Unruly Child – Our Glass House
De melodieuze rockers Unruly Child brengen relatief snel na het vorig jaar verschenen album ‘Big Blue World’ alweer studioalbum nummer zeven op de markt. De huidige omstandigheden zullen daar wel debet aan zijn. Verrassend genoeg deze keer met geweldenaar Tony Franklin op fretloze bas. Hij is vooral bekend van John Sykes’ Blue Murder, maar hij heeft bijvoorbeeld ook getourd met Whitesnake en op ontelbaar veel rockalbums meegespeeld. Niet dat zijn enorme ervaring tot maar enig verschil heeft geleid in het totaalgeluid van de band. Dat is nog immer melodieuze rock in al haar vezels, met de ooit van Mark tot Marcie getransformeerde zangeres als belangrijkste uithangbord.
De tien nieuwe songs en twee opnieuw opgenomen nummers van het debuut happen weer heerlijk, doch ietwat gedachteloos weg. De band speelt wel erg op veilig, terwijl juist het toetreden van een Franklin wat nieuwe invalshoeken had kunnen opleveren, daar is hij creatief genoeg voor. Maar onder het mom ‘never change a winning team’, gaat de band verder op de bekende weg. Wellicht willen de fans ook niet anders, het is tenslotte geen progrock.
De nummers kunnen we onderverdelen in relatief snelle AOR, midtempo songs en natuurlijk ballads. Beide openers ‘Poison Ivy’ en ‘Say What You Want’ en bijvoorbeeld ‘The Wooden Monster’ of ‘Underwater’ vallen in de eerste categorie. En de eerste, met opvallend goede achtergrondzang, is de catchy uitschieter. Het gitaarwerk klinkt weer lekker: fris, inventief, doch zijn de meeste solo’s voorbij voor je er erg in hebt. De bijna tiltelsong ‘Glass House’ is zo’n midtempo rocker, volop afwisseling en een mooie brug halverwege, die hierdoor zowaar de volle zes minuten blijft boeien.
‘Everyone Loves You When You’re Dead’ heeft een wat eentonig refrein. ‘Talked You Out Of Loving Me’ doet wat denken aan John Waite in de coupletten en luistert lekker weg. Zevende song ‘Catch Up To Yesterday’ is pas de eerste ballad. Hij heeft een wat bluesy inslag met dito gitaarwerk en natuurlijk zo’n kamerbreed inhaakrefrein. Net iets te glad eigenlijk. De wat dunne productie helpt ook niet, ik mis wat laag in het gitaar- en totaalgeluid. Opvolger ‘Freedom is a Fight’ start met fijn akoestisch gitaarwerk alvorens zich tot een goede, wat poppy song te ontwikkelen.
Afsluiter ‘We Are Here to Stay’ heeft een stevige riff en weer die dikke lagen achtergrondzang. Hierna de twee remakes van het onovertroffen debuut. De versies verschillen niet zoveel, zijn wel met akoestische gitaar wat lichter uitgevoerd en de zang is juist wat zwaarder aangezet, wat het geheel wat symfonischer maakt. En de productie is wat eigentijdser. De stem van Marcie verschilt nauwelijks met die van Mark, verrassend genoeg. Beide terugblikken zijn trouwens wel de beste songs op dit album, wat wel een teken aan de wand is. De overige nummers zijn allemaal redelijk tot goed, maar echte uitschieters mis ik. Daarvoor wordt er veel te veel binnen de lijntjes gekleurd.
Kortom, hoewel er prima gemusiceerd en vooral gezongen wordt op deze plaat, valt hij voor mij in de categorie ‘voegt weinig toe’. En dan grijp ik toch terug op eerdere albums. Ik hoop echt dat er op de volgende plaat wat meer risico’s genomen wordt. Stilstand is achteruitgang, dus nu een zeven plus, een half puntje minder dan de vorige. (72/100 – Frontiers Music)
Tracklist
1. Poison Ivy
2. Say What You Want
3. Our Glass House
4. Everyone Loves You When You’re Dead
5. Talked You Out Of Loving Me
6. Underwater
7. Catch Up To Yesterday
8. Freedom Is A Fight
9. The Wooden Monster
10. We Are Here To Stay
11. To Be Your Everything 2020
12. Let’s Talk About Love 2020
Line up
Marcie Free – Vocals
Bruce Gowdy – Guitars, keyboards, vocals
Guy Allison – Keyboards, percussion, vocals
Tony Franklin – Bass
Jay Schellen – Drums
