Paradise Lost – At the Mill
Het Engelse Paradise Lost wordt beschouwd als 1 van de grondleggers van het genre death-doom metal. De band wordt opgericht in 1988 en van de originele lineup zitten nog altijd Holmes, Mackintosh, Aedy en Edmondson in de band, de enige positie welke nog wel eens wisselt is die van drummer. Heel bijzonder aan de band is, dat zij gedurende hun discografie van 16 studio-albums nooit jarenlang achter elkaar in exact dezelfde stijl gemusiceerd hebben, er is een continue ontwikkeling aan genres waar de band zich in begeeft. Waar ze beginnen als death-doom band, ontwikkelt hun stijl naar gothic, ook daarvan worden ze als 1 van de grondleggers beschouwd, ‘Icon’ en ‘Draconian Times’ zijn daarvan nog altijd de fantastische voorbeelden. Maar na enkele jaren zit de band zelfs op de grens van new-wave getuige ‘Host’, wat wel betekent, dat veel fans de band de rug toekeren, want die ‘move’ wordt ze door velen kwalijk genomen, ondergetekende was daar 1 van. Hoe het ook zij, Paradise Lost grijpt halverwege het eerste decennium in de nieuwste eeuw weer terug naar hun beginjaren en sinds die tijd wordt er elke 3 jaar een album uitgebracht wat gemiddeld genomen als doom bestempeld mag worden met wat death-invloeden, maar elk album net weer anders klinkend dan de voorganger. De albums zijn sinds die tijd altijd van hoge kwaliteit, hun laatste product ‘Obsidian’ is zelfs een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre door de jaren heen.
Elke band lijdt inmiddels al geruime tijd onder corona, touren is er bijna 1,5 jaar niet meer bij, een groot gemis aan inkomsten dus, veel bands brengen eerder een nieuw album uit om zo het ontstane gat te vullen, Paradise Lost brengt nu dan zelfs een live-album uit. Het album is op basis van de ‘show’ in ‘The Mill’, een nachtclub welke ooit als molen diende en waar Paradise Lost jarenlang repeteerde.
‘At the Mill’ bevat een zeer goede dwarsdoorsnede van het oeuvre door alle jaren heen, de meeste albums komen aan bod, natuurlijk is het jammer dat dat niet met alle albums zo is, de mindere periode daargelaten dan, maar met zo’n groot oeuvre is dat ook bijna ondoenlijk.
Het geluid is eerlijk, het is zonder meer goed, maar er is niet te veel aan gesleuteld, het klinkt lekker rauw, de locatie geeft een goed live-gevoel. Uiteraard is er geen publiek bij, de band gaat dan ook achter elkaar door en praat de nummers niet aan elkaar, al was Holmes bij live-shows met publiek veelal ook geen grote prater. De instrumenten komen allen goed tot hun recht, de gitaar van Mackintosh staat lekker vooraan in de mix, waardoor bijvoorbeeld de lange solo tijdens ‘Embers Fire’ optimaal genieten is. Voor wat betreft de zang lijkt Holmes het in de hogere regionen soms wat moeilijk te hebben, het werk in de lagere regionen annex grunten, komt hij heel goed uit de verf, al met al een prima vocale prestatie.
Uitschieters noemen bij een live-album is altijd moeilijk, helemaal als de nummers allen stuk voor stuk van zichzelf van hoog niveau zijn, het komt dan eerder aan op je persoonlijke voorkeur.
Paradise Lost brengt een geweldig live-album uit, in de huidige tijdgeest weliswaar anders dan je gewend bent, maar desalniettemin niet van minder waarde. Als fan zijnde is dit een verplichte aanschaf, voor de niet-kenner een zeer goede wijze om met ze kennis te maken. (90/100)(Nuclear Blast Records)
Tracklist
- Widow
- Fall from Grace
- Blood and Chaos
- Faith Divides Us – Death Unites Us
- Gothic
- Shadowkings
- One Second
- Ghosts
- The Enemy
- As I Die
- Requiem
- No Hope in Sight
- Embers Fire
- Beneath Broken Earth
- So Much is Lost
- Darker Thoughts
Line up
Nick Holmes – Vocals
Greg Mackintosh – Guitars (lead)
Aaron Aedy – Guitars (rhythm)
Steve Edmondson – Bass
Walter Vayrynen – Drums
