Crystal Ball – Crysteria

De Zwitserse hard rock/metal formatie Crystal Ball gaat al een lange tijd mee. Met dit nieuwe ‘Crysteria’ gaan ze hun derde decennium in. Echter is de groep buiten Zwitserland en Duitsland een vrijwel onbekende naam. Ook ik moet bekennen dat ik per toeval de band ”ontdekte” als voorprogramma. Vanaf dat moment ben ik ze ook gaan volgen en eerder werk beluisterd. Muziek die zich kenmerkt door de pakkende refreinen en ondanks dat er enorm veel bands zijn die dit soort muziek maken, weet Crystal Ball er iets eigens van te maken. Wanneer de band eenmaal bij je bekend is, zul je snel genoeg horen of ze het zijn.  

Over de albumhoes hebben we niks te klagen, die is weer prachtig en wekt interesse. Als je er zo eentje ziet op een beurs of in een platenzaak, pak je hem er toch ff uit. Kijkende naar de tracklist is er wel gelijk een lichtelijk irritatiepuntje. Er staat een gastzanger op tracklist. Op zich is daar natuurlijk niks mis mee. Wellicht persoonlijk, maar tegenwoordig zie je op (te) veel platen de naam Ronnie Romero verschijnen. Ook hier het geval, zo veel zangers, maar telkens deze man. Overkill. Romero zingt mee op ‘Call Of The Wild’, maar heb niet de indruk dat het bijzonder veel toevoegt dat iemand anders hier zingt.  

Door de pandemie had ook deze groep veel tijd voor het schrijven van nieuw materiaal. Dit zorgde ervoor dat er meer dan 30 nummers zijn geschreven voor dit album. Hier zijn de ”beste” uitgekozen voor een plekje op dit dertien nummers durende album. 

Een schoolvoorbeeld van een typisch Crystal Ball nummer vinden we in ‘Make My Day’. Een refrein wat niet uit je kop te krijgen is en waar je de woah’s haast mee moet zingen. Daaronder ligt een fijne riff. Waar sommige bands juist daar extra de nadruk op leggen door hem wat harder in de mix te zetten merk je bij deze groep dat het juist gaat om het geheel.  

Dat ze ook gas terug kunnen nemen bewijzen ze met de ‘Till You Meet Again’. Al betwijfel ik of de stem van zanger Steven Mageney zich goed leent voor ballades betwijfel ik. Het raakt niet de gevoelige snaar die je bij zulke nummer verwacht.  

Een band die het gunt om eindelijk eens echt door te breken, al denk ik dat het daarvoor te laat is. Ze zijn immers al drie decennia bezig. De fans van Crystal Ball kunnen dit album weer blind aanschaffen, ze stellen niet teleur. Voor de liefhebbers van melodische (hard) rock is deze band het checken zeker waard. ‘Crysteria’ is een oerdegelijk album van een band waarvan we niks anders gewend zijn. (78/100) (Massacre Records)