The Unity – Pride

Er zijn zoveel bandjes op de planeet die lekkere muziek maken en helaas nog niet echt bekend zijn bij het grote publiek. The Unity is ook een van die bands. Hopelijk lukt het de heren om met hun derde langspeler ‘Pride’ wat hogerop te komen. De twee reeds uitgebrachte singles zijn in ieder geval al veelbelovend. The Unity is een Duits-Italiaanse heavy/power metal band die voor ‘Pride’ twee andere platen heeft uitgebracht. Daarmee hebben ze een redelijke fanbase opgebouwd, maar echt bekend bij het grotere publiek zijn de mannen nog niet. Wel hebben ze in het voorprogramma gestaan van gevestigde namen als Axel Rudi Pell en Freedom Call.

Dit derde album heeft wat meer tempo dan zijn voorganger ‘Rise’ uit 2018. Over het algemeen genomen is deze ook beter. Een echt power metal gevoel krijg je bij dit album niet. Laat dat nou je ding totaal niet zijn zou je deze plaat gerust een kans kunnen geven. Natuurlijk zitten er wel hier en daar elementen in die je van power metal verwacht, maar bij deze plaat krijg je meer een soort van AOR gevoel, stevige AOR dat dan weer wel.

Zanger Gianbattista Manenti zegt het volgende over ‘Pride’: ”Ik zou ons huidige materiaal niet alleen als een ontwikkeling beschrijven, omdat elke band op de een of andere manier evolueert. Ik ben eigenlijk best trots op wat we tot nu toe hebben bereikt, niet alleen op muzikaal gebied, maar ook op persoonlijk niveau. “

Goed, dan een aantal nummers die er uitspringen. Vooropgesteld staat dat de singles prima keuzes zijn geweest. De nummers zijn pakkend en maken je nieuwsgierig naar de rest van de plaat. The Unity wil ook qua tekst ook niet de clichés pakken en besluiten het daarom ook over ‘serieuzere’ onderwerpen te zingen. Op ‘We Don’t Need Them Here’ wordt de onvrede over de politiek bezongen en op ‘Line And Sinker’ krijg je een kijkje in de persoonlijke emoties van de groep. Wel moet gezegd dat laatstgenoemde een raar einde heeft, het bandje lijkt er ineens mee gestopt te zijn. ‘Damn Nation’ is dan wel weer een typisch power metal nummer met de snelle gitaarsolo’s en dubbele bassdrum. ‘Wave Of Hear’ is dat dan weer absoluut niet, dit nummer duurt dan wel weer te lang met steeds herhalende lyrics. Had prima met een minuut of twee minder gekund. Sterkste solo zit in ‘Scenery Of Hate. Laatste nummer wat ik er nog uit wil pakken is het nummer wat er qua muzikaliteit als enige écht uitspringt. Hij is anders dan de rest, een rock’n roller die ontzettend goed uitpakt en wat dan ook de persoonlijke favoriet is van de plaat. ‘Rusty Cadillac’.

In zijn geheel is het een degelijke plaat. Ze bewijzen veel in hun mars te hebben en pakkende nummers te kunnen schrijven. Een leuk album wat helaas halverwege wat van zijn kracht verliest om vervolgens bij de laatste nummers op te bloeien. Vaak zijn de refreinen catchy, maar worden te vaak herhaald. De coupletten missen bij sommige nummers tekstueel wat sterkte. Muzikaal is het gewoon meer dan prima. (74/100) ( Steamhammer/SPV)

Tracklist:

01. The New Pandora 01:17
02. Hands Of Time 05:33
03. Line And Sinker 05:41
04. We Don´t Need Them Here 03:56
05. Destination Unknown 05:06
06. Angel Of Dawn 04:42
07. Damn Nation 04:50
08. Wave Of Fear 05:39
09. Guess How I Hate This 04:18
10. Scenery Of Hate 04:03
11. Rusty Cadillac 03:27
12. You Don´t Walk Alone 04:23