Amahiru – Amahiru
Wat de laatste tijd een trend leek te zijn zet zich ondanks de corona gewoon voort. Het opzetten van nieuwe projecten door musici van verschillende bands. De nieuwe band Amahiru is er daar ook zo een van. Het mixt power metal met heavy en progressieve elementen. Het self titled debuut is er een vol met bombast.
De oprichters Frédéric Leclercq, bekend voornamelijk als voormalig bassist van Dragonforce en huidig lid van Kreator, en SAKI, gitariste van Mary’s Blood, leerde elkaar kennen tijdens een concert van Dragonforce. Bij dit concert was Mary’s Blood het voorprogramma en raakte ze aan de praat. Het klikte zowel muzikaal als persoonlijk en hielden contact. Allerlei ideeën kwamen naar boven. In 2019 besloot Leclercq om naar Japan te vliegen en daar dan ook daadwerkelijk die plannen door te zetten. Daaruit zou dit album ook komen.
Aan dit album zit ook een Nederlands tintje. Toen Saki en Leclercq opzoek gingen naar geschikte muzikanten voor het album stuitte ze op toetsenist Coen Janssen. Hij maakt al enige tijd furore met het nog altijd groter wordende Epica. Verder doen drummer Mike Heller (Raven, Fear Factory) en zanger Archie Wilson mee.
Leclercq had vele ideeën in zijn hoofd. Over wat hij precies wilde met Amahiru zegt hij het volgende: “I’m influenced by many artists, pretty much anything I hear I can consider an influence and music should be the reflection of that. With Amahiru, I personally wanted to do something groovy and melodic and still metal/hard rock. We didn’t want to make 12 songs sounding the same. Saki and I have a lot in common musically and it was really easy to work together in the same direction.”
Vanaf noot één is het duidelijk dat het album Japanse elementen heeft toegevoegd. Ook aan een aantal titels is dit te zien. Zie titels als ‘Samurai’ en ‘Ninja No Tamashii’. Het is ze wel gelukt om melodische nummers te maken met prima metal gehalte. ‘Hours’ is hier een mooi voorbeeld van. Al is op dat nummer één ding wat ergert, de overduidelijke aanwezigheid van autotune tijdens een ad lib. Niet doen! Verder doet ene Elize Ryd (Amaranthe) een nummertje mee. Haar stem past goed in dit soort muziek. ‘Lucky Star’ is dat.
Het enige wat ik wel apart vind om te zien is dat twee keer hetzelfde nummer op de tracklist. Dit gebeurt wel eens vaker, maar dan komt die als bonus erbij. Deze twee staan op de reguliere tracklist en verschillen niet veel, alleen dat er een artiest featured. Aparte keuze.
Dit debuut is een aangename zit. Je kunt horen dat alle muzikanten al behoorlijke ervaring hebben en ook de productie zit goed. Als je houdt van heavy metal met power metal elementen en een klein vleugje prog metal is dit zeker het checken waard. (79/100) (earMUSIC)
