt van het album direct al een betere compositie.
Op ‘Persona non grata’ horen we hier en daar wat invloeden van Frank Zappa, en op ‘Simpleton’ durft Twan zelfs een negro-spiritual als sample in te voegen, wat normaal niet bij een fusionplaat zou horen, maar Van Gerven toch lukt om er een strak geheel van te maken.
‘Junk Dilemma’ is een plaat die op het eerste gehoor geen solo-plaat is, tot je weet hoe Van Gerven in elkaar zit. “Er zijn zoveel goede gitaristen, dus wilde ik mezelf onderscheiden door de composities, de liedjes zeg maar.” En dat is gelukt. Van Gerven klinkt op geen enkele track hetzelfde, reikt hier naar Steve Vai, daar naar Jimi Hazel en dan weer naar Scott Henderson of John McLaughlin. Het maakt dat geen nummer op de plaat hetzelfde klinkt. Met als uitschieter natuurlijk de speelse ‘Epilogue’, waarin nog maar even alles in samengevoegd wat Van Gerven niet eerder op de plaat kon inmengen. Geniaal à la Frank Zappa. (8/10) (Home Made Records)
