Ichor – God of Thunder God of War

Marieke van Poelgeest | 11 October 2018 | CD | No Comments

Op 5 oktober bracht de Australische Black Metal band Ichor hun eerste album ‘God of Thunder God of War’ uit via het recordlabel Séance Records. De band bestaat al sinds 1993, bracht in dat jaar een demotape uit, om vervolgens weer in de anonimiteit te verdwijnen.
Pas sinds begin dit jaar werd de band weer opgepakt door de leden zelf en begin van dit jaar te werkten zij aan ‘God of Thunder God of War’. Thematiek van dit album is mythysche goden, oude folklore, en Wicca.

Opener ‘Spectres of The Woods’ begint met een atmosferische gitaarintro onder whispering vocals. Ik begin me af te vragen of dat nou aan de stereo op mijn laptop ligt, maar zelfs met mijn Bass Booster uitgeplugd en later de koptelefoon zijn de vocals van zanger Diablore onverstaanbaar. (Of ik word doof, maar dat laatste lijkt mij onwaarschijnlijk…) In combinatie met de gitaarmuziek klinkt de sound van de band als een grote snelkookpan waar van alles is ingegooid zonder dat men daadwerkelijk weet welke ingrediënten men aan het gerecht heeft toegevoegd.

Ook de daaropvolgende tracks ‘Noble Ichor’, en ‘Vucica’, zijn weinig spannend en inspirerend. ‘Noble Ichor’ is een stevige track waarop de drums boven de vocals uitkomen en klinken eerder alsof iemand flink zitten te tikken op een koekjestrommel dan dat er echt sprake is van een drumspel. ‘Vucica’ is een wanhopige poging om atmosferische doomsound te creëren met soundeffects van vocalen onder rustige gitaarriffs en drumspel. De direct daaropvolgende track ‘Call of The Bloodthirst’ lijkt een verlengstuk van ‘Vucica’ met het exact hetzelfde klinkende gitaarriff.

Ook de laatste twee tracks van het album ‘Yaga’s Tomb’ en ‘Daughters of Wrath’ vormen hierop geen uitzondering. De afsluiter ‘Daughters of Wrath’ lijkt tevens een laatste poging tot het klinken van interessante afsluiter met mystieke soundeffects en vocalen, maar doordat het gitaar- en drumspel daarin flink achterblijft is dit wederom niet gelukt. Er is altijd wel een reden waarom dingen ophouden te bestaan en dat het soms beter is om dingen te laten voor wat ze zijn. De vraag die mij bij het beluisteren van dit album regelmatig te boven komt is dan ook: “Waarom heeft deze band zichzelf in godsnaam opnieuw opgericht?” Uit verveling? Omdat de Australische Black Metalscene misschien aan vernieuwing toe was? Het antwoord op mijn vraag is helaas onvindbaar.

Dit album klinkt weinig inspirerend voor de Black Metal liefhebber die graag een beetje kwaliteit wil horen in de muziek. Organische sound, maar wel dat het enigszins goed klinkt. Helaas voor Ichor zal de luisteraar dat niet bij hun gaan vinden. Door de gebrekkige productie klinkt alsof het album wel heel snel in mekaar is gezet. En dat is jammer, want een goede comeback kun je maar een keer maken…. (30/100) (Séance Records)