Mammoth WVH – Mammoth WVH

Het verhaal mag intussen bekend zijn. De zoon van de helaas vorig jaar overleden gitaarlegende Eddie Van Halen heeft na zijn rol als bassende vervanger van Michael Antony in Van Halen (tour en laatste studioalbum ‘A Different Kind of Truth’ (2012)) én 2 albums met Tremonti, de afgelopen jaren gewerkt aan zijn eerste soloalbum. En dat SOLO mag in hoofdletters, want het 30-jarige talent heeft zowel alles geschreven als ook ieder instrument ingespeeld! Dat het resultaat toch klinkt als een band is een prestatie op zich. Misschien is Wolfgang wat minder virtuoos dan zijn vader, muzikaal staat dit als een huis. Qua zang valt er overigens nog wel wat te verbeteren, maar storend is het nergens. Overigens is de band genoemd naar de eerste versie van Van Halen, met goedkeuring van pappa. Qua albumstijl moet je denken aan een Foo Fighters meets Alter Bridge meets Stone Temple Pilots, maar dan met net wat meer variatie in het songmateriaal dan dat die bands doorgaans brengen. Eerste single ‘Distance’ dat vorig jaar na Eddie’s dood al uitkwam, is indrukkend mooi, maar zet je wel op het verkeerde been. Muzikaal is dit namelijk net wat lichter van toon dan de meeste andere songs, die toch meer tegen de post grunge aanleunen. Misschien dat het daarom als bonustrack is aangemerkt. De tekst is een gevoelige ode aan zijn grote held en voorbeeld.

Opener ‘Mr. Ed’ heeft zo’n herkenbare riff die door Dave Grohl geschreven had kunnen zijn. De korte solo laat horen dat hij het talent van zijn vader heeft, maar vooral in dienst van de song speelt. Lang niet alle nummers zijn dan ook voorzien van een gitaarsolo. Dat was bij Van Halen ondenkbaar. Zijn licht hese en wat hoge stem leent zich misschien meer voor de achtergrondzang. Het is me net iets te vlak en wat eentonig. Maar goed, het blijft een soloalbum. Van dit soort meezingbare uptempo rockers staan er meer op. Zo is ‘Horribly Right’ wat hoekiger, maar heeft net zo’n lekker melodieus refrein. En is voorzien van een fijn doorhakkend gitaartje tijdens de coupletten. ‘Don’t Back Down’ gaat er nog wat heaviër in en doet wat denken aan Marilyn Manson’s ‘The Beautiful People’. Het wat eenvormigere ‘You’ll Be The One’ rockt ook stevig in het refrein, maar is verder geen uitschieter. Datzelfde geldt voor ‘The Big Picture’. Aardige track, maar we hebben het eerder gehoord. Dan hoor ik liever het dynamische en melodieuzere ‘You’re To Blame’, waar Wolfgang heerlijk drumt en het catchy refrein wel blijft hangen. De vet aangezette gitaarsolo valt ook lekker binnen. Het energieke ‘Feel’ heeft een fijne drive en één van de sterkere refreinen. Tijdens de prachtige instrumentale break etaleert Wolfgang nog eens zijn skills op bas en drums.  

Gelukkig staan er ook wat sporadische rustpuntjes op. Het midtempo ‘Epiphany’ wordt gedragen door een stuwende baspartij en heeft het meest grungy refrein. De relaxte break halverwege tilt het nummer net wat hoger. Akoestische gitaren horen we op het lichte ‘Resolve’, dat precies op het juiste moment komt. Fijne, gevoelige track die net iets te lang doorgaat en waar Wolfgang tegen zijn bereik aan zingt. Ook op het vergelijkbare en nog wat kalmere ‘Circles’ is er volop akoestische gitaar te horen, al is het als nummer wat minder spannend. In het heerlijke, wat Tom Petty-achtige ‘Think It Over’ worden we verblijd met een uitbundig poppy jaren 80-refrein. 

Titelnummer ‘Mammoth’ hakt er vanzelfsprekend zwaar in. Al is het geen uitschieter wat mij betreft, daarvoor is het refrein te doorsnee en het nummer te eentonig. Tot slot hebben we het 6.30 minuten durende monster ‘Stone’. Het loodzware beest sleept zich traag voort naar de eerste uitbraak en wint langzaam aan kracht en spanning, met een hoofdrol voor de éénmans-ritmesectie en de gestapelde gitaarlagen. Zeer verrassend dat Wolfgang ook dit soort beukers kan schrijven. Prachtig einde aan een gevarieerd album.

Resumerend: Wolfgang heeft met deze ‘Mammoth WVH’ een prima visitekaartje afgegeven en verloochend zijn afkomst gelukkig nergens. Vader Eddie kijkt trots vanuit de hemel toe. Het album had wellicht aan kracht gewonnen als er 2 of 3 nummers minder op stonden en ook de zang kan nog wel een slag beter en gevarieerder, maar Wolfgang hoeft zich nergens te schamen voor het resultaat. De songs zitten prima in elkaar en hebben genoeg hooks om de aandacht vast te houden. Vergelijken met het debuut van zijn vader zou oneerlijk zijn, maar die deed het dan ook niet alleen. Benieuwd hoe Mammoth het er live vanaf gaat brengen. Een dikke aanrader dus voor alle rockliefhebbers!
(83/100)(EX1 Records / Explorer1 Music Group)

Tracklist

1. Mr. Ed
2. Horribly Right
3. Epiphany
4. Don’t Back Down
5. Resolve
6. You’ll Be The One
7. Mammoth
8. Circles
9. The Big Picture
10. Think It Over
11. You’re To Blame
12. Feel
13. Stone
14. The Distance (bonus track)

Line up

Wolfgang Van Halen: vocals, guitar, bass, drums