Navarone en vriendjes doen een overtuigend Voice-feestje in Mezz Breda
Hoewel de fans wat verdeeld waren over de deelname van hun helden aan het rete-commerciële The Voice of Holland, heeft het de band duidelijk geen windeieren gelegd. Want op een paar kaartjes in Paradiso na was hun hele najaarstour stijf uitverkocht, het Mezz optreden zelfs in een dag of twee! En dat succes is de hardwerkende band dan weer helemaal gegund. Op een koude donderdag in november strijkt het gezelschap neer in de vernieuwde en nog steeds prachtige Mezz in Breda. De hele tour zijn er al gastoptredens van diverse zangers en zangeressen, maar de samenstelling wijzigt, afhankelijk van de gaatjes in de betreffende agenda’s. Dus sowieso een verrassing wie er vanavond het podium deelt.
Geen verrassing is het voorprogramma PYRO, want al lang aangekondigd. Deze uit sessiemuzikanten bestaande Nederlandse rockers hebben pas één EP uitgebracht, maar spelen zoals het sessiemuzikanten betaamd: foutloos en geroutineerd. Lekker aanstekelijke rock, hier en daar met een commercieel meezingrandje, maar als opwarmer doen ze wat ze moeten doen: entertainen dus. Zelf omschrijven ze hun inspiratie als: Foo Fighters, The Offspring, Kings Of Leon, Audioslave en Linkin Park. En dat is duidelijk hoorbaar. Prettige kennismaking derhalve.
Klokslag 21.30uur start Navarone met vijf eigen beukers. De gemiddelde Voice-kijker zal zich effe achter de oren gekrabt hebben of ze bij het juiste optreden waren, want het volume staat op standje Ziggo Dome en de nummers zijn lekker heavy en voor een aantal onbekend. Met het voor The Voice geschreven zeer aanstekelijke ‘Perfect Design’, het prachtige oudje ‘The Red Queen Effect’ en hoogtepunt van laatste plaat ‘Salvo’, de Zeppelin-beuker ‘Cerberus’ als vroege hoogtepunten. Later volgen nog hun twee mooiste ballads, en eigenlijk ook mooiste Navarone nummers wat mij betreft: ‘December’ in een akoestische versie die het publiek stil kreeg en ‘Free Together’, met gastrol voor saxofonist Robert van Asseldonk.
Verdeeld over de avond worden er acht covers gespeeld. Zowaar heeft Jan Dulle van de 3J’s (dat ik die naam ooit nog in een Navarone recensie zou schrijven!) een overtuigende vocale rol tijdens ‘Whole Lotta Love’ en ook in duet met Merijn tijdens het lekker lang uitgesponnen, en volgens mij voor de eerste keer gecoverde, Pink Floyd’s ‘Shine On You Crazy Diamond’, waarin ook de saxofoon voor het eerst te horen is. Die laatste wordt overigens voorafgegaan door een prachtig intro van gitarist Kees Lewisong. De altijd betrouwbare en blijkbaar ook bijna altijd beschikbare Anneke van Giersbergen geniet zichtbaar tijdens ‘Go Your Own Way’ en ‘The Show Must Go On’. Al had ik in die laatste liever Merijn alleen gehoord, want wat zingt hij die Queen-nummers (eerder in de set al ‘Somebody to Love’) ontzettend goed, alsof hij ook in een Queen-coverband speelt haha.
De ‘The Voice-connectie’ komt vooral aan bod tijdens de inbreng van deelnemer Sanne de Winter. Ze mag schitteren in een prachtige ‘Still Haven’t Found’ (U2) en later nog in het wat overbodige en plat gecoverde ‘Respect’. Het publiek weet deze covers duidelijk te waarderen; de echte fan hoort waarschijnlijk liever wat uitdagender eigen werk als ‘Days of Yore’ of ‘Sage’, maar daar zijn volgende tours voor.
Gelukkig wordt het geen veredeld cover-avondje, want eigen nummers genoeg. Zoals het verrassende, want niet vaak gespeelde ‘Chrome’ en een vette ‘Snake’, beiden van prijsalbum ‘Oscillation’. Na een dikke twee uur wordt er afgesloten met maar liefst drie meezingers: James Browns ‘I Feel Good’ en eigen nummers ‘Wander’ en standaard feestafsluiter ‘Lonely Nights’, waarin het publiek nog één keer enthousiast meeblért. Na een hele dikke twee uur is de koek op.
Het was een prachtige, lekker afwisselende avond waarin de muziek centraal stond. Het spelplezier knalde van het podium en het publiek genoot zicht- en hoorbaar. De inbreng van alle gasten was prima, met de altijd enthousiaste Anneke als uitschieter. Al was er trouwens geen zanger die vocaal in de buurt kwam van Merijn’s kwaliteiten, wat tijdens de duetten ook wel bleek. Zijn uithalen tijdens ‘Whole Lotta Love’, dikke lagen kippenvel! Mijns inziens nog altijd de beste zanger van ons landje. Was er dan niets te zeiken? Tuurlijk wel: het geluid stond op het randje van (veel) te hard, het licht was regelmatig vrij irritant (fel van achter) en een ‘Wander’ heb ik nu wel gehoord. Maar dat zijn details; het publiek was getuige van één van de betere en zeker meest entertainende Navarone-shows in jaren. En dat wil wat zeggen. Op naar nieuw plaatwerk heren, het ijzer smeden als het heet is! Bedankt wederom voor een topavondje.
Foto’s (c) Jeroen Schortemeijer
