Rick Wakeman – the Red Planet
Rick Wakeman, wie kent hem niet. Wereldberoemde Engelse keyboardspeler, songwriter, producer, presentator en schrijver. Best bekend als toetsenist van progrockgrootheid Yes, waarvan hij tussen 1971 en 2004 maar liefst vijf keer deel uitmaakte en net zo makkelijk weer vertrok om aan z’n solocarrière te werken. Hij dreef z’n vegetarische collega’s Steve Howe en Jon Anderson van Yes tot waanzin door tijdens optredens regelmatig een Indian Curry te laten serveren en hij na afloop een varken aan het spit in het hotel klaar liet zetten met de opmerking “neem gerust een stukje”. Dus ook de kunst van Engelse practical jokes verstaat Wakeman als geen ander! Lees z’n boeken ‘Grumpy Old Rockstar’ I en II er maar eens op na……
Wakeman heeft een haast ontelbaar aantal solo-albums gemaakt met sterk wisselend succes en een veelvoud aan muzikale stijlen: rock, progrock, klassiek, ambient, new age en Christian. Allen met één overkoepelend kenmerk: enorme virtuositeit en spectaculair toetsenspel. Live uitvoeringen van zijn platen worden groots benaderd. Grote aantallen toetseninstrumenten zoals Hammond orgel, mellotron en synths staan in een ruime cirkel om hem heen op immense podia met de maestro in het midden, prachtig uitgedost voor de gelegenheden. Complete orkesten en koren flankeren hem in de grootste concertzalen ter wereld. Kortom, hij denkt alleen in extremen voor z’n muzikale soloprojecten, iets wat hem door Roger Dean’s ontworpen stageshows voor Yes niet vreemd is. Zijn spektakelstuk ‘Journey To The Centre Of The World’ werd op een ijsvloer uitgevoerd omdat door een foutje in de agenda van de Royal Albert Hall Wakeman’s concert te vroeg ingepland stond. “Dan laat dat ijs maar liggen, men doet maar een winterjas aan”, was zijn gortdroge opmerking.
Wakeman’s bekendste soloalbum is “The Six Wives Of Henry VIII”(1973), een progrockalbum waarvan de melodieën gebaseerd zijn op de verschillende karakters van die zes vrouwen. Gek genoeg werd het meesterwerk pas voor het eerst in 2009 in de tuin van Hampton Court Palace in Londen uitgevoerd als een soort kostuumdrama. 5000 toeschouwers waren getuige van dit concert, precies 500 jaar nadat Henry VIII te troon besteeg. Het English Rock Ensemble, een band door hem opgericht in 1974, was de begeleidingsband.
Dit Ensemble speelt ook op Wakeman’s nieuwe album “The Red Planet”, een conceptplaat die zeer aan de opzet van “The Six Wives” doet denken. Als je niet beter weet is het alsof er een sprong van 1973 naar 2020 wordt gemaakt en de massa’s tussenliggende albums niet bestaan. Op “The Red Planet” put hij geen inspiratie uit karakters van vrouwen, maar de verschillende grillige landschappen van planeet Mars, de rode planeet. Elk nummer heeft een titel die verwijst naar een van Mars’ landschappen, veelal vulkanische gebieden. Dat Rick een voorliefde voor de kosmos heeft moge duidelijk zijn, de vorige cd met het English Rock Ensemble heet “Out There” , de plaats waar volgens hem God vertoeft. God, degene die hem z’n muzikale genialiteit heeft geschonken. En ergens “out there” bevindt zich Mars, de planeet die hem zó heeft geïnspireerd dat hij bijna boven zichzelf uitstijgt met een album dat kan wedijveren met zijn beste Yes werk en “The Six Wives”.
Acht nieuwe stukken die bol staan van de toetsenpartijen, maar ook genoeg ruimte bieden voor gitaar, bas en drums. Rick Wakeman is zeker geen egotripper en hij gunt The English Rock Ensemble zoveel artistieke vrijheid dat het niet op een soort achtergrondband lijkt. Luister bv. naar vlijmscherpe gitaarsolo’s van Dave Colquhoun en de mooie baslijnen van Lee Pomeroy. Daarbij de talloze analoge en digitale toetseninstrumenten ( met de Spacesynth om sommige passages kosmisch te laten klinken) die zorgen voor indrukwekkende instrumentale passages. Er wordt als het ware een verhaal verteld zonder zang!
In de laatste track ‘Valles Marineres’ komt zelfs het thema van ‘Mars, The Bringer Of War’ ( Gustav Holst, 1914) terug dat naar een mooie, afsluitende climax leidt.
Rick Wakeman bewijst wederom dat hij een der grootste toetsenvirtuozen ooit is en met dit ultieme progrockalbum bereikt hij eenzame hoogten. Hoger dan de grootste vulkaan uit het zonnestelsel, Olympus Mons (titel van track vier), die meer dan 25 km. boven het Mars-oppervlak uittorent! Waardering: 95/100 (R&D Media)
Songs / Tracks Listing
- Ascraeus Mons (5:52)
2. Tharsis Tholus (6:16)
3. Arsia Mons (6:10)
4. Olympus Mons (5:20)
5. The North Plain (6:53)
6. Pavonis Mons (7:13)
7. South Pole (7:35)
8. Valles Marineris (10:02)
Total Time 55:21
Line-up / Musicians
– Rick Wakeman / Keyboards
– Dave Colquhoun / Guitars
– Lee Pomeroy / Bass
– Ash Soan / Drums
